Θα πείτε, «αυτή είναι η δουλειά τους». Να μειώσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού και το χρέος. Κόψτε δαπάνες, προσθέστε έσοδα, είναι το μηχανιστικό δόγμα των εκπροσώπων της τρόικας. Οι άνθρωποι λειτουργούν με τεχνοκρατικά «σκονάκια». Και όταν αυτά γίνονται σκόνη από τον ανεμοστρόβιλο της εξαετούς ύφεσης και πάλι δεν πτοούνται: Κόψτε τον λαιμό σας. Στη λαιμητόμο, όμως, βρίσκονται συνηθέστατα τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων. Και στο πάτωμα σφαδάζει η οικονομία.
Η τρόικα συμπεριφέρεται ωσάν η χώρα να ’ναι αποστειρωμένος θάλαμος. Διατάσσουν ερήμην της κοινωνίας, αγνοούν τις ανεξέλεγκτες πολιτικές παρενέργειες των δογματικών τους συνταγών, το ίδιο το πολιτικό σύστημα που αποτελεί μέρος του ελληνικού προβλήματος. Πλέον επικίνδυνη εξέλιξη η γιγάντωση νεοφασιστικού κόμματος που συνιστά ευθεία απειλή για την Ελληνική Δημοκρατία. Μια δημοκρατία που η εδραίωσή της υπήρξε και ισχυρός λόγος για την ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ. Με άλλους, βεβαίως, ηγέτες.
Μονοσήμαντες και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις ασφαλώς δεν ωφελούν, σε κάθε περίπτωση ωστόσο κανένας δεν μπορεί να προσποιείται τον ανύποπτο, στη θέα ενός κυκλώνα που απειλεί να καταπιεί τη χώρα ως αποτέλεσμα μιας βίαιης και μαζικής πτώχευσης.
Οι αριθμολάγνοι της τρόικας δεν μπορεί να αγνοούν την ελληνική προέλαση στην ανεργία (25,1%), με αποτέλεσμα να φαντάζει ως ισπανική υποχώρηση ο μέχρι χθες αρνητικός «πρωταθλητισμός» της μεγάλης ιβηρικής χώρας (25%).
Ένα σπίρτο χρειάζεται για να τιναχθεί στον αέρα μια κοινωνία-πυριτιδαποθήκη και η χώρα να μετατραπεί σε τεφροδόχο ανείπωτων θυσιών. Και, δυστυχώς, τα μεγάλα παιδιά της τρόικας παίζουν με τα σπίρτα. Τη μια μέρα με τη «μαύρη τρύπα» των 550 εκατομμυρίων των τραπεζών που αξίωσαν ωσάν να επρόκειτο για πλασιέ των τραπεζιτών να καλυφθεί με νέες εισφορές. Και την επομένη με τη? μεγαλοφυή ιδέα -ούτε ο Νταβούτογλου την είχε, που συνέβαινε να βρίσκεται την ίδια περίοδο στη χώρα- της εκκένωσης νησιών με λιγότερους από 150 κατοίκους για εξοικονόμηση πόρων.
Ούτε «παραγγελιά» να είχαν κάνει τις ιδέες τους οι πατριδοκάπηλοι και λαϊκιστές, που προσδοκούν σε πολιτική λαφυραγώγηση στα ερείπια μιας χρεοκοπημένης χώρας.
Κρυβόμαστε, βέβαια, πίσω από το δάχτυλό μας αν ενοχοποιήσουμε τους εντολοδόχους Τόμσεν, Μαζούχ και Μορς αγνοώντας τους πολιτικούς εντολείς.
Την αιφνιδιασμένη από την οικονομική κρίση Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν μερίμνησε για μηχανισμούς-φράγματα στην κερδοσκοπική επίθεση των αγορών. Που ακολούθησε ασθμαίνοντας τα «τετελεσμένα» που δημιουργούσαν, αντί η ίδια να προηγείται. Τη δόλια και χρόνια αμεριμνησία του ισχυρού Βορρά που τροφοδότησε -με το αζημίωτο- την καταναλωτική μεγέθυνση των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου και μόλις «χθες» ανακάλυψε με προσποιητή έκπληξη την αποσάθρωση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας. Και όταν έγινε η… ανακάλυψη; Μας υποχρέωσε σε σκηνές Αποκάλυψης προσπερνώντας με εγκληματική αδιαφορία τις κατακλυσμιαίες συνέπειες που θα είχε για την παγκόσμια οικονομία ενδεχόμενη έξοδος της χώρας από το κοινό νόμισμα, εκδίδοντας μακάβρια πιστοποιητικά δραχμοαποδημίας για τη χώρα.