«Τα παιδία παίζει», στην Αττική διάλεκτο. «Τα μεγάλα παιδία εμπαίζει» στην πολιτική διάλεκτο της σύγχρονης Αθήνας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω τη βεβαιότητα ότι διάφοροι πρυτάνεις και συγκλητικοί, με καμουφλάζ το «αριστερό» ιδεολόγημα της «ακαδημαϊκής γνώσης» που οδηγεί σε παρα-μορφωμένους άνεργους, θα ακυρώσουν άλλη μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το πρώτο βήμα έγινε μέσω της «διόρθωσης», όπως βαπτίζει τις αλλαγές η ηγεσία του υπουργείου παιδείας, με τη συνδρομή της ΔΗΜΑΡ. Αλλά, η Μαρία Ρεπούση, υπεύθυνη της ΔΗΜΑΡ για θέματα Παιδείας, οφείλει να θυμάται την τύχη του βιβλίου της Ιστορίας που η ίδια συνέγραψε. Πρώτα υποχρεώθηκε να το «διορθώσει» και μετά το βιβλίο απεσύρθη από τον νυν κυβερνητικό εταίρο Ευριπίδη Στυλιανίδη, χωρίς βεβαίως το βιβλίο να αξιολογηθεί μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η να θυμηθούμε τη «διόρθωση» που υπέστη το ασφαλιστικό Γιαννίτση από τις τροπολογίες Ρέππα και τις συνέπεις που πληρώνουμε τώρα όλοι;
Το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να απασχολεί τους πανεπιστημιακούς, θα έπρεπε να είναι η εμπλοκή με τη διοίκηση των Ιδρυμάτων. Το πρώτο, το επιστημονικό τους έργο και η έρευνα. Και ο μπακάλης της γειτονιάς μου ήταν «πρύτανης» στη φέτα, αλλά έβαλε λουκέτο όταν βάφτισε το μπακάλικο «μίνι μάρκετ» και ανέλαβε «διευθυντής».
Την ίδια ώρα, παρακολουθούμε το πολιτικό σόου του παραλόγου: Κορυφαία στελέχη (σύμπτωση;) του ΠΑΣΟΚ, καταψηφίζουν το νομοσχέδιο ως «αντιμεταρρυθμιστικό». Ομοίως το καταψηφίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά -προσέξτε- πολλοί βουλευτές του απουσιάζουν στην οριακή ψηφοφορία για τη θητεία των πρυτάνεων, διευκολύνοντας έτσι την υπερψήφιση της διάταξης και κάνοντας τη χάρη στην ηγεσία του υπουργείου που μιλάει για «εφαρμογή» της μεταρρύθμισης, την οποία όμως απορρίπτει η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ! Χάσατε τη μπάλα; Υπάρχει λογική; Για να παραφράσουμε τον Μαρξ, λογική υπάρχει, αλλά όχι σε λογική μορφή. Είναι η πολιτική λογική.
ΥΓ: Βρέθηκα πριν από λίγο καιρό στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εκεί συνάντησα έναν σεβάσμιο συνταξιούχο δάσκαλο, που μπαίνει στην 9η δεκαετία της ζωής του. Αυτό το Κρητικό Αγρίμι, που θα έγραφε ο Καζαντζάκης, στη δεκαετία του ’80 είχε προωθήσει με κόπο αλλά με ψυχή ένα πρωτοποριακό για την εποχή πρόγραμμα συγχώνευσης σχολείων. Όπως μου μετέφερε, είχε συναντήσει τότε έναν κυβερνητικό αξιωματούχο, ο οποίος του έδωσε μια συμβουλή: «Μη δίνεις δημοσιότητα στο εγχείρημα. Δεν θα γίνει, κι αν γίνει, θα στοιχίσει τα διπλάσια λεφτά»!