Ο τρόπος που παρουσιάζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών Μ.Μ.Ε. το άρθρο του Πωλ Τόμσεν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη στάση τους από την αρχή της κρίσης, η οποία συνετέλεσε αποφασιστικά στη μεγέθυνση και την αδυναμία επίλυσής της, παρά τις ανοησίες του κ. Παππά για τα «φιλομνημονιακά μέσα της διαπλοκής», ώστε να δικαιολογήσει την καθεστωτική παρέμβασή του. Ανακαλύφθηκαν, λοιπόν, βόμβες, τορπίλες, γιαταγάνια και όλα τα σχετικά κλισέ για τη φράση «…Για να πετύχει τον φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο της για πρωτογενές πλεόνασμα 3½ τοις εκατό του ΑΕΠ, η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει μέτρα της τάξης περίπου του 4-5 τοις εκατό του ΑΕΠ…».
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει συνομολογήσει στο τριετές μνημόνιο αυτό το στόχο για το 2018, κάνοντας, μάλιστα, σκόντο στους στόχους που περιλάμβανε το προηγούμενο μνημόνιο.
Ξέρουν οι μιντιακοί και πολιτικοί φωστήρες άλλο μαθηματικό τρόπο για να επιτευχθεί ο στόχος πέρα από μέτρα 4-5% του ΑΕΠ; Ο Π. Τόμσεν, άλλωστε, δεν προσδιορίζει λεπτομερειακά τα μέσα απλώς επισημαίνει το αυτονόητο πως δεν «… μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα χωρίς σημαντικές εξοικονομήσεις στις συντάξεις…». Και το εξηγεί παρακάτω: «…Παρά τις ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012, το Ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα παραμένει σε οικονομικά- απλησίαστα και γενναιόδωρα επίπεδα (..) οι Έλληνες εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται πολύ πιο νωρίς από τους Γερμανούς, και ότι οι Γερμανία είναι πιο αποτελεσματική στην είσπραξη των ασφαλιστικών εισφορών. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ελληνικός προϋπολογισμός χρειάζεται να μεταφέρει περίπου το 10% του ΑΕΠ για να καλύψει το μεγάλο κενό στο ασφαλιστικό σύστημα (..) Σαφώς, αυτό δεν είναι βιώσιμο…»
Δε μένει, όμως μόνο σ’ αυτό ούτε αναφέρει πουθενά πως το 4-5% του Α.Ε.Π. πρέπει να προέλθει αποκλειστικά από το συνταξιοδοτικό ή/και από μειώσεις δαπανών. Αντίθετα, ιδιαίτερη σημασία έχει η επισήμανσή του για την «…πολύ περιορισμένη επιτυχία στην καταπολέμηση της περιβόητης φοροδιαφυγής στην Ελλάδα – για να πληρώσουν οι ευκατάστατοι το δίκαιο μερίδιό τους …» αλλά, κυρίως, η κατάληξη του άρθρου του: «… έχουμε επανειλημμένα υποστηρίξει μια πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής που στηρίζει περισσότερο μια πιο βραχυπρόθεσμη ανάκαμψη η οποία μεσοπρόθεσμα είναι πιο ρεαλιστική. Ακόμη δεν έχουμε δει ένα αξιόπιστο σχέδιο για τον τρόπο που η Ελλάδα θα πετύχει τον πολύ φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο του πλεονάσματος, που είναι το κλειδί στα σχέδια της Κυβέρνησης για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους …».
Μήπως, λοιπόν, θα ήταν πιο παραγωγικό να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητας σ’ αυτή την απουσία «αξιόπιστου σχεδίου» και στην αναζήτηση προτάσεων για την κάλυψή του; Θα είχε και… δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, καθώς συμπίπτει με την περίοδο μετά τις τρικλοποδιές Σκουρλέτη στις Σκουριές, τα… διαρκή τάκλινγκ Σπρίτζη στο ΤΑΙΠΕΔ, τις… οιμωγές Δρίτσα για τον ΟΛΠ, την απόσυρση με… ποδοβολητά από το ελληνικό Χρηματιστήριο και λοιπά και συνεχή επενδυτικά αυτογκολ της κυβέρνησης.