Ο Γκοντό ποτέ δεν έκανε την τιμή να επισκεφτεί τον Βλαντιμήρ και τον  Εστραγκόν, πράγμα  άλλωστε που μάλλον και οι ίδιοι επιθυμούσαν μη  μετακινούμενοι από την τεμπέλικη θέση τους. Αυτές βέβαια είναι  υπόγειες  διδαχές του σοφού  Σάμ. Μπέκετ, με μόνη την διαφορά πως η  χώρα μας δια των κυβερνητικών ταγών,  δείχνει να αποφασίζει την ακινησία. Εκτός κι αν όλα έχουν αφεθεί στην νοσηρή μαγεία  της πράσινης τσόχας  – που  όμως δεν αποτελεί  πολιτική –  ή στους   παλιμπαιδισμούς  ενηλίκων που παίζουν κλέφτες κι  αστυνόμους στους  κήπους του Μαξίμου ή στα περίχωρα των Βρυξελλών.

Η πατρίδα μας συμπεριφέρεται ως πάσχουσα  από διπολική διαταραχή, όπου οι κρίσεις  υπομανίας  διαδέχονται αυτές της καταθλίψεως, αναλόγως των ακαταλόγιστων στροφών,  που πραγματοποιεί η επίσημη  κυβέρνηση.

Ετούτο το γκουβέρνο, δολίως απέκρυψε, όσο το μπορούσε, τον  αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό που – πιθανόν – απαρχής είχε, εφευρίσκοντας διάφορες  φτηνιάρικες  διαπραγματευτικές  καινοτομίες, ώστε να ροκανίζεται ασύστολα και βασανιστικά ο χρόνος. Γνωρίζοντας   το πόσο ανιστόρητος  και ταυτόχρονα  κουτοπόνηρα  προπολιτικός  είναι  ο περιούσιος  λαός, έπαιξε προσεκτικά  το παιχνίδι της χαύνωσης από την 5μηνη κόπωση, χρησιμοποίησε  προπαγανδιστικές μεθοδεύσεις  που  εξήπταν τα  αντιδυτικά  κομπλεξικά  σύνδρομα, μοιράζοντας απλόχερα υποκριτικά  χαμόγελα  δια του υποκριτικά  γελαστού αρχηγού.

Όταν κατάλαβε, πως η νοητική διαστροφή του κόσμου από την υπερβολική έκθεση  στον καυτό ήλιο της Αριστεράς, άρχισε να χρεώνει  την 5μηνη οικονομική καταστροφή στους προηγούμενους  ή στην καλύτερη εκδοχή  να συγχωρεί τις καταστροφικές  αβελτηρίες  των πρώην επαγγελματικών κομματικών στελεχών, αρχίζει να αλλάζει τα  νεροπίστολα με μυδράλια  που πολυβολούν ρήξεις, δραχμές, υπανάπτυξη.

Κι αν μεταφυσικά, οι άλλοι υποχωρήσουν; Ακόμα  καλύτερα, θα πάρουμε τα όποια λεφτά και δεν θα υλοποιήσουμε τίποτα. Από τύπους  που ταυτίζουν τον Πούτιν με τον Λένιν, και ζουν σε εποχές όπου η Αγία  Πετρούπολη  ήταν το Λένινγκραντ, μπορείς να περιμένεις  ανέχεια, καφκικό ζόφο, αδιέξοδο αντιαστισμό, αποεπένδυση  και στο τέλος έναν ατελέσφορο απομονωτισμό ολοκληρωτικής  μορφής.

Στις  ραγδαίες   εξελίξεις  που έρχονται – πιθανότατα με  ατέλειωτες ρήξεις  και μπόλικη  φυσική  πείνα –  η  συντεταγμένη   σύσταση αστικού ευρωπαϊκού  μετώπου  αφήνει, ίσως, μια  χαραμάδα ελπίδας  υπάρξεως  για την πατρίδα μας  και τις μεταρρυθμίσεις, που χρειάζεται  ώστε να  υπάρχει.