Πάει πέρασε κι αυτό

Μιχάλης Τριανταφυλλίδης 20 Νοε 2015

Βρε παιδί μου, τι ήτανε κι αυτό το φετινό;

Όλα μαζί  πέσανε.

Μάλλον όμως σήμερα, ηρεμήσανε λίγο τα πράγματα, οπότε λέω, σε αυτό το ήρεμο τοπίο, να πω μια γνώμη. Τελικά, είχαμε δεν είχαμε,  αντί στην ουσία να εκφράσουμε μιαν αντίληψη, να συμπαρασταθούμε και να δράσουμε, αρκεστήκαμε στο να επιτιθέμεθα και να ορμάμε κατακούτελα «βάζοντας στη θέση τους» τους κρετίνους. Πολυτεχνείο με τον Βούτση αυτοί;;; Πλατεία τάδε με γαλλικές και ευρωπαϊκές σημαίες εμείς… δε φαντάζομαι να νομίζετε ότι εμείς θα είμαστε μόνον για τα μνημόσυνα και τις κηδείες…

Λες και το ζητούμενο, στη συγκυρία, ήταν αυτό.

Λες και όποιος αντιδρούσε και έδειχνε την ελάχιστη διαφοροποίηση, ονοματίζονταν ως εχθρός και βρίσκαμε μετά, τον κοινό στόχο να του ποιούμε το αίμα, να του στρίψουμε το λαρύγγι, εν ολίγοις, να τον κατατάξουμε στην κατηγορία του πτυελοδοχείου.

Τελικά όχι απλώς παίζουμε στο γήπεδό του.

Όχι απλώς κάνει ότι θέλει στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά έφτασε να παίζει τσιλικάκια και μέσα στη Βουλή.

Γιατί κανείς, μα κανείς, δεν αντιλαμβάνεται το ρόλο και κυρίως την ενέργεια που περιέχει ή τουλάχιστον που πρέπει να περιέχει, η έννοια του «ασκώ αντιπολίτευση».

Σιγά να μην ασκείς  το επιτήδευμα του βολευόμενου αντιπροσώπου, του έθνους.

Πήγε στην Τουρκία και τα γιουρούκια στο γήπεδο, γιουχάισαν την ώρα του Εθνικού ύμνου. Ενώ εδώ, οι δικοί μας στέκονται προσοχή, μπορεί και να ψιλοδακρύζουν όταν ακούνε τον ξένο εθνικό ύμνο, και μετά χειροκροτούνε με ιπποτισμό.

Μέγα θέμα. Και αναρωτιούνται οι κρετίνοι, ποιος κερατάς τονώνει την όξυνση. Δε βρέθηκε ένας, από τους αστέρες της ενημέρωσης, να πει πως έτσι γίνεται στα γήπεδα, ρε παιδιά, μην το μεγαλοποιούμε…

Πηγαίνει σε μιαν επίσκεψη ο Πρωθυπουργός της χώρας, επί της ουσίας απροπαράσκευος και περίπου ξεβράκωτος. Γιατί,  δεν είναι  μόνον, το τι του είπαν οι υπηρεσιακοί παράγοντες, που ξέρουν τα θέματα και ξέρουν να αντιμετωπίζουν κρίσεις,  αλλά το τι έχει στο μυαλό του ο μπουζουκοκέφαλος ΥΠΕΞ και ο κρετίνος, που υποτίθεται χειρίζεται τα της άμυνάς μας.

Και ναι μεν το Παρίσι δεν το ήξερε, τα άλλα, τα  υπόλοιπα είναι γνωστά πολλούς μήνες πριν.

Πηγαίνει να συναντήσεις τον Ερντογάν, που μέχρι χτες ήταν ο σπιτονοικοκύρης του G20 και όλες οι κουβέντες, περιστρέφονταν κυρίως στο τι θα κάνει ή τι θα κάνουν όλοι με αυτόν ως κέρας, μπροστά…

Θα πάει να συναντήσει, ο μειοψηφικός παντού, πρωθυπουργός, τον Ερντογάν του 50%,  που και 30% να είχε, με λερωμένο βρακί δεν πας να τον αντιμετωπίσεις , για να απαιτήσεις  τι;

Αυτό που εδώ και μήνες, ουρλιάζουν στην Ελλάδα οι εχέφρονες, για τη συνεργασία. Και τη συνεργασία την στενή όχι το σερεφέ και το γεια μας.  Και πριν ακόμη ξεκινήσει, βγήκε ο πλέον επικίνδυνος των υπουργών του, για την εθνική ασφάλεια και είπε με τους Τούρκους δεν έχουμε τίποτε, θα συνεργαστούμε αλλά, κοινές περιπολίες ούτε που να το διανοηθούν.

Λες και την ανάγκη τη έχουν αυτοί. Είναι τόσο βλάκας ο άνθρωπος.

Εσύ εντός ολίγου θα πνιγείς με τα ντουβάρια που σηκώθηκαν παντού, θα μετατραπείς σε νεκρή ζώνη  και αποκλείεις λύσεις, πριν ακόμη συζητήσεις.

Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα, αν έξι μήνες  ή οχτώ μήνες πριν, η ανόητη κυρία , που της παίζανε κρυφτούλι οι πρόσφυγες, σε άμεση συνεργασία με τις αυτοδιοικήσεις της οριογραμμής, προσπαθούσε να παίξει ρόλο με τη αυτοδιοίκηση των γειτόνων, στα παράλια.

Σίγουρα τώρα, τα κοινά άτυπα, ίσως, μετερίζια, θα είχαν μετατραπεί πολύ εύκολα, σε επίσημα σημεία ταυτοποίησης.

Τώρα που η Μέρκελ και οι Ευρωπαίοι, ονομάτισαν, περίπου ως αντίκλητο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχεδόν σε όλη την περιοχή, τον Ερντογαν  και έσπρωξαν με στήθος και με γόνα, την ούτως ή άλλως πλειοψηφική του πορεία, στα όριά της, πηγαίνει κάποιος που νομίζει, πως επειδή πήγαινε τόσο καιρό και το παίζε ζεν πρεμιέ και ζιγκολό, στις Βρυξέλλες,  θα διαπραγματευτεί με την Τούρκικη διπλωματία, με τον ίδιο τρόπο. Με τα χέρια στις τσέπες…

Νομίζει δηλαδή, ότι όπως μιλιούνται οι ισοπαλίες στα φιλικά παιχνίδια, θα του κάνει κάποιος καμάντζο και στην πολιτική.

Τι μας έμελλε να πάθουμε, από ανθρώπους που δήθεν ασκούν πολιτική και κινούνται με την άγνοια κινδύνου, του μαθητευόμενου μάγου.