Η κατάσταση που προέκυψε με τις υποκλοπές  προσομοιάζει με το κλασικό ερώτημα της θεοδικίας (δικαιοσύνη του Θεού), όπως κυρίως το έθεσε ο Λάιμπνιτς. Πως και υπάρχει το κακό, παρόλο που ο Θεός είναι πανάγαθος και παντοδύναμος. Αν αυτός είναι πανάγαθος πόθεν προκύπτει το κακό; Μήπως τότε  δεν είναι παντοδύναμος; Δεν μπορεί να είναι και τα δυο και το κακό να υπάρχει. Είναι ένα από τα δυο. Κάτι ανάλογο, τηρουμένων των γήινων αναλογιών, συμβαίνει και με τον κ. Μητσοτάκη. Πριν τις «νόμιμες επισυνδέσεις» ο κ. Μητσοτάκης φάνταζε σαν κυρίαρχος που αποσκοπεί στο αγαθό Πολιτείας και πολιτών. Το πολιτικό σύστημα φαινόταν να κινείται γύρω απ’ ένα κόμμα και τον κυρίαρχο αρχηγό του, τον οποίο τα υπόλοιπα κόμματα ακολουθούσαν ασθμαίνοντας. Η αυτοπεποίθηση Μητσοτάκη φάνηκε στον υπέροχο λόγο του στο Κογκρέσο, αν και λίγο αντιγραφή από τον Τοκβίλ χωρίς να δηλώνεται η πηγή.

Με τις υποκλοπές όλα άλλαξαν.  Η θέση του κ. Μητσοτάκη πως αν και πολιτικά προϊστάμενος της ΕΥΠ, αγνοούσε την παρακολούθηση του κινητού του κ. Ανδρουλάκη μάς βάζει σε  σκέψεις. Αν ήταν κυρίαρχος, τι τις ήθελε τότε τις παρακολουθήσεις; Ποια η προστιθέμενη αξία τους σ’ ένα πρόσωπο που είναι κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή. Και εδώ παρεμβαίνει μια παράμετρος που δεν έχει θέση στη θεοδικία. Η αλαζονεία της κυρίαρχης εξουσίας. Στη Θεϊκή Πόλη κατά τον Άγιο Αυγουστίνο δεν υπάρχει θέση για την αλαζονεία. Στη Γήινη Πόλη (εξουσία της ανθρώπινης δικαιοσύνης) όμως αυτή είναι πανταχού παρούσα. Ο Πρωθυπουργός έπεσε θύμα της αλαζονείας της εξουσίας, όπου «ο κυρίαρχος» δεν φαντάζεται ότι κάποια στιγμή μπορεί να διακινδυνεύσει την κυριαρχία του και κάνει ότι μπορεί για να την «κλειδώσει». Μπορεί όμως ένας τέτοιος ηγεμόνας να έχει αγαθές προθέσεις;

Μα ο Πρωθυπουργός αρνήθηκε πως γνώριζε ότι το τηλέφωνο του πολιτικού του αντιπάλου κ. Ανδρουλάκη ήταν παγιδευμένο. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως καταπίπτει η ιδιότητα του κυρίαρχου. Δεν μπορεί να έχεις υπαγάγει υπό την εποπτεία σου και υπό την εποπτεία του πιο δικού σου ανθρώπου την ΕΥΠ και να μη γνωρίζεις τι κάνει αυτή. Αυτό σημαίνει πως κυρίαρχος είναι κάποιοι σκοτεινοί μηχανισμοί. Δεν μπορούν να συμβαίνουν και τα δυο. Και κυρίαρχος να είσαι και να μη γνωρίζεις. Ο πρωθυπουργός σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να διαλέξει. Ή γνώριζε και το αγνόησε για να διαιωνίσει την κυριαρχία του ή το αγνοούσε και επομένως άλλοι ήταν «οι κυρίαρχοι». Και στις δυο περιπτώσεις όμως όχι για λόγους συνταγματικούς, αλλά κυρίως για λόγους ηθικούς, παραιτείσαι. Τότε μπορεί να φανεί πως δεν ήσουν κυρίαρχος, αλλά τουλάχιστον θα αποδείξεις πως είχες αγαθές προθέσεις.

 Άιντε και καλές εκλογές τον Οκτώβριο, όπου η ανάγκη αντιμετώπισης του δύσκολου χειμώνα και όλων όσων έπονται να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα για μια τρικομματική (όχι οικουμενική) με επικεφαλής τρίτον/η (εκτός άμεσης πολιτικής, αλλά πολιτικό πρόσωπο) διευρυμένου κύρους και με επιστημονικό υπόβαθρο.

Πηγή: www.tanea.gr