Η Βόρεια Κορέα πέτυχε το σκοπό της και με μία κίνηση ματ, για να χρησιμοποιήσουμε όρους σκακιού , δημιούργησε πολιτική αναταραχή και έδειξε ότι οι ΗΠΑ από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα χωρίς να κινδυνεύσουν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως γράφει σήμερα η Ουάσιγκτον Ποστ ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει στην πραγματικότητα πολλές επιλογές στο θέμα της Βόρειας Κορέας . Όπως επισημαίνει η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα οι ευθύνες για την ανάπτυξη του  πυρηνικού  προγράμματος  της Βόρειας Κορέας βαραίνουν πρωτίστως την κυβέρνηση Μπους.
Η εφημερίδα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και αναφέρει πως το 1994  ο Μπίλ Κλίντον και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ασία  είχαν διαπραγματευτεί,  με απόλυτη επιτυχία , με την Πιονγιάνγκ μία συμφωνία για τον έλεγχο του πυρηνικού της  προγράμματος.
Η Πιονγιάνγκ είχε δεχτεί στο έδαφος της τους παρατηρητές της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας και είχε υπογράψει τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων . Όλα ήταν υπό έλεγχο μέχρι που πρόεδρος των ΗΠΑ έγινε ο Τζώρτζ Μπους. Το 2002 ο Μπους αποφάσισε να σκληρύνει τη στάση του και να απορρίψει τη συμφωνία . Η Βόρεια Κορέα εξοργίστηκε , έδιωξε τους παρατηρητές από το έδαφος της , αποσύρθηκε από τη Συμφωνία μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων και άρχισε να δουλεύει εντατικά  το πυρηνικό της πρόγραμμα . Ο Μπους ποτέ δεν πρότεινε μία άλλη συμφωνία ούτε είχε κάποιο άλλο σχέδιο.  Τις συνέπειες της απόφασης αυτής που πήρε  πριν από 15 χρόνια βιώνουμε σήμερα με την τωρινή κρίση  λένε αναλυτές .
Ένα παρόμοιο σενάριο μπορεί να εξελιχθεί και με το Ιράν αν η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τράμπ δεν διδαχθεί από το παρελθόν.
Και η Τεχεράνη ανέπτυξε το πυρηνικό της πρόγραμμα την εποχή του Τζώρτζ Μπους ακριβώς επειδή απουσίαζε η διπλωματία.
Οι εχθροί του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής , στο Ριάντ , στην Ιερουσαλήμ και την Ουάσιγκτον θεωρούν  την Ισλαμική Δημοκρατία επικίνδυνη για την περιοχή.
Έχουν δε εξοργιστεί γιατί η συμφωνία για τον περιορισμό και έλεγχο των πυρηνικών της που πέτυχε ο Μπαράκ Ομπάμα δεν την έκανε να αλλάξει συμπεριφορά σε άλλους τομείς .
Όπως εξηγεί η αρθρογράφος των FT Roula Khalaf αν οι ΗΠΑ πάρουν πίσω τη συμφωνία όπως απειλεί ο Τραμπ  αυτό  είναι βέβαιο πως θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή.
Η Khalaf υποστηρίζει ότι είναι προτιμότερο ένα Ιράν που προκαλεί  προβλήματα αλλού (  π.χ στήριξη στους Χετζμπολάχ ) αλλά δεν συνεχίζει το πυρηνικό του πρόγραμμα ,  παρά ένα Ιράν στην απομόνωση που θα δουλεύει εντατικά και ανεξέλεγκτα πια το πυρηνικό του πρόγραμμα . Και επειδή το Ιράν ,  εν αντιθέσει με τη Βόρεια Κορέα ,  δεν έχει ακόμα πυρηνικά όπλα, το να διασφαλίσουν οι ΗΠΑ ότι δεν θα αποκτήσει ούτε  τα επόμενα 10 χρόνια είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Τα καθεστώτα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας είναι βέβαια τελείως διαφορετικά όμως η ίδια επίπονη πολυμερής διπλωματία που πέτυχε τη συμφωνία με το Ιράν θα πρέπει να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της Βόρειας Κορέας . Αυτή είναι η μοναδική λύση γράφει η Ουάσιγκτον Πόστ αν θέλουμε να επιλυθεί ειρηνικά η κρίση αυτή.
Η πολυμερής διπλωματία δεν είναι βέβαια το δυνατό σημείο του αμερικανού προέδρου . Δεν έχει όμως πραγματικά καμία άλλη επιλογή.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Νταγκ Πάαλ του Ινστιτούτου Κάρνεγκι το Πεκίνο μπορεί να βοηθήσει το Λευκό Οίκο να σώσει τον Τραμπ από τον εαυτό του . Εδώ και πολύ καιρό άλλωστε είναι φανερό πως η κύρια πηγή της αστάθειας στην αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι ο πρόεδρος Τραμπ.