Η προκλητική επίδειξη αστυνομικής βίας, ως ακραία έκφραση της κρατικής εξουσίας, κατάφερε να αναζωπυρώσει τις διχαστικές προσδοκίες όσων συνειδητοποιούσαν, με μεγάλη απογοήτευση, ότι η υπόθεση Κουφοντίνα αρχίζει να ξεθυμαίνει. Γέμισαν με νέες ελπίδες όλοι όσοι επιδιώκουν συστηματικά την πόλωση και τρέφονται πολιτικά από αυτήν, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες ενός νέου διχασμού στη μελλοντική πορεία της χώρας.

Από τη μια πλευρά είναι αυτοί που δήθεν καταδικάζουν τη βία στη Νέα Σμύρνη και την ίδια στιγμή στηρίζουν την βίαιη κατάληψη του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη και την βάρβαρη στοχοποίηση των Πανεπιστημιακών που βρήκαν το θάρρος, μετά την διαπόμπευση που υπέστη ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου, να υπερασπιστούν ονομαστικά το δικαίωμα σε μια παιδεία με ανοιχτά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι αυτοί που ονειρεύονται νέες πλατείες αγανακτισμένων που θα τους ξαναφέρουν στην εξουσία.

Από την άλλη πλευρά, είναι εκείνοι που στηρίζουν «ιδεολογικά» την βίαιη καταστολή, ως μέσον επίδειξης της κρατικής πυγμής. Εκείνοι που αναπολούν τις παλιές «καλές» μέρες της Δεξιάς και φοβούνται μήπως κινδυνεύσει το καθεστώς «του νόμου και της τάξης» με το οποίο γαλουχήθηκαν πολιτικά και κοινωνικά. Είναι εκείνοι που θέλουν να κάνουν αισθητή τη δυναμική παρουσία τους, προειδοποιώντας τους τυχόν μετριοπαθείς που έχουν παρεισφρήσει στις γραμμές τους.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών παρακολουθεί τις διαδοχικές και κλιμακούμενες διχαστικές προκλήσεις με δικαιολογημένη ανησυχία. Γιατί φοβάται ότι αυτοί που καταγγέλλουν ότι «εκκολάπτεται ένας νέος Κορκονέας» στην ουσία ελπίζουν να υπάρξει ένας νέος Γρηγορόπουλος.