Από την ανταπόκριση των πολιτών στα μέτρα που πάρθηκαν για την πανδημία τον περασμένο Μάρτιο, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η κοινωνία ήταν έτοιμη να ακολουθήσει την πολιτεία όταν αυτή έδειχνε ότι είχε σχεδιασμό και η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να οδηγήσει τις εξελίξεις αντί να τις ακολουθεί. Η επικοινωνιακή πολιτική που εφαρμόστηκε, δεν έκρυψε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε αλλά τις εξήγησε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Έτσι κέρδισε την κοινωνική αποδοχή η οποία αποτέλεσε το βασικό συστατικό στοιχείο της πετυχημένης αντιμετώπισης της πανδημίας.  

Δυστυχώς όμως για όλους μας, η συνέχεια από το καλοκαίρι και μετά, δεν ήταν η αναμενόμενη. 

Είναι σε όλους μας φανερό πιά πως Κυβέρνηση, πολιτεία αλλά και πολίτες δεν εκμεταλλευθήκαμε όπως έπρεπε το διάστημα της ύφεσης της πανδημίας.
Ο καθένας από εμάς έχει αντίληψη των σωστών και των λαθών που έχουν γίνει και έχουμε κάνει.
Αλλά και η Εκκλησία στα χειρότερά της. Η άρνηση των ιεραρχών της να παραδεχθούν την πραγματικότητα έβαλε σε κίνδυνο όχι μόνο τους ίδιους και τον κλήρο της μα και το ποίμνιό της. Από την αρχή της πανδημίας κλήρος και ιεραρχία αρνήθηκαν να αποδεχτούν τη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ σε πολλές περιπτώσεις μετέδιδαν σκοταδιστικά μηνύματα προς το ποίμνιο και ακραίες απόψεις. Υπήρξαν εξαιρέσεις, όμως οι προτροπές από ιερείς για χρήση μάσκας μέσα στους ναούς προκάλεσαν την μήνιν της ηγεσίας της Εκκλησίας, αντίθετα κληρικοί οπαδοί της αντίληψης πως μέσα στον ναό δεν μεταδίδονται ασθένειες, προέτρεπαν τους πιστούς να μην πιστεύουν όσα λέγονται για την πανδημία, αφέθηκαν να μεταδίδουν τα κηρύγματά τους. 

Σκότωσαν ανθρώπους αυτές οι συμπεριφορές και θα συνεχίσουν να σκοτώνουν.

Την ίδια ώρα είναι θλιβερό το θέαμα που προσφέρει το πολιτικό προσωπικό και αυτό δεν αφορά μόνον την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Υπάρχουν βέβαια και εδώ εξαιρέσεις, μα στον κανόνα αναφέρομαι.
Μόνο θλίψη προκαλούν στους πολίτες οι ανερμάτιστες σκέψεις, οι ρηχές αναλύσεις και οι άγονες αντιπαραθέσεις.
Μόνο θλίψη μας προκαλούν και θυμό.
Θυμό και οργή προκαλεί η προσπάθεια να συντηρηθούν πολιτικές καριέρες  και να χτιστούν νέες, σε σκηνικό τραγωδίας και ανθρώπινων απωλειών.
Η Κυβέρνηση έχει τις δικές της ευθύνες και είναι πολλές.
Πιστώθηκε την επιτυχή αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας, θα χρεωθεί την όποια αποτυχία στον δεύτερο κύκλο.
Αυτό είναι αναπότρεπτο  και καμιά επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. 

Αλλά στην κρίσιμη αυτή στιγμή δεν προέχει το πολιτικό παιχνίδι. 

Δεν ενδιαφέρει το τι θα γινόταν «αν ήμασταν εμείς», «αν ήταν οι άλλοι», αν «πάμε λιγότερο άσχημα από άλλες χώρες». Όλα αυτά και άλλα παρόμοια δεν παρηγορούν κανέναν, δεν βοηθούν σε τίποτα και αποτελούν χάσιμο χρόνου και ενέργειας.
Δεν περισσεύει τίποτα από τα δύο.
Είναι παράδοξοι οι καιροί που ζούμε.
Θα δοκιμαστούμε όλοι, πολιτεία και πολίτες, πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό, θεσμοί και υπηρεσίες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. 

Εάν στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου, αν τροφοδοτήσουμε με τη συμπεριφορά μας τον κοινωνικό αυτοματισμό, όσα ζούμε και όσα δύσκολα έρχονται θα αποβούν καταστροφικά.

Στην Κυβέρνηση βέβαια πέφτει η μεγάλη ευθύνη να προστατεύσει την κοινωνική συνοχή και να δομήσει τις αναγκαίες για τις περιστάσεις κοινωνικές άμυνες. Εάν σε αυτό αποτύχει θα είναι αδιάφορο για τη χώρα και τους πολίτες της η επιτυχής αντιμετώπιση της κριτικής της αντιπολίτευσης.

Για να μπορέσει η χώρα να ανταπεξέλθει στην κατάσταση που διαμορφώνεται και όσα πολύ δύσκολα θα ακολουθήσουν όταν μας αφήσει το κακό, χρειάζεται οι πολίτες να επιδείξουμε τον καλό μας εαυτό, να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή μας και να ελπίζουμε πως οι πολιτικές της Κυβέρνησης μα και η συμπεριφορά της Αντιπολίτευσης θα συντείνουν σε αυτό. 

Να ελπίζουμε.