Χθες το πρωί ξύπνησα, ντύθηκα, ήπια το γάλα μου και κάθησα μπροστά από την τηλεόρασή μου. Συντονίστηκα, τελικά, με το σήμα της ΕΤ3, αλλά δυστυχώς το αγαπημένο μου πρόγραμμα, η κυριακάτικη λειτουργία από τον ναό της Παναγίας Δεξιάς στη Θεσσαλονίκη, με προκαθήμενο τον παππούλη Ανθιμο, δεν μεταδόθηκε. Ηταν το πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η πίστη μου στην ποιότητα και στις μεταρρυθμίσεις, αλλά πάντα με σεβασμό στις παραδόσεις.
Λίγο μετά, πάντα από τη συχνότητα όπου έπαιζε το πρόγραμμα του καταργημένου κρατικού καναλιού, είδα τον Αντώνη Σαμαρά στο Ναύπλιο να μιλάει για μεταρρυθμίσεις και να καταχειροκροτείται από πολλούς μεγάλους μεταρρυθμιστές της Νέας Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων πρόλαβα να συγκρατήσω τον μεταρρυθμιστή Ευριπίδη Στυλιανίδη, τον μεταρρυθμιστή Σίμο Κεδίκογλου, μέχρι και τον μεταρρυθμιστή Θανάση Μπούρα (της… κυρίας Κρούγκμαν). Πρέπει να παρίστατο και ο αγαπημένος μου δήμαρχος Καμπόσος. Χάρηκα που την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων, μετά τους Μεσσηνίους, εμπεδώνουν τώρα οι Ναυπλιώτες και οι Αργείοι.
Εκλεισα την τηλεόραση και βγήκα να περπατήσω και να στοχαστώ. Επειδή στοχάζομαι καλύτερα στα καφενεία, διαπίστωσα ότι όλοι πλάι μου διάβαζαν μια εφημερίδα με ανυπόγραφα κείμενα, ο τίτλος της οποίας κάτι μου θύμιζε: «Αδέσμευτη γνώμη». «Είμαστε η φωνή των επιστρατευμένων εκπαιδευτικών, ναυτεργατών και εργαζομένων στο μετρό, η φωνή της αντίστασης από τις Σκουριές των μεταλλείων και τη φάμπρικα της ΜΕΒΓΑΛ…», έγραφε το σημείωμα με το οποίο αυτοπροσδιοριζόταν. Ρωτώντας, έμαθα ότι εκδόθηκε με την ευθύνη του Συντονιστικού των σωματείων. Δεν ρώτησαν κανέναν που να διαφωνεί με αυτά, έφτιαξαν απλώς ένα (ανέμπνευστο) μονοδιάστατο φύλλο, που προφανώς χρηματοδότησαν και από τις εισφορές όσων διαφωνούν με τις προσεγγίσεις του.
Θυμήθηκα την παλαιά «Αδέσμευτη γνώμη», του 1975, απεργιακό φύλλο της οποίας κοσμεί την είσοδο των γραφείων της ΕΣΗΕΑ. Διευθυντής της εφημερίδας, τότε, ήταν ο Κώστας Νίτσος, διευθυντής των «ΝΕΩΝ», της μεγαλύτερης (και τότε) σε κυκλοφορία εφημερίδας της εποχής. Αρχισυντάκτης ήταν ο Αλέκος Φιλιππόπουλος, διευθυντής τότε της δεύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας, της «Απογευματινής». Υπεύθυνοι τομέων ρεπορτάζ ήταν οι διακεκριμένοι στις εφημερίδες τους Σεραφείμ Φυντανίδης, Λυκούργος Κομίνης, Τόλης Γαρουφαλής. Τα περισσότερα κείμενα ήταν ενυπόγραφα – έγραφαν οι κόλιουμνιστ της εποχής, ο καθένας την άποψή του. Η μοναδική γραμμή ήταν να καλυφθεί πλουραλιστικά το κενό ενημέρωσης.
Κοίταξα την ταυτότητα της χθεσινής «Αδέσμευτης γνώμης». Υπάρχει μόνο το όνομα του κυρίου Σαββίδη της ΠΟΕΣΥ, ενός συνταξιούχου. Σκέφτηκα ότι αν ο κύριος Τρίμης είναι ο φονεύς της δημοσιογραφίας, τι μπορεί να κάνει ο κύριος Σαββίδης πάνω απ? το πτώμα της.
Η Παναγία η Δεξιά να βάλει το χέρι της.