Την ερχόμενη Τρίτη περισσότεροι από 150 εκατομμύρια Αμερικανοί ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες –όσοι δεν έχουν ήδη ψηφίσει με επιστολική ψήφο– προκειμένου να εκλέξουν –μέσα από μια ιδιαίτερη διαδικασία– τον επόμενο πρόεδρό τους. Το σκληρά δικομματικό και στην ουσία διπολικό σύστημα των ΗΠΑ οδηγεί την Κάμαλα Χάρις και τον Ντόναλντ Τραμπ σε μια άνευ ορίων σύγκρουση, με τους δύο υποψήφιους να εκπροσωπούν εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη διοίκηση της χώρας τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά ακόμα και σε ζητήματα που αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της ίδιας της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Όσοι ξέρουν ή θυμούνται τι σημαίνει Τραμπ για τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο και εξακολουθούν να μην αναζητούν απαντήσεις σε ολοκληρωτικά μοντέλα διοίκησης, δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν με την παραπάνω προσέγγιση.
Το “μαύρο κύμα”
Μπροστά λοιπόν στο ενδεχόμενο ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων και πρώην πρόεδρος να ξαναβρεθεί στον Λευκό Οίκο και μεταφέροντας τη μεγάλη εκλογική σκηνή των ΗΠΑ στη μικρή ελληνική πραγματικότητα, το ερώτημα που γεννιέται είναι αν θα έρθει εκείνη η μέρα που ως ψηφοφόροι, ανάμεσα στις επιλογές διακυβέρνησης που θα έχουμε, θα είναι κάποιος Τραμπ. Κι επειδή η Αμερική... κείται μακράν, ας φέρουμε στο μυαλό μας παρόμοιες εκλογικές συνθήκες σε χώρες όπως η Ολλανδία, η Γαλλία, η Αυστρία η Ιταλία ή η Ουγγαρία και ας αναρωτηθούμε αν στο κοντινό μέλλον θα βρεθούν στον προθάλαμο του Μεγάρου Μαξίμου πολιτικοί όπως ο Βίλντερς, η Λε Πεν, ο Κικλ, η Μελόνι ή ο Όρμπαν.
Όλοι οι παραπάνω, με τις όποιες μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές, είτε ασκούν εξουσία είτε δεν το έχουν καταφέρει ακόμα επειδή, κουτσά στραβά, λειτουργούν τα όποια δημοκρατικά αντανακλαστικά έχουν οι πολίτες της κάθε χώρας. Το ερώτημα είναι ως πότε θα συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά και αν τελικά το “μαύρο κύμα” συμπαρασύρει και τη χώρα μας. Εξάλλου, στο Κοινοβούλιο έχουμε ήδη δει ακροδεξιούς, λαϊκιστές, ψεκασμένους –με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους ΑΝΕΛ, οι οποίοι μάλιστα ήταν συγκυβερνήτες του ΣΥΡΙΖΑ– ακόμα και νεοναζί. Μάλιστα η εκτίμηση ότι είμαστε απλά τυχεροί επειδή όλοι αυτοί, μέσα στην αλληλοφαγωμάρα τους για τη μικροεξουσία του χώρου τους, δεν έχουν βρει ακόμα εκείνον που θα τους ενώσει, σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση, φαντάζει όλο και πιο ρεαλιστική.
Ζητείται πόλος
Ωστόσο, η βασικότερη παράμετρος που γεννάει την παραπάνω ανησυχία δεν είναι άλλη από την επιτακτική ανάγκη που υπάρχει σήμερα για τη δημιουργία του αντίπαλου πόλου απέναντι στη μονοκρατορία Μητσοτάκη. Ένας πόλος που σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να δημιουργηθεί από δυνάμεις που βρίσκονται δεξιότερα της ΝΔ. Άρα η ευθύνη της δημοκρατικής παράταξης, που αρχίζει να βαραίνει και πάλι τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ, είναι τεράστια και η δημοσκοπική άνοιξη που εμφανίστηκε εν μέσω φθινοπώρου δεν πρέπει να χαθεί, όπως χάθηκε εκείνη του 2021. Και επειδή μιλάμε για παράταξη, αυτή δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του κοινωνικού φιλελευθερισμού, του δημοκρατικού κέντρου, της ανανεωτικής αριστεράς και του πράσινου χώρου, κάτω από την ομπρέλα ενός σύγχρονου, προοδευτικού, ρεαλιστικού και μεταρρυθμιστικού προγράμματος, με σημερινές λύσεις στα σημερινά προβλήματα.