Όταν ο σπουδαίος Ζακ Λανγκ  καθιέρωσε,  με κόπο την «Παγκόσμια μέρα μουσικής», είχε πάντα στο μυαλό του και το ανέλυσε εξηγώντας το όραμα του,  πως θα μπορούσε  να χρησιμοποιήσει τη μουσική, ως εργαλείο για να έρθουν κοντά η πανσπερμία αυτή των λαών, που κινούνται καταρχας, στην Ευρώπη.

Πίστευε τότε και το πιστεύω κι εγω, γι αυτό το επαναλαμβάνω,  πως  η μουσική θα ήταν ότι πιο σημαντικό,  στην προσπάθεια για να λειανθούν  οι αντιθέσεις , οι οξύτητες  και η επιθετικότητα, στην Ευρώπη, σήμερα.

Εσύ μου λες τώρα , εδώ είμαστε ανίκανοι, να αποδεχθούμε  το βάρος όποιας ευθύνης,  για την απώλεια εκατοντάδων ψυχών, στα ανοιχτά της Πύλου.

Κι εσύ μου λες,  γιατί δε σου γράφω.

Ο άλλος πανηγυρίζει,  γιατί θα προβληθεί  απ’ το μουσικό κουτί ο Μαργαρίτης.  Λες και λιγο προβάλλεται, από την τηλεόραση και σήμερα Παγκόσμια μέρα της μουσικής, θα προβληθεί εκ νέου  για να τιμήσουμε τη παγκόσμια μέρα της μουσικής.

Μην εκληφθεί φυσικά,  ως κριτική  για την εκπομπή του φίλου μου, του Πορτοκάλογλου.

Αλλά, δεν είναι δουλειά του Πορτοκάλογλου . Αλλονών δουλειά είναι.  Και αυτοί σιωπούν.

Ο Λούκος για παράδειγμα,  που πεντακόσιοι, χίλιοι ημπορεί, εδώ μέσα,  μέσα σε μια  μέρα, αναγγείλατε την καταδίκη του γελοίου Μπαλτά και των  υπόλοιπων διωκτών του,   ποτέ δεν  θα άφηνε μια τέτοια μέρα,  με τόσο βαριά  προπαραμονή, να περάσει έτσι .

Ναι εκ των ενόντων, θα έστηνε κάτι τρανταχτό, τιμώντας πρώτα από όλα,  τους νεκρούς και φυσικά την Παγκόσμια μέρα μουσικής .

Αλλά, πού πια να συνδυάσεις  το δύσκολο  με τον φτηνιάρικο πανηγυρισμό επί χίλια, αξιοποιώντας  τη συμπάθεια του πολίτη,  στον διωχθέντα και ταλαιπωρημένο Λούκο. 

Αυτός διώχθηκε , ταλαιπωρήθηκε  και πόνεσε  και εσύ φυσικά το ευκολίκι. Φωνογραφία , καταγγελία  των διωχτών  και το καθήκον μας επιτελέστηκε, τα μάλα.

Βρε  ουστ  από δω.