Ακούω και διαβάζω πως από τον ζόφο του πολέμου όταν λήξει {ίσως, ενδεχομένως, αναλόγως, πρώτα ο… Θεός, ο Μωάμεθ, ο Βούδας, οι δώδεκα παρόμοιοι του Ολύμπου και οποιαδήποτε άλλη ουράνια, μεταφυσική ή επίγεια δύναμη, αρκεί να προηγηθούν μερικές… εκατοντάδες δαιμόνια πνεύματα} θα μπορούσαν να ανοίξουν μονοπάτια, δρόμοι, λεωφόροι πνεύματος και σοφίας, για να απλωθεί στην ανθρωπότητα ένα αναγκαίο και επιτακτικό Νέο Α φ ή γ η μ α!
Μετά από τις τόσες καταστροφές και το θανατικό που απλώθηκε στην καμένη ουκρανική γη, με την ρωσική βυθισμένη ναυαρχίδα, όταν τελειώσει, όπως και να τελειώσει ο πόλεμος, είτε με τη νίκη τού εισβολέα, είτε την εκδίωξη και ταπείνωση του Ρώσικου στρατού, όταν πλέον δεν θα καπνίζει η καμένη γη, όταν χαθεί η αποπνιχτική οσμή τών νεκρών θυμάτων, όταν μαζευτούν οι σωροί των γκρεμισμένων κτηρίων, όταν φτάσουμε στο σημείο του τέλους των μαχών, τότε θα σημάνει η ώρα μ η δ έ ν· το σύμπαν ολόκληρο, όλοι, θα αναρωτηθούμε για την επόμενη μέρα που χρειαζόμαστε να είναι δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ή!
-Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;
-Θετικά ή αρνητικά;
-Ανθρωπιστική ή απάνθρωπη;
-Φωτεινή ή σκοταδιστική;
-Εκσυγχρονιστική ή οπισθοδρομική;
-Απελευθερωμένη ή εγκλωβισμένη σε έναν άλλο τύπο συντηρητισμού;
-Προς το μέλλον ή πίσω στο παρελθόν;
-Προς την επέκταση των θρησκόληπτων ιδεοληψιών ή των ουμανιστικών ιδεολογιών;
-Προς ανάπτυξη της πνευματικής δημιουργικότητας ή στον εγκλωβισμό τής επιδερμικής απόλαυσης;
Και το σταθερά διαχρονικό κοινότυπο(?) ερώτημα:
-Πολιτισμός ή βαρβαρότητα;

Αμέτρητα τα ερωτήματα και τα διλήμματα· ιστορικά, παρατηρούμε πως από τις στάχτες ενός πολέμου, ο κόσμος που απέμεινε ονειρεύεται και τολμά να ατενίζει ελπιδοφόρα μια διαφορετική κατεύθυνση και προοπτική, διορθώνοντας ό,τι στραβό και σαθρό προκάλεσε πολεμικές συγκρούσεις, συμφορές κι ανθρωπιστικές καταστροφές…
Το βιώσαμε κι εμείς ως χώρα (μετά τον πόλεμο, τις δυσάρεστες εμφύλιες συγκρούσεις, την επτάχρονη Χούντα), με τις προσπάθειες των γενεών να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον, πιο ασφαλές και δημιουργικό. Κοινή προσπάθεια, ελπίδα αναγεννημένη μέσα σε απεχθές τοπίο, πάνω από τα αποκαΐδια!
Δεν ζητάμε επανεκκίνηση για να επαναληφθεί η Ιστορία· ο στόχος, η προσπάθειά μας στοχεύει στην αναγκαία συνειδητοποίηση μιας «άλλης οπτικής», απαλλαγμένης από τις κακοφορμισμένες προϋπάρχουσες συνταγές· τον ακραίο συντηρητισμό και την έλλειψη κατανόησης τής προοδευτικότητας, ως προς τις έννοιες δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία, πατρίδα, γλώσσα, κουλτούρα, ατομικά δικαιώματα, ώστε να έχουμε μια ανανεωμένη, ουμανιστική, κοινωνική και πνευματική οντότητα…

Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω· η ευημερία, η κοινωνική δικαιοσύνη η Δημοκρατία, δεν έρχονται εξ’ ουρανού και, βεβαίως, δεν χαρίζονται. Ο χρόνος μάς δίνει την ευκαιρία να δημιουργούμε, να γονιμοποιούμε σκέψεις και συλλογική αυτοκριτική, ώσπου να χωνευτεί η ανάγκη διαμόρφωσης ενός κόσμου που χρειάζεται να ε π α ν α τ ο π ο θ ε τ η θ ε ί. Με άλλα λόγια, χρειάζονται επειγόντως α λ λ α γ έ ς σε ό,τι στραβό και ανούσιο, σε ό,τι έχει παλιώσει, ξεπεραστεί και έχει πάψει πλέον να είναι χ ρ ή σ ι μ ο!
Είναι πολλά και αμέτρητα εκείνα που οφείλουμε να αλλάξουμε, ώστε η ζωή να πάει στο παρά πέρα! Να μην επαναληφθεί τίποτα από το παρελθόν που ώθησε τις κοινωνίες σε έκπτωση ποιότητας του κοινού βίου.
Για παράδειγμα στην πατρίδα μας· τα μικρασιατικά τραγούδια, το ρεμπέτικο, ο Μίκης, ο Μάνος, τα νέα ρεύματα, η κοινώς ομολογούμενη άνθηση των τεχνών τού 1960, τα πνευματικά και κοινωνικά κινήματα της εποχής, υπήρξαν η μ ή τ ρ α που γέννησε τις όποιες κοινωνικές αλλαγές τής Μεταπολίτευσης.
Σε διεθνές επίπεδο οι πολιτικές ζυμώσεις, οι ιδεολογίες, οι εξελίξεις των επιστημών, οι θεμελιώδεις κατακτήσεις τής ιντερνετικής πραγματικότητας, η συνείδηση της κλιματικής αλλαγής και η αναγκαιότητα οικολογικής δράσης, όπως και οι αναμφισβήτητες αγκυλώσεις (θρησκευτικές, πολιτικές) οι παγκόσμιες ανατροπές, η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα, η διαρκώς επιδεινούμενη περιβαλλοντική κατάσταση, όλα όσα έχουμε επισημάνει πως μας πάνε πίσω, οφείλουμε να τα αλλάξουμε. Σε κάθε χώρα, σε όλο τον πλανήτη. Πριν τα καινούργια «ξυπόλητα τάγματα» κάνουν ρεσάλτο στην ανισότητα. Όταν ο μεταπολεμικός χρόνος μάς εξαναγκάσει να ανασκουμπωθούμε και να επανατοποθετηθούμε.

Θα σηκωθούμε από το κρεβάτι και πάλι όρθιοι, όπως μετά από βαριά αρρώστια (εξ’ άλλου ο κάθε πόλεμος είναι αρρώστια…) Θα αναζητήσουμε να φτιάξουμε ξανά τους δικούς μας ήρωες, τους συμβολισμούς και τα οράματα, αφού αυτά φωλιάζουν μέσα μας και δεν… πεθαίνουν ποτέ. Θα αναζητήσουμε έναν άλλον π.χ. Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι κλπ, οι οποίοι, μελλοντικοί μας ήρωες, θα φέρουν μέσα τους μνήμες και συμβολικές αξίες ενός δυναμικού παρελθόντος. Θα αναζητήσουμε επιτακτικά την ανανέωση των δημοκρατικών θεσμών και πάντα θα ευελπιστούμε ότι θα αποκαθηλωθεί κάθε πνευματικός ανορθολογισμός, λαϊκισμός, που θα σπρώχνουν προς τα πίσω το οικοδόμημα του μεταπολεμικού κόσμου.


Εάν στις σκέψεις αυτές διαφαίνεται μια συγκρατημένη αισιοδοξία για τη μετά τον πόλεμο συνέχιση της Ιστορίας, ζητάω την κατανόησή σας αναγνώστες μου· τα όνειρα, τα οράματα, οι ελπίδες, οι επιθυμίες, η αισιοδοξία για θετική προοπτική, είναι δ ι α χ ρ ο ν ι κ έ ς ανάγκες τού ανθρώπου, του κάθε πολίτη.
Η εισβολή στην Ουκρανία, ο απάνθρωπος πόλεμος του Πούτιν, οι καταστροφές και η απειλή, ο κίνδυνος μιας μεγαλύτερης ανάφλεξης, εικάζω πως θα μας ωθήσει για τα καλά στο κλίμα ελπιδοφόρας α ν α ζ ή τ η σ η ς, ώστε να «δούμε», να «ευελπιστούμε» πως ίσως, όταν το ρολόι τού κόσμου θα μηδενίσει τον χρόνο, να σκεφτόμαστε το μ ε τ ά! Προσοχή! Όχι το παρελθόν· θα στηριχτούμε στα θετικά του, προσπαθώντας, ευελπιστώντας να τα αλλάξουμε, προσαρμόζοντάς τα στις προκλήσεις των καιρών.
Ευελπιστώ ότι η ανθρωπότητα μπορεί και ο φ ε ί λ ε ι να δημιουργήσει έναν κόσμο δικαιότερα διαφορετικό…