Όταν το πράγμα – τότε στο 1989 – έφτασε στο απροχώρητο με την υπόθεση Κοσκωτά , ο Παπανδρέου και το κόμμα του εξοβέλισε κανονικότατα τον Μένιο Κουτσόγιωργα .
Οι παλιότεροι θυμούνται τον Κουτσόγιωργα και την εμβέλειά του σε λαϊκά ακροατήρια , τον ρόλο του και τις φιλοδοξίες του…καθώς επίσης και την απολύτως προσωπική του σχέση με τον Α.Π. του οποίου ήταν δικηγόρος πριν την πολιτική του ενασχόληση. Οι νεότεροι μπορούν να βρούν πολλά χαρακτηριστικά του Μένιου σε βιβλία, στο διαδίκτυο, οπουδήποτε.
Όταν σ’ εκείνα τα χρόνια του Διχασμού ο Παύλος Γύπαρης, στενός φίλος, συνεργάτης, φρουρός, εξαπορρήτων και πάει λέγοντας του Ελ.Βενιζέλου ενεπλάκη ως σκιά και με στοιχεία, που αλληλοαναιρούντο με την δολοφονία του Ίωνος Δραγούμη κοντά στο σημερινό νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ τότε ο Πρόεδρος των Φιλελευθέρων τον απομάκρυνε – αν και ποτέ εντελώς – από τα καθήκοντά του παρότι ουδέποτε απεδείχθη επαρκώς η ηθική του αυτουργία στην υπόθεση αυτή.
Επίτηδες ανέφερα αυτά τα δυό γνωστά παραδείγματα, παρότι προφανώς υπάρχουν κι άλλα τέτοιας μορφής και σημασίας στην πολιτική ιστορία.
Τι να ’ναι άραγες αυτό που κολλάει σαν ομοζυγωτικούς δυό ανθρώπους, αυτούς – εν προκειμένω – που αναφέρονται σκωπτικά στην επικεφαλίδα ;
Ο Πολάκης δεν επεδίωξε απ’ όσα ξέρουμε να αναβαθμιστεί πολιτικά ή υπουργικά . Διατηρεί το τον τίτλο του Αν.Υπουργού με πολλές απ’ ότι φαίνεται αρμοδιότητες. Πέραν τούτων ουδέν, μήτε καν οποιαδήποτε ουσιώδης εμπλοκή στα κομματικά παρασκήνια του ΣΥΡΙΖΑ, μήτε καν πρωτοδεύτερο βιολί στην Τσιπρική μεγάλη συνιστώσα του κόμματος.
Δεν έχει ταυτιστεί με καμμία – ας πούμε – από τις όποιες αλλαγές κατά ΣΥΡΙΖΑ γίνανε – που δεν γίνανε, μα για την οικονομία της σκέψης – ,οι οποίες θετικά ή αρνητικά ως πραγματολογικά χαρακτηριστικά ανήκουν στον Υπ. Υγείας τον κανονικό, που είναι τόσον αφανής που να μην θυμάμαι ετούτη την στιγμή το όνομά του.
Το παράδοξο μ’ αυτόν τον αριστούχο μαθητή και καλό γιατρό στην άσκηση του επαγγέλματος του (όπως λένε και άνθρωποι του χώρου του , που κατά τα άλλα ..ως οντότητα δηλαδή, τον απορρίπτουν με βδελυγμία) είναι πως γίνηκε γνωστός για την προκλητική εμπάθεια έναντι οποιουδήποτε τολμούσε να πεί κουβέντα για τον Τσίπρα, τα έβαλε με έναν χύδην λόγο με όλους όσους αντιπαθούσε, έφτιαξε ως κακοήθης νάρκισσος ένα fb κοινό αμφοτερόπλευρο, εξήγγειλε συλλήψεις καπνίζοντας, κατήργησε λεκτικά την τραυματισμένη Δικαιοσύνη, τσαμπουκαλεύονταν με τον Δ/τη της ΤτΕ ή κατά περίπτωση με την γυναίκα του , ως Δήμαρχος δε επαίρετο για τα μαύρα βιβλία που κρατούσε λες κι επρόκειτο για λάφυρα της Μάχης του Μαραθώνα.
Και κλείνοντας για το αρνητικό πρόσωπο των καιρών μας να θυμηθούμε πως η πολιτική περιπλάνηση με δυναμικούς μάλιστα ρόλους ξεκίνησε για τον παλιό Δήμαρχο Σφακίων από την σκληρότερη πτέρυγα της ΚΝΕ, πέρασε στο αποσχισθέν ΝΑΡ – έτι πολύ σκληρότερον της κλασσικής ΚΝΕ – , συνέχισε σε εναπομείναντα σταλινικά γκρουπούσχουλα με το πρόθεμα Μ-Λ ..κάτι.., πήγε στον ανηλεή συνδικαλισμό των νοσοκομειακών γιατρών για να καταλήξει να στηρίζει – και να το εκπροσωπεί ενίοτε και στην τηλεόραση – το εθνικιστικού τύπου με αριστερές ρίζες ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, ενώ υπήρξε για λίγο εραστής της ΣΠΙΘΑΣ του Μίκη. Αυτά ως και τις πρώτες εκλογές του 12, καθώς αμέσως μετά έγινε ο ών, ο ήν και ο ερχόμενος για τον Α. Τσίπρα.
Τι του βρίσκει λοιπόν ένας ηλικιακά νέος πολιτικός, που δεν διστάζει ως γεροβασιλιάς Ληρ να αφανίζει τους πιο δικούς του συντρόφους; Ο γόνος μεσομεγαλοαστικής οικογένειας που περνάει τον καιρό του στις κομμουνιστικές εναλλακτικές παρέες, που ως τέτοιος δηλ. μεγαλοαστός κομμουνιστής προτείνεται για την ηγεσία από τον άλλο επαγγελματία εισοδηματία μεγαλοαστό Α.Αλαβάνο;
Πια μπορούμε να πούμε πως είναι αυτός ο ίδιος .Προσέξτε. Ο Τσίπρας είναι Πολάκης κι όχι ανάποδα. Βρίσκει – πιθανότατα – τον μέσα νωτισμένο εαυτό του , που υπερβαίνει ακόμα και την πολιτική του υπόσταση σ΄αυτόν τον γιατρό. Βρίσκει τον τσαμπουκά , που αφήνει στην μέση γιατί δειλιάζει . Βέβαια δειλιάζει κι ο Πολάκης να συγκρουστεί δίχως θεσμική προστασία κι εδώ είναι το θέμα.
Τσαμπουκάς με ταυτόχρονη δειλία και για τους δύο με τον δεύτερο να είναι η καθ΄εαυτήν 1η μετενσάρκωση του Αρχηγού. Όταν τελειώσει ως αντιπαράδειγμα ο ένας , θα τελειώσει κι ο άλλος.
Η ύπαρξη του Πολάκη δεν είναι παρά η ταυτοτική επίλυση της σκέψης , της αγωγής , της παιδείας , της χρήσης της γλώσσας ..της ίδιας της υπόστασης ουσιαστικά του Τσίπρα . Ο Πολάκης πιθανόν θα υπάρξει υπό άλλη ιδιότητα και μετά τον Τσίπρα , ο ΠΘ όμως δίχως τον πρώτο είναι πολυτραυματίας πολέμου.
Κατά συνέπεια για όσο καιρό το ομογενοποιημένο ψυχικά , πολιτικά , αισθητικά υβρίδιο Πολάκης Τσίπρας θα υφίσταται στην σημερινή μορφή , αυτή δεν μπορεί παρά να είναι στον αντίποδα του μέσου Ήθους , που ο καθένας μας οφείλει νάχει. Κι αυτός ο αντίποδας του Αν- Ηθους που το δίδυμο με αποκρουστικό τρόπο μέρα παρά μέρα μας υποδεικνύει περιέχει όλα τα πάντα σε ατομικό , συλλογικό , αισθητικό επίπεδο…έχει την ασχήμια , τον φθόνο της ευημερίας , την πρόθεση φόνου της Αριστείας , την δειλή διεθνίζουσα πατριδοκαπηλεία , τις γονυκλισίες των ταπεινωμένων και ευνουχισμένων πιστών κάθε θρησκεύματος ποπολάρων και τον ανυπόκριτο θαυμασμό στον εαυτό του . Εννοείται περί Δημοκρατίας και Λειτουργίας της δεν γίνεται λόγος , καθώς η τελευταία λειτουργεί όσο λειτουργεί με ώθηση από παλαιά κεκτημένα.
Όσοι λοιπόν εμμέσως ή αμέσως επικροτείτε ή ανέχεστε την εταιρεία του τίτλου , πρακτικώς στηρίζετε έναν ψυχαναγκαστικό διχασμό του Εγώ σας κι αυτών , που πιστεύετε μα δεν τολμήσατε γιατί δεν το επέτρεψε η ανθεκτική Δημοκρατία.
Κριτήριο για τον ορισμό του μέσου σημερινού Δημοκράτη δεν μπορεί παρά να είναι η ολοκληρωτική απέχθεια , σιχασιά για την Ομόρρυθμη Εταιρεία του Πολάκη και του Τσίπρα , που εμπορεύονται αδειανά σακκιά Ήθους.
Δεν βαριέστε όμως …η κλεψύδρα αδειάζει , στα τελικά τελειώματα της άμμου είναι , οπότε μαζί με τα΄άλλα θα ξαναδούμε την Ηθοπαιδεία της Πολιτικής και την ποσότητα αυτογνωσίας , που αποκομίσαμε.