Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί συμπολίτες μας αναπολούν ακόμα τις… χρυσές μέρες και ονειρεύονται ότι, όταν βγούμε από την κρίση, θα είμαστε εκεί που ήμασταν πριν μπούμε! Ονειρεύονται δηλαδή την επιστροφή στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων, την Ελλάδα της φούσκας και του «δεν πληρώνω», που τόσο… εύστοχα εκπροσώπησε για λίγο το ομώνυμο κίνημα.

Ανάμεσα στους πολίτες αυτούς ξεχωρίζουν δύο -μοιραίες για την εξέλιξη- κατηγορίες. Πρόκειται για τους πολιτικούς εκείνους που συνεχίζουν -ακόμα και σήμερα- να υπηρετούν την… ιδέα του πελατειακού κράτους και να καταφεύγουν στον ακραίο λαϊκισμό που φτάνει μέχρι και την παρότρυνση σε βιαιοπραγίες, μη συνειδητοποιώντας ότι η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να συνδεθεί με τις νοοτροπίες και τις πρακτικές που μας οδήγησαν σε αυτήν. Και πρόκειται επίσης για τους συνδικαλιστές εκείνους που συνεχίζουν την τακτική της υπεράσπισης των «κεκτημένων» τους, (καθ)οδηγώντας τους εργαζομένους σε αιτήματα και σε μορφές αγώνα που, ουσιαστικά, βάζουν ταφόπλακα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η προ κρίσης Ελλάδα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ πια! Το ζητούμενο είναι ποια προοπτική θα επιλέξει για το μέλλον της, με βάση τη σημερινή πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι ο λαϊκισμός επηρεάζει όλο και περισσότερο τη ζωή της κοινωνίας, ότι -για πρώτη φορά ανοιχτά- οι φασιστικές ιδέες αποκτούν έρεισμα στο πρόσωπο του ναζιστικού χρυσαυγίτικου μορφώματος, ότι οπλισμένες συμμορίες επιτίθενται, χτυπούν, βρίζουν, προκαλούν, ακόμα και δολοφονούν, όπως συνέβη προχθές βράδυ στο Κερατσίνι, αξιοποιώντας τόσο την ανοχή της επίσημης πολιτείας αλλά και όλων όσων -για διάφορους λόγους- τους χαϊδεύουν τα αυτιά… Αυτή είναι η μαύρη προοπτική της Ελλάδας…

Από την άλλη υπάρχει και η πραγματικότητα όλων όσοι δίνουν τη δική τους μάχη, σε αντίξοες συνθήκες, για να πάμε μπροστά. Υπάρχουν -παλιοί και νέοι- πολιτικοί που αντιστέκονται στις σειρήνες του λαϊκισμού, που στηρίζουν, με όποιο πολιτικό κόστος, τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα για να σταθεί στα πόδια της. Υπάρχουν οι δημοτικοί άρχοντες με δημοκρατικές – αυτοδιοικητικές αρχές που νοικοκυρεύουν τις πόλεις που έχουν εκλεγεί.

Και υπάρχουν πολίτες που διακρίνονται στη δουλειά τους, στην επιστήμη, αλλά και στην τέχνη, δείχνοντας το καλό πρόσωπο του τόπου μας. Είναι η ελπιδοφόρα, η αισιόδοξη προοπτική της Ελλάδας, μία κρίσιμη επιλογή για την οποία αξίζει να προσπαθήσουμε πιο πολλοί και πιο πολύ!