Τα νέα είναι και πάλι δυσάρεστα. Σχεδόν όλες οι χώρες που είχαν παρασυρθεί στη δίνη της κρίσης, αρχίζουν σιγά – σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκτός της Ελλάδας, βέβαια, που αρχίζει και πάλι να θεωρείται ειδική περίπτωση. Ο τραγέλαφος με την διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων, εκτός από τις εκπαιδευτικές και άλλες οδυνηρές συνέπειες, δικαιολογεί πλήρως την επαναφορά της αντίληψης αυτής. Η Ελλάδα, εκπέμπει την εικόνα μιας καθημαγμένης χώρας, η οποία δεν μπορεί ακόμα να διαμορφώσει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης. Η ευθύνη βέβαια γι’ αυτό, ανήκει στο πολιτικό σύστημα. Το μεν κυβερνητικό τμήμα του, αφού περιέκοψε οριζόντια και επί δικαίους και αδίκους, μισθούς και συντάξεις, τώρα προσπαθεί δια της υψηλής φορολογίας, να συντηρήσει το ακόμα διογκωμένο και αντιπαραγωγικό κράτος και η πολιτική του σταματά εκεί. Το δε αντιπολιτευόμενο και πολλών και διαφόρων αποχρώσεων κομμάτι του, συνεχίζει πάντα να δημαγωγεί, να υιοθετεί και να προβάλει κάθε αίτημα και διεκδίκηση και να τορπιλίζει ακόμα και τις ελάχιστες και μικρού βεληνεκούς μεταρρυθμιστικές κυβερνητικές απόπειρες.

Μια πιο προσεκτική ματιά όμως στα εγχώρια δρώμενα, θα διαπίστωνε ότι η έξοδος από την κρίση, την οποία αδυνατεί να οργανώσει το πολιτικό σύστημα, δεν φαίνεται να συνεγείρει και να αποτελεί κεντρικό κοινωνικό στόχο. Απουσιάζουν παντελώς εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις που θα αναλάμβαναν ηγετικό ρόλο και θα ενοποιούσαν τις πολιτικές και οικονομικές προσπάθειες, στην κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση. Κάθε κοινωνική κατηγορία, προσπαθεί να περισώσει τον εαυτό της, αδιαφορώντας για την επερχόμενη συνολική καταστροφή. Μια διαφορετική στάση, θα προϋπόθετε την κατανόηση των αιτιών της κρίσης και την διαμόρφωση ενός άλλου κοινωνικού παραδείγματος, με πρωτεύον χαρακτηριστικό το δημόσιο συμφέρον. Θα προϋπόθετε την κοινωνική και πολιτισμική αντίθεση σε νοοτροπίες, συμπεριφορές, κεκτημένα προνόμια και κρατικές προσοδοθηρίες, καθώς και στα μεγάλα συμφέροντα, αλλά και στα διάχυτα και μαζικά μικροσυμφέροντα. Κάτι τέτοιο όμως δεν υπήρξε και δεν υπάρχει. Η παραλογισμένη κοινωνία, μετά την απονομιμοποίηση και την κατάρρευση των παλαιών σταθερών, άγεται και φέρεται από την λαϊκίστικη, δεξιά και “αριστερή” δημαγωγία, από τις υποσχέσεις για επιστροφή στον χαμένο παράδεισο της προ κρίσης εποχής, από τις καταγγελίες όλων των άλλων ως υπεύθυνων για τα δεινά της. Έχει πεισθεί δε, ότι δεν μπορεί να υποστεί πλέον κάτι χειρότερο και αρνείται να συναινέσει σε οποιαδήποτε αλλαγή.

Ούτε το πολιτικό σύστημα μπορεί λοιπόν, ούτε η κοινωνία θέλει τη συγκρότηση και την επιβολή ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση, με το ανάλογο βέβαια κόστος. Το μέλλον είναι, δυστυχώς, δυσοίωνο.