Λίγοι ήταν οι αισιόδοξοι για την πορεία του κόσμου, μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Όπως λίγοι ήταν κι εκείνοι που μπορούσαν να συλλάβουν με τη φαντασία τους όλα όσα έμελλε ν’ ακολουθήσουν εξ αιτίας των αλλοπρόσαλλων και αψυχολόγητων καταιγιστικών αποφάσεών του.
Δεν πρόλαβε να αποχωρήσει από την ιστορικής σημασίας συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή και προχώρησε στην κήρυξη σκληρού εμπορικού,πολέμου στην Ευρώπη και σε άλλες μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Ξεκίνησε μια παράλογη αντιπαράθεση με τον Βορειοκορεάτη Κιμ παίζοντας με τα πυρηνικά κουμπιά για να καταλήξει – ευτυχώς – σε μια συνάντηση αλληλοθαυμασμού και αμοιβαίας εκτίμησης…
Η πρόσφατη απόφασή του ωστόσο για τον χωρισμό, την αρπαγή ουσιαστικά – των παιδιών από τους γονείς μετανάστες που εισέρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνάει τα όρια και της πιο αρρωστημένης φαντασίας και φέρνει στο νου μας ανάλογες σκηνές των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντωσης. Η αλαζονεία της επιμονής του στην παράλογη αυτή απόφαση που συνδυάστηκε με την ανακοίνωση της αποχώρησης των Ηνωμένων Πολιτειών από την Επιτροπή Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, προϊδεάζει ακόμα περισσότερο για τα τις δυσάρεστα απρόβλεπτες εκπλήξεις που μας περιμένουν.
Είναι κυριολεκτικά τραγική ειρωνεία να διαπιστώνουμε στην καθιερωμένη διεθνώς «Παγκόσμια μέρα της μετανάστευσης» ότι οι ισχυροί του πλανήτη – ας μην ξεχνάμε και τις πρόσφατες αποφάσεις της νέας Ιταλικής κυβέρνησης – δείχνουν το πιο απάνθρωπο πρόσωπό τους στους κατατρεγμένους της γης.

Σημείωση: Μετά την παγκόσμια κατακραυγή, ο Τραμπ ακύρωσε τελικά την απάνθρωπη διαταγή για τον διαχωρισμό των οικογενειών των μεταναστών στα σύνορα με το Μεξικό. Αποκαταστάθηκε έτσι, ουσιαστικά και συμβολικά, η σημασία της χθεσινής μέρας ως «Παγκόσμια μέρα της μετανάστευσης».