Πολύ εύκολα τα ξεπερνάς τα χαστούκια και τις δυσκολίες ρε φίλε, θα μου πείτε… Εμμμ… μετά από τόσες σφαλιάρες, μαθαίνεις αδερφέ μου..

Ήρθανε τα πάνω κάτω κι αναρωτιόμαστε ακόμη τι μας συνέβη…

Πέσανε οι αστραπές και οι βροντές και χάθηκε ακόμη μια ευκαιρία…

Κάποιοι κάνανε τη δουλειά τους, που είναι να βρίσκονται άνευ αιτίας στον αφρό και την επικαιρότητα, ενώ το να τους γνωρίζει η ψιλικατζού της γειτονιάς τους, θα θεωρούνταν υψηλή αναγνωρισιμότητα… Κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν την πολιτική, ως τέτοια και ως ευθύνη, στα γεράματα, αφού διάβασαν πολύ και τέλειωσε το παραμύθι με τα τέρατα και τις πριγκήπισσες των Βρυξελλών, πολύ γρήγορα… Τέλος, κάποιοι μαθημένοι απλώς να στοιχίζονται, το έκαναν και τώρα και νομίζουν ότι ιδρύσανε και σωματείο φίλων τών έτσι ή τών αλλιώς..

Το σίγουρο είναι ότι χάθηκε μια ευκαιρία, πολύ σημαντική, για ένα απλό και μόνον πειραματισμό… Εάν ως κωλολαός που είμαστε, θα είχαμε τη δυνατότητα να στήσουμε και υποστηρίξουμε μια νέας μορφής συλλογικότητα, που θα διαμόρφωνε το πλαίσιο αρχών και λειτουργίας της, με τρόπο διαφορετικό από τα κόμματα των τελευταίων σαράντα χρονών της πολιτικής ζωής στη χώρα μας. Κόμματα που ζήλεψαν τη δομή του κόμματος νέου τύπου, από τη μια άκρη του πολιτικού τόξου μέχρι την άλλη… Φιλελεύθεροι σταλινικοί που εξυμνούν το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, είναι φαινόμενο μοναδικό και αποκλειστικά ελληνικό…

Δεν με ενδιέφεραν οι ευρωεκλογές, ή οι όποιες άλλες αναμετρήσεις, όσο με ενδιέφερε το εάν υπάρχει η δυνατότητα, στον εικοστό πρώτο αιώνα, με τις θετικές και μόνον εμπειρίες μιας πολιτικής ζωής γεμάτης, να διαμορφώσεις συλλογικότητες καινούργιες, πολύ πιο προωθημένες, προσανατολισμένες στο πρόβλημα και την πρακτική λύση κι όχι στη θεωρητικολογία…

Αποδείχθηκαν ότι δεν κουβαλούσαν μόνον τα χαρακτηριστικά και των επτά νάνων, ήτανε κιόλας… Κι εμείς, φυσικά ακόμη φτωχότεροι και άμυαλοι, που δεν αντιδράσαμε όταν και όπως έπρεπε. Έπρεπε, γαμώ την αδικία μου, να πούμε και πάλιν το “δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε”;