Από αυτή την πανδημία κυοφορείται  ένας νέος κόσμος. Έτσι ξαφνικά, αλλά και τόσο τραγικά, με χιλιάδες νεκρούς  και τον παγκόσμιο κίνδυνο για τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων, τα πάντα αλλάζουν,  και οι ισορροπίες του «παλιού» κόσμου, όπως τις ξέραμε,  –πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές- κλυδωνίζονται. Οι βεβαιότητες ανατρέπονται, οι σχεδιασμοί – διεθνείς και εθνικοί- ακυρώνονται, το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο και το αίσθημα «αβοηθησίας» και ευαλωτότητας των ανθρώπων μπροστά στο άγνωστο «κακό», την πανδημία του ιού, διογκώνεται. 

Η πανδημία μεταβάλλει τους φόβους και τις προτεραιότητές μας. Είναι λογικό, γιατί ζούμε πια σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» και γίναμε περισσότερο ευάλωτοι απέναντι στην αρρώστια και το θάνατο. Έτσι, η ανάκτηση της  εμπιστοσύνης των πολιτών προς το Κράτος και τους θεσμούς του για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής υγειονομικής και οικονομικής κρίσης αποκτά πλέον υπαρξιακή διάσταση. Από αυτή θα εξαρτηθούν οι ισορροπίες του νέου κόσμου. Η «έκτακτη ανάγκη» θα γεννήσει  νέες πολιτικές συμπεριφορές. Όταν θα βγούμε από την πανδημία, μεγαλύτερη προτεραιότητα θα έχει για τους πολίτες  η προστασία των αγαθών της ζωής, της υγείας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ενώ θα έπονται οι πολιτικοί συσχετισμοί, η οικονομική σταθερότητα και η αναδιάταξη των αγορών. Από τον τρόπο που τα κράτη, ή οι διακρατικές οντότητες όπως η Ευρώπη, διαχειριστούν την πανδημία, θα εγκαθιδρυθούν ή θα αμφισβητηθούν τα  πολιτικά πρότυπα συγκρότησης της κυριαρχίας και διακυβέρνησης. Αν οι Δημοκρατίες δυτικού τύπου, οι Δημοκρατίες των δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού, αποτύχουν στη διαχείριση της κρίσης και στην έγκαιρη και αποτελεσματική ανταπόκριση στις ανάγκες των πολιτών, τότε, αναπόφευκτα θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά και αυταρχικά  πολιτικά συστήματα που θα περιορίζουν τις αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες δομήθηκε ο μεταπολεμικός κόσμος στην Ευρώπη. Αντίθετα, αν οι Δημοκρατίες μας και οι ηγεσίες τους ενεργήσουν με επίγνωση των μεγάλων κινδύνων και ενσυναίσθηση των νέων απαιτήσεων της κοινωνίας και της οικονομίας, τότε, θα αποκαταστήσουν τη σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες και θα ανασυγκροτήσουν την πολιτική νομιμοποίησή τους.

Η πανδημία αφήνει το στίγμα της όχι μόνο στα σώματα των ανθρώπων, αλλά και στη συλλογική μνήμη των λαών. Για μία διαδήλωση κι ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, η Ισπανία θρηνεί σήμερα χιλιάδες νεκρούς. Για τη διεξαγωγή δημοτικών εκλογών, η Γαλλία άργησε να πάρει μέτρα, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν τα θύματα. Η μαρτυρική Ιταλία δεν πρόλαβε καν να αντιδράσει έγκαιρα. Οι ΗΠΑ και Αγγλία φλέρταραν με την ανέμελη ανο(η)σία της αγέλης με τις γνωστές συνέπειες.  Στην Ελλάδα, η Κυβέρνηση κέρδισε την κρίσιμη βδομάδα της εξάπλωσης του ιού και είχε την πολιτική ενσυναίσθηση να ακούσει τους ειδικούς, με αποτέλεσμα να σωθούν χιλιάδες ζωές. Την επόμενη μέρα, αυτή η πολιτική ενσυναίσθηση και η ανάληψη της ευθύνης για μεγάλες μεταρρυθμίσεις θα κάνει τη διαφορά και θα ανατρέψει τα προϋπάρχοντα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα. Η κρίση της πανδημίας θα περιθωριοποιήσει την πολιτική των τσιτάτων, τους οπαδούς του «όπλου παρά πόδα», τους πλανόδιους μεταπωλητές ψευδαισθήσεων, τους επαγγελματίες της κοινωνικής εχθροπάθειας και τους λογιστές του μικροκομματικού κέρδους. Ωστόσο, η επιστροφή της πολιτικής στο Κράτος ευθύνης και στο ισχυρό κοινωνικό κράτος σημαίνει την επικέντρωση της νέας οικονομικής και πολιτικής ανασυγκρότησης στους τομείς της υγείας, της παιδείας, του ψηφιακού μετασχηματισμού, της αυτονομίας της παραγωγής αγαθών διατροφής, φαρμάκων και υγειονομικού υλικού, της προστασίας των αδύναμων της κρίσης, αλλά και της προάσπισης των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.

Είναι το υπαρξιακό στοίχημα που καλείται να κερδίσει σήμερα η Ευρώπη και μέσα σε αυτή η Ελλάδα, χωρίς πολλές εναλλακτικές λύσεις.  Με  ένα αργό και επίπονο τοκετό, πρέπει να αναγεννηθούν στο νέο «μεταπολεμικό» κόσμο.

πηγή ΤΑ ΝΕΑ