Σε ιστορικό υψηλό το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία και η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν αποκλείεται να είναι στην επόμενη Βουλή. Στην Γαλλία η ακροδεξιά ψήφος έχει αποενοχοποιηθεί εδώ και 20 χρόνια περίπου. Στην Ελλάδα αφού πέρασε τράνζιτο από τον ελαφρών βαρών Καρατζαφέρη και απέκτησε νομιμοποίηση εγκαταστάθηκε στην αγκαλιά του Αδόλφου. Όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση Ιστορίας δεν εκπλήσσονται. Ούτε θρηνούν για τον χαμένο αντιφασισμό. Αν έχουν μυαλό βγάζουν τα αναγκαία συμπεράσματα και ετοιμάζονται για σκληρό αγώνα στην νέα πραγματικότητα. Όταν λοιπόν η κρίση – οικονομική, κοινωνική, ηθική και πολιτική – κορυφώνεται ενισχύονται τα άκρα, αλλά όχι ισομερώς. Η ακροδεξιά ενισχύεται περισσότερο. Και η ενίσχυση δεν είναι μονοσήμαντα εκλογική. Η ακροδεξιά επιβάλλει την ατζέντα της. Κοιτάξτε πως ο Σαρκοζί οικειοποιήθηκε το αντιμεταναστευτικό μένος της Λεπέν για να προσελκύσει ψήφους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι ψηφοφόροι αυτής της κατηγορίας προτίμησαν το αυθεντικό πρωτότυπο από το αντίγραφο. Το ίδιο θα πάθει και ο κ. Σαμαράς που νομίζει ότι ανεβάζοντας τους τόνους για το μεταναστευτικό θα ωφεληθεί. Το αντίθετο θα συμβεί γιατί υπάρχουν τρεις αυθεντικότεροι εκφραστές της ξενοφοβικής πολιτικής: ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης και οι οπαδοί του Αδόλφου που έχουν και το copyright της τελικής λύσης.
Είμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα που δεν έχει νόημα να την ξορκίζουμε και να ευχόμαστε να «μην περάσει το κατώφλι της Βουλής». Προσωπικά παρά το ότι ανατριχιάζω με την εικόνα των νεοναζί στην Βουλή, πιστεύω ότι είναι από μια πλευρά καλύτερα να βγουν στο φως, να ακούσει ο κόσμος τι λένε και να απομυθοποιηθούν. Δεν αντιμετωπίζονται με ξόρκια και προσπάθεια αποκλεισμού. Μόνο με σκληρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Και αυτή δεν γίνεται από τον καναπέ. Πρέπει οι δημοκράτες και ευρωπαϊστές και σε πρώτη σειρά οι αριστεροί αυτής της κατηγορίας να ανασκουμπωθούν και να οικοδομήσουν με υλικά του 2012 τον σύγχρονο αντιφασισμό.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να μην επιτρέψουν να αποενοχοποιηθεί η ψήφος στους νεοναζί. Καμία ρωγμή, καμιά «κατανόηση» επειδή τάχα υπάρχουν λόγοι για την ένοχη αυτή ψήφο. Πάντα και παντού μπορούμε να βρούμε λόγους. Κάποιους λόγους είχαν και οι Γερμανοί όταν ψήφισαν τους ναζί αλλά η Ιστορία ούτε τους δικαιολόγησε ούτε τους αναγνώρισε το ελαφρυντικό της άγνοιας. Μπορεί να μην είχαν διαβάσει όλοι το « Ο αγών μου» έπρεπε όμως να γνωρίζουν. Για μείζονες λόγους τέτοιο ελαφρυντικό δεν θα αναγνωριστεί στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Κάτι θα άκουσαν για τα πεπραγμένα των οπαδών της σβάστικας, για τα κρεματόρια, για τον πόνο που προξένησαν. Παρ’ όλα αυτά την επιλέγουν.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάγκη αντιμετώπισης από την σύγχρονη Αριστερά των αιτίων που πάνω τους κερδοσκοπεί η ακροδεξιά.
Δεν είναι εύκολο γιατί δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις όμως και η αμηχανία δεν είναι λύση. Και όσο είναι ρατσιστική η άποψη που εξισώνει τον μετανάστη χωρίς χαρτιά με τον εγκληματία άλλο τόσο επιζήμια – και ενισχυτική της Χρυσής Αυγής – είναι η εθελοτυφλία απέναντι στο πρόβλημα . Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί όλους τους «κολασμένους» του κόσμου . Όπως εύστοχα είπε ο Μισελ Ροκαρ για την Γαλλία « οφείλει να δεχθεί το τμήμα που τις αναλογεί». Απέναντι στην κρεατομηχανή της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αντιπαρατίθεται ο αφελής διεθνισμός της ακροαριστεράς που ζητάει νομιμοποίηση όλων των μεταναστών η σιωπά αδιάφορα.. Η σύγχρονη Αριστερά πρέπει να αντιμετωπίζει το θέμα της ασφάλειας – όχι μόνο απέναντι στην εξουσία αλλά και απέναντι σε όσους παραβιάζουν τον νόμο – ως ανθρώπινο δικαίωμα, δικαίωμα του πολίτη. Κυρίως του φτωχού και ανυπεράσπιστου πολίτη γιατί τα προνομιούχα στρώματα έχουν συνήθως τον τρόπο να προστατευτούν ακόμα και αν η αστυνομία απουσιάζει από την γειτονιά τους.
Στις φτωχογειτονιές όμως αν απουσιάζει το κράτος ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος. Και ο ανυπεράσπιστος από το κράτος και την Δημοκρατία πολίτης αισθάνεται ταπεινωμένος και είναι ευάλωτος στον πειρασμό του εξτρεμισμού της ακροδεξιάς ιδίως όταν αυτή εμφανίζεται με την προβιά του προστάτη της γιαγιάς και του ανήμπορου ενώ το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διαποτίσει συνειδήσεις με το φυλετικό μίσος και την απέχθεια προς την Δημοκρατία. Η Αριστερά λοιπόν ξεπερνώντας αναστολές – δικαιολογημένες για το παρελθόν – πρέπει να απαιτήσει την συνεχή παρουσία της αστυνομίας στις φτωχογειτονιές και τις υποβαθμισμένες συνοικίες, ώστε να καταπολεμά το έγκλημα, τις συμμορίες ημεδαπών και αλλοδαπών , τα ναρκωτικά και την σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και παιδιών, γενικά την παραβατικότητα. Και να μην επιτρέπει σε κανένα να υποκαθιστά το κράτος, να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές και από τις συμμορίες και από τους αυτόκλητους προστάτες της Χρυσής Αυγής.
Τέλος η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη στρέφεται με πάθος κατά της ΕΕ, προπαγανδίζει τα κλειστά σύνορα και χλευάζει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο καλύτερος στρατολόγος της ακροδεξιάς είναι η πολιτική που ταυτίζει στην συνείδηση του πολίτη την Ευρώπη με τον μονόδρομο του μνημονίου δηλαδή με τις πολιτικές ατέρμονης λιτότητας της τρόικας, με περικοπές μισθών και συντάξεων, αύξηση της ανεργίας, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ύφεση χωρίς ημερομηνία λήξης. Δεν υπάρχει πιο αντιευρωπαϊκή πολιτική από αυτήν. Αυτό πρέπει να το σκεφτούν όσοι καλή τη πίστει αρνούνται μια πολιτική σταδιακής απαγκίστρωσης από τις δυσμενείς επιπτώσεις του μνημονίου την στιγμή μάλιστα που στην Γαλλία αρχίζει μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα αλλαγή.
Όσοι, δηλαδή, δέσμιοι ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων στέλνουν εκλογική πελατεία στην ακροδεξιά νομίζοντας ότι το μόνο πρόβλημα της χώρας είναι ο δημόσιος τομέας. Είναι και αυτός αλλά η ιδεοληπτική μονοθεματική ενασχόληση τους παραβλέπει άλλες εξίσου σημαντικές πλευρές μιας περίπλοκης πραγματικότητας.