«Οι άνθρωποι που δε βάζουν σώβρακα στις λέξεις αποκαλύπτουν εαυτούς ύποπτους για βιασμό ανθρώπων»:
Σοφία Κέσελ.
Η αδηφάγος ορμή τού αδιάντροπου πουτινισμού μάς ξεσήκωσε όλες/ους (κάποιους δυστυχώς για να πανηγυρίσουν. Πρόκειται για τους πουτινοτσολιάδες και τις πουτιναμαλίες: γεμάτος ο τόπος). Στοχαζόμαστε ή αναστοχαζόμαστε, άγνωστο. Πάντως, επιδιώκουμε προσδιορισμό και αζιμούθιο. Σε τούτο επιμένουμε να ενεργοποιούμε τον καταναγκασμό της ιστορικότητας, το δίδαγμα και την υποχρεωτική κυκλική αναλογία. Μοιρολατρία το λέω εγώ, ημιμάθεια, αγύριστο κεφάλι, ντετερμινιστικό έλκος, θεολογία, ανάγκη Αποκάλυψης. Απέναντι στον ιστορικισμό στέκουν απρόθυμα για αιτιώδεις συγκρίσεις τα γεγονότα. Ευεπίφορα συναφειών και φορεία μοτίβων. Για αυτό επανέρχομαι επιγραφόμενος άλλη μια φορά στον ίδιο τίτλο. Παρεκβατικά συμπληρούμενος. Εξίσου αμήχανος με τις ισχυρές και ανίερες βεβαιότητες των υπολοίπων.
Αδολεσχώς κρίνω και εύχαρις εκτίθεμαι: 1. Ο στρατιωτικός εξοπλισμός, η αποστολή πολεμικών εφοδίων στον αδύναμο, βαλλόμενο και αμυνόμενο δεν αποτελεί επιθετική εμπλοκή σε πόλεμο αλλά ελάχιστη αποκατάσταση ηθικής συμπεριφορολογίας στις συλλογικές/διεθνείς σχέσεις. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι εκκλήσεις τών Βόσνιων στα μέσα τού 90 να αρθεί το εμπάργκο όπλων, ώστε να μπορέσουν και αυτοί να έχουν κάτι απτό με το οποίο να αντιμετωπίσουν τη σερβική βαρβαρότητα και τον εξόχως αρματωμένο κρατικό ψυχροπολεμικό γιουγκοσλαβικό στρατό και τους εξίσου καλά οπλισμένους Σερβοβόσνιους εθνοκαθάρτες πολιορκητές τού Σεράγεβο, του Μόσταρ, κ.τ.λ., τους προαλειφόμενους δημογραφικούς αναθεωρητές τής βοσνιακής ενδοχώρας. Δεν μπορώ να μη θυμηθώ το δράμα τής Μπιάφρας που αντιμετώπιζε την πάνοπλη δικτατορία της Νιγηρίας, τους ελεύθερους Τιμοριανούς απέναντι στα ινδονησιακά στρατεύματα κατοχής, τους ρακένδυτους Ισραηλινούς τού 48, τους αφημένους στην τύχη τους μόλις δέκα χρόνια πριν λαούς τού Νταρφούρ που σφαγιάζονταν από τους (πλέον βόρειο-) Σουδανούς καταπιεστές, τους ξεχασμένους αντάρτες τού Πολισάριο εναντίον του γίγαντα Μαρόκου ή τους Θιβετιανούς ενώπιον των κοσμοσωτήρων Χαν (αποφεύγω να καταχωρίσω την αναλογία με τους ελεύθερους πολιορκημένους τού Μεσολογγίου, του Πρέβελη ή όπου εν Ελλάδι αλλού).
2. Βιαστήκαμε να θεωρούμε τη διεξαγόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αδελφή τής ναζιστικής κατάληψης της Σουδητίας. Μάλλον το θηρίο τα έχει καταφέρει να μας πιάσει στον ύπνο χρόνια τώρα. Η Σουδητία πάρθεν το 14 και το όνομα αυτής Κριμαία.
3. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας αποτελεί κατά το μάλλον ή ήττον αποναζιστικοποιημένη κοινωνία, ιδίως παραβαλλόμενη προς πλείστες όσες ευρωπαϊκές, της ελληνικής περιλαμβανομένης. Η υπόσταση ενός αξιόλογου γερμανικού στρατού είναι απαράβατος όρος για τη συλλογική ευρωπαϊκή άμυνα (όσοι αντιτίθενται σε αυτή μάλλον επιθυμούν αριθμητικά ισχυρότερη σε συμβατικές δυνάμεις ευρωπαϊκή δύναμη, μετά τη Ρωσία, να παραμένει η Τουρκία).
4. Όπου Ρομά κι η μοίρα του. Όπως πάντα! Για αυτούς κανείς δε μιλά και κανείς δε νοιάζεται. Ωστόσο, όπως ανεξάρτητες πηγές υποδεικνύουν (ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία τους), οι Ρομά προσέρχονται σε αξιόλογους αριθμούς προς ένοπλη υπηρεσία και μάλιστα εθελοντικά. Αξιοσημείωτο πως αυτό συμβαίνει, παραδόξως ή μη, υπό την ουκρανική σημαία (καθώς η πολιτική διακρίσεων εις βάρος των Ρομά προβάλλει διαμάντι στο στέμμα όλων των επί Ευρώπης κυρίαρχων κρατών και εθνοτήτων).
5. Δε χρειάζεται περίσσεια νοημοσύνης για να καταλάβουμε ότι οι Έλληνες ομογενείς που φονεύθηκαν πρόσφατα στην ανατολική Ουκρανία κατέληξαν εξαιτίας ρωσικών πληγμάτων. Όλες οι πηγές συντείνουν σε αεροπορική επίθεση. Τέτοια μόνον οι Ρώσοι μπορούσαν να φέρουν τη δεδομένη στιγμή εις πέρας.
6. Άλλο εκπροσώπηση και πρεσβεία μίας χώρας στο εξωτερικό και άλλο αχρείος προπαγανδιστικός συνδικαλισμός. Μάλλον ο Ρώσος πρέσβης διορίστηκε στην Αθήνα έχοντας «μπάρμπα» στην Κορώνη ή απλώς είναι βαθιά η αλλοίωση κάθε επιπέδου της ρωσικής διοίκησης και της δημόσιας ζωής από τον πουτινισμό. Το χείριστο και ένδειξη της εν γένει κατάπτωσής μας, όμως, ιδού: το κατάστημα αυτό προπαγάνδας ο σκοτεινός «πράκτωρ» Καλεντερίδης το υπερασπίζεται. Τον Καλεντερίδη ωστόσο έχουν αναγάγει σε προνομιακό συνομιλητή ώστε να συνυπογράφουν μαζί του εκκλήσεις και υποδείξεις εξωτερικής πολιτικής και άμυνας αντιπρόεδροι και τόσα μέλη τής Ακαδημίας μας των Αθηνών. ‒Την υπεράσπιση του ίδιου μαγαζιού οπωσδήποτε ανέλαβε και ο πρώην ΥπΕθΑμύνης Καμμένος, ο και Πρωτέας. Τόσες μεταμορφώσεις τον συναρμόζουν σε όλες τις εθνικές χρονολογίες, 22, 36, 67, 74, 1897, 1915, 2009, 2015. Μας πάει!
7. Κανείς δεν αρνείται την ιστορικότητα της προθυμότατης συνεργασίας πολλών Ουκρανών με τους Ναζί στην εκτέλεση των πρακτικών τού Ολοκαυτώματος. Αυτό δεν ξεχωρίζει τους Ουκρανούς από τους άλλους ηπειρωτικούς ευρωπαϊκούς λαούς (εξαιρούνται οι Δανοί και οι Ζακυνθινοί). Όσοι υπονοούν την ισχύ συλλογικών ευθυνών ή τη μεταβίβαση των ενοχών μέσω γονιδίων είναι οι ίδιοι ναζίζοντες (τουλάχιστον).
8. Η ομογένεια (η ελληνική) παραμένει εγκλωβισμένη στα πάτρια εδάφη της κυρίως (όπως δείχνουν οι σχετικές συνεννοήσεις στις οποίες αναγκάστηκε ο πρέσβης μας στην Ουκρανία κατά την εκκένωση του ελληνικού προξενείου τής Μαριούπολης) λόγω του φόβου και των απειλών από τα «ελεύθερα σώματα» των Ρωσόφωνων που υπάγονται στις διαταγές τών «αποσχισθεισών» πρόσφατα «Λ.Δ.» (για τη σωτηρία των οποίων η Ρωσία μάς καλεί σε τρίτο παγκοσμιοπολεμικό χαμό).
9. Δεν υπάρχουν αμυντικά πυρηνικά όπλα. Η στρατιωτική χρήση τής πυρηνικής ενέργειας ιεραρχείται στην κορυφή τών «ου παικτοίς» τής ανθρώπινης ηθικής. Η πουτινιστική Ρωσία τα τελευταία χρόνια την ηθική αυτή δεν την παραμέρισε αποκλειστικά με τις εντολές προς τις οικείες της πυρηνικές δυνάμεις και με τις εκφοβιστικές δηλώσεις στο υφήλιον ακροατήριο όπως καταγράφηκαν τις τελευταίες ημέρες αλλά επίσης: α) με την πλάγια υποδαύλιση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, β) την αβέβαιη συμφωνία σχετικά με τη διαχείριση των εξαγομένων τού υπό κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου της Τουρκίας, γ) τη βροντερή αποχώρησή της από το συμφωνημένο πλαίσιο συνθηκών και συμβάσεων εν σχέσει προς την ανάπτυξη τεχνολογίας που αφορά στην αντιπυραυλική άμυνα των βαλιστικών πυραύλων, την εισαγωγή νέων τύπων πυραύλων κρουζ μικρού βεληνεκούς και τη διαχείριση της σχετικής τεχνολογίας στο χώρο τού διαστήματος.
10. Η ρωσική ανηθικότητα αναδεικνύει την ελληνική μικρόνοια και την ηθική-πολιτική διαφθορά που αποτυπώνεται στην καταβαράθρωση όλων των έως τώρα φιλότιμων προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού, στο σκοπούμενο ρώσικο εποικισμό τής νήσου από την ελληνοκυπριακή πλευρά και στον ασφυκτικό εναγκαλισμό τού πολιτικού κόσμου Ελλάδας και Κύπρου με τη Μόσχα και τους ολιγάρχες της.
11. Από την Αλεξανδρούπολη όντως μεγάλη ποσότητα αμερικανικού στρατιωτικού υλικού έχει μεταφερθεί προ μηνών προς Βορράν. Αυτό αποτελεί τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως το σύνολο του υλικού έχει επιστρέψει, καθώς οι μεταφορές αφορούσαν στην πραγματοποίηση νατοϊκών ασκήσεων και όχι στην εγκατάσταση μόνιμων ή σταθμευμένων δυνάμεων στη Βαλκανική.
12. Ναζιστές, στελέχη και επιστήμονες, στον Ψυχρό πόλεμο δυστυχώς χρησιμοποίησαν τόσο Σοβιετικοί όσο και Αμερικανοί.
13. Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς για τη δυστυχή θέση των ρωσικών δυνάμεων σε επιχειρησιακό πεδίο. Αδαής δεν μπορώ (πλην της ιδιαίτατης σταλινικής εισβολής, των μέσων τού 20, οπότε κι η κυρίευση της Τιφλίδας) να ανακαλέσω, μετά τον τελευταίο ρωσοτουρκικό, πόλεμο επιθετικό τής Ρωσίας ή της ΕΣΣΔ, στον οποίο η έχουσα την πρωτοβουλία μεγάλη δύναμη να μην ηττήθηκε ή, απέναντι σε μακράν υποδεέστερο αντίπαλο, να μην ταπεινώθηκε. Καταμετρώ: Καύκασος, Μαντζουρία (ρωσοϊαπωνικός), ανατολική Πρωσία/ανατολικό μέτωπο (πρώτος παγκόσμιος), Πολωνία (1919-1921), φιλανδικός/χειμερινός πόλεμος (1939/40), Αφγανιστάν (1979-1989).
13+1. Να το πάρει το ποτάμι; Να το πάρει:
Καμιά Δύση (στην πραγματικότητα Δύσε[ι]ς) από το 91 ειδικά προς τη Ρωσική ομοσπονδία δε φέρθηκε μειωτικά ή επιθετικά. Με σεβασμό αντιμετωπίστηκαν κι οι δύο ηγέτες, Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν. Οι επιδιώξεις και οι δισταγμοί τής ρωσικής ηγεσίας δε συνάντησαν κωφούς συνομιλητές, ενώ σε αντίθεση με άλλες εξίσου αποσείσασες τη λαϊκή δικτατορία χώρες τής ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Βουλγαρία) η Ρωσία έλαβε την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, όποτε χρειάστηκε, ώστε να μη χρεοκοπήσει. Η φτώχια, η εξαθλίωση του ρωσικού πληθυσμού οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στη θεσμική ανωριμότητα, την κρατική διαφθορά, το δεσποτισμό και τα κορπορατικά κατάλοιπα του ατυχώς με τον καιρό ανανήψαντος αυταρχικού οικοδομήματος. Δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει την προώθηση από τη Δύση επενδύσεων με προορισμό τη Ρωσία ακόμη και σε περιόδους, όταν η αστάθεια και η απουσία τής χρηστότητας ακόμη και από το λεξιλόγιο της ρωσικής διοίκησης κραύγαζαν.
Εύγλωττη και η πολιτική συγκάλυψη κάθε ρωσικής παθογένειας, ακόμη και εις εξαγωγήν. Από τον εκβιασμό σε συμπόρευση που ασκήθηκε προς όλες τις «δημοκρατίες» και δημοκρατίες που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, την προκλητική διατήρηση ισόβιων ηγετών στην κεντρική Ασία, την καθοδήγηση και ποδηγέτηση σε Ευρώπη και Ασία τών πολυπληθών ρωσικών μειονοτήτων, την προκλητική βαλκανική αντιευρωπαϊκή πολιτική, τη στήριξη Άσαντ και Μόντι, τη διεξαγωγή εσωτερικών πολέμων που κατέστειλαν κάθε ηθικό φραγμό (Ιγκουσετία, Τσετσενία, Οσετία) έως την εκ του πονηρού παρεμβατική εμπλοκή και προσφορά προστασίας σε εξωτερικές διαμάχες (Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν, Τατζικιστάν-Κιργιζία, Ατζαρία, Αμπχαζία), την παρεμπόδιση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας στην Αρκτική ζώνη, τα γνωστά παρεπόμενα της σύγκρουσης με τη Γεωργία το 2008 επί Μεντβέντεφ. Όμως το κυριότερο συγχωροχάρτι και απόδειξη της εξ απαλών ονύχων αντιμετώπισης του ρωσικού δεσποτισμού αποτελεί η σχεδόν ενθουσιώδης αρχικά, στο όνομα της «σταθερότητας», διεθνής (και δυτική) υποδοχή τού θηρίου Πούτιν στην εξουσία. Οι διαρκείς υποχωρήσεις και η παροχή εύνοιας ειδικώς προς τη «μεγαλειότητά» του, η μαζική τύφλωση που επέτρεψε την ανενδοίαστη και ανεμπόδιστη μετέπειτα επιβολή τής ρωσικής κυριαρχίας στην Κριμαία.
Προκειμένου να αποφύγουμε την αυτοκριτική και ως εκ τούτου την αναγκαία επίπονη προσπάθεια αλλαγής πλεύσης και αυτοβελτίωσής μας, ας μην ψάχνουμε προφάσεις εν αμαρτίαις επιστρέφοντας ‒ως ερμηνεία σε ό,τι αφορά τη ρωσική βίαιη στρέβλωση του σημερινού κόσμου‒ στην ήδη κατερριμένη επιχειρηματολογία που αποδίδει κατεξοχήν στις Βερσαλλίες την άνοδο του ναζισμού, αιτιολόγηση κρυφοσυμπάθειας προς το γερμανικό εθνικισμό και έμμεσης δικαίωσης τουλάχιστον των μη γενοκτονικών επιλογών τού Χίτλερ. Αν η ψευδοτεκμηριωτική αυτή οπτική είχε θετική απότοκο τη δημιουργία τών διεθνών πιστωτικών θεσμών αλληλεγγύης που οραματίστηκε και τη συγκρότηση των οποίων διηύθυνε ο μέγας Κέινς (ο οποίος όμως έσφαλλε ως επίμονος θιασώτης τού άνω φαντασιώδους αιτιολογικού μύθου περί Γερμανών και ναζιστοποίησης), δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε σε θέση να ανακαλύψουμε (ή να επινοήσουμε) έστω και μία παράπλευρη θετική έκφανση η οποία να προκύπτει από τη μεμψιμοιρία περί «αδικημένης Ρωσίας».
Πράγματι, η νοσταλγία σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας αποδείχθηκε ανά τους αιώνες βλαβερό κίνητρο. Στην περίπτωση της Ρωσίας και της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ η ανάμιξη της νοσταλγικής στάσης με την αναζήτηση δικαιωτικών εφαλτηρίων στη μανιακή και μισανθρωπική ρωσική αντίδραση της σημερινής συγκυρίας υποκρύβει εισχώρηση στο μακάβριο τόπο τής πουτινοσυμπάθειας και της υπόσκαψης της δημοκρατίας. Από θεώρηση γίνεται θλιβερή πράξη αμφισβήτησης του Κράτους Δικαίου και των συμβάσεων της δημοκρατικής συμπεριφοράς πρωτίστως στο εσωτερικό τών εθνικών (ακόμη) κοινωνιών μας, περισσότερο από ό,τι εκδήλωση απερίσκεπτου σαρκασμού για την πορεία ολοκλήρωσης οραμάτων που υπερβαίνουν τα στενά όρια των σημερινών κρατικοεθνοτικών οντοτήτων. Προς και για τον πουτινισμό δεν υφίστανται έλλογες τεκμηριώσεις. Μόνο παράλογες θυμικές καταστροφικές και καταστροφολογικές εξυφάνσεις.
Κάπως έτσι κυλούν οι δυσβάστακτες αγωνίες. Ταράσσουν κι επικρίνουν τα ανυποψίαστα πεπραγμένα μας. Αντί να μας κοιτούν κατάματα ως εις καθρέπτην, την πλάτη γυρνούν αδιαφορώντας για εμάς. Είναι συνεπείς όσο και οι τρομερές συνέπειες της αυτοκατάφασης. Τη συνηγορούμε αντί της μπέσας που απερινόητα μας λυπεί και λείπει.
Τηλεγραφικά ακολουθούν σημειώσεις. Τις παραθέτω ώστε να αποφύγω τη δημοσίευση τρίτου κειμένου στη σειρά. Έτσι κι αλλιώς ποιος με διαβάζει.
Α. Η ανοικτών αγκαλών υποδοχή τών Ουκρανών προσφύγων εξαντλείται πριν καν αρχίσει. Ίδιον των ευρωπαϊκών κοινωνιών η ξενοφοβία, οι εθνοτικοί ανταγωνισμοί, οι συνοριαφύλακες. Μη λησμονούμε ποιοι κυβερνούν στην Πολωνία. Ήδη φτάνουν ειδήσεις για παρενόχληση εισόδου στην Πολωνία, ενώ κατακραυγή συνοδεύει την άρνηση να περάσουν τα πολωνικά σύνορα Αφρικανοί μαύροι φοιτητές ουκρανικών πανεπιστημίων που έσπευσαν κι αυτοί να εγκαταλείψουν την καθημαγμένη χώρα.
Β. Όλες οι επίσημες σχέσεις με το ρωσικό κράτος πρέπει να σταματήσουν. Αυτό περιλαμβάνει κάθε δημόσιο οργανισμό ή φορέα που χρηματοδοτείται από τον επιτιθέμενο βάρβαρο επίδοξο κατακτητή. Τούτο ενέχει και τους δημόσιους/κρατικούς φορείς του πολιτισμού, του πνεύματος, του αθλητισμού. Σίγουρα όχι τους ιδιωτικούς ή τα πρόσωπα. Δεν είναι και τόσο λεπτή η γραμμή που πρέπει να διακρίνει κανείς. Περαιτέρω συζήτηση μάλλον καταπίπτει σε δίκη προθέσεων.
Γ. Η επιδιώξη ανταλλαγμάτων από την ελληνική στάση στο ουκρανικό είναι επιζήμια όσο επιζήμια και η ουδετερότητα. Η σχετική επιχειρηματολογία όσων την αιτούνται, όπως και ο θαυμασμός για το ρόλο της Τουρκίας ως συνομιλητή τού θηρίου απλώς ευθυγραμμίζει τις πολιτικές συμπεριφορές τού σήμερα με τη στάση τών βασιλοφρόνων, αντιβενιζελικών, υποστηρικτών τής ελληνικής ουδετερότητας στον α’ παγκόσμιο πόλεμο (1914-17). Τα αποτελέσματα γνωστά. Η καταδίκη τής αποστολής οπλισμού στην Ουκρανία υπό το παραπάνω σκεπτικό εντάσσεται και σε ανάλογη θυμική ή ιδεολογική εκκίνηση ασχέτως πολιτικοκομματικής γεωγραφίας.
Δ. Η νεοτεριστική/αστικοεπαναστατική θεμελίωση της Ψωροκώσταινάς μας την ωθεί στην προσαρμογή τής διεθνούς της θέσης με αυτήν που τηρούν (οδηγώντας ή ως ουραγοί) Αμερική και κυρίως Γαλλία.
Ε. (Αφιερωμένο εις ΑνδροΝΙΚ) Η Ελλάδα υπάγεται στη Δύση. Εκτός αν αποκηρύσσεται ο Ρήγας και ο Διαφωτισμός γεννήτορες της Ελλάδας. Της όποιας Ελλάδας. Εκείνο που διαφοροποιεί την ελληνική περίπτωση από την υπόλοιπη Δύση είναι η έλλειψη της οριενταλιστικής οπτικής, καθώς η Ελλάδα ήδη κατά τα σπάργανα του οριενταλισμού στάθηκε μέρος του ανατολικού προβλήματος, συνεπώς δεν μπόρεσε να απολάβει εξωτερικής κριτικής αλληλο-ίδιας θέασης και κρίσης ώστε να αυτοδιαμορφώσει καταναγκαστικά στερεότυπα άρνησης, εφόσον τρεφόταν διαρκώς με το όραμα της ρήξης με την ανατολή παράλληλα με την εκ των «ων ουκ άνευ» θετικοποίηση των εν συνόλω καθ΄ εαυτών ιδιοτυπικών της στοιχείων, τυφλότητα που χαρακτηρίζει ατομικά και συλλογικά όλα τα πρόσωπα σε οντολογικό και εμπράγματο επίπεδο.
ΣΤ. Η εσωστρέφεια της ουδετερότητας συνιστά προωθητική μεταμόρφωση της διαδεδομένης τραμποσυμπάθειας. Τραμποσυμπάθεια και πουτινοτσολιάδες επουδενί προκύπτει πως δε συμπίπτουν (και στις ΗΠΑ). Το αντίθετο. Εταιροσυμπληρούνται. Αλληλενεργούν.
Ζ. Οι κυρώσεις (θα) έχουν κύρος, όταν περιλάβουν όσους αρνούνται να τις υιοθετήσουν, τους συνοδοιπόρους τού «κακού», τους «γκρίζους», τους αριβιστές τής διεθνούς κοινότητας, τους θηριοεξαρτημένους, ακόμη και αν στη χορεία τών τελευταίων και καιροσκόπων συγκαταλέγεται η Κίνα. Η αυτοπεποίθηση των δημοκρατιών οφείλει να μεταφραστεί σε απαίτηση προς τους συνομιλητές τους να κάνουν σαφείς επιλογές. Στην περίπτωση που επιλέξουν «θηρίο και βαρβαρότητα» χαμένοι δε θα αποδειχθούν οι δυτικοί.
Η. Ακόμη και αν ξαναζούμε τα προ ογδοηκονταετίας θα πρέπει να μας αποφέρει ορισμένη αισιοδοξία η γενικώς μαρτυρούμενη διαπίστωση ότι έννοιες όπως διεθνές δίκαιο, Χάγη, καταδίκη της βαρβαρότητας, ελευθερία, δημοκρατία ενεργοποιούνται αμεσότερα και επιτακτικότερα στον παγκόσμιο δημόσιο διάλογο όσο ποτέ. Σημαίνει πως στο ανθρώπινο συλλογικό φαντασιακό έχουν συνολικά εγκατασταθεί ανυποχώρητα.
Θ. Η ρωσική επίθεση εκδηλώνει και από την πλευρά της τον επίκαιρο αποκαρδιωτικό κανόνα της αντινοηματοδότησης. Η ρωσική προπαγάνδα εξάντλησε την απορρόφηση της ισχύος τών εννοιών και της ορολογίας και επιβεβαίωσε τη «διπλή σκέψη» που απαντά στη γραμματολογία. Στην Ελλάδα αυτό το ζούμε εδώ και τρεις δεκαετίες. Δεν περιμέναμε τη ρωσική παρλάτα. Η συλλαλητηριακή εσωστρεφής ξενοφοβική θρησκόληπτη αυταρχίζουσα αντιδυτική απάνθρωπη καθίζηση πλατειών, ονοματομάχων, λιμενοαποκλεισμών δημοψηφισμάτων μας εθνοχάλκευσε προ πολλού στον παραλογισμό. Φτάσαμε για τη γλώσσα και την εκπαίδευση αντί του Κριαρά (†), του Μαρωνίτη (†), του Χριστίδη (†), του Τσολάκη (†), του Τσιάκαλου να μετράει ο Μπαμπινιώτης, η Ξανθάκη και ο υπουργός ανάπτυξης μετά συζύγου. Μάλιστα ς προς την αναγκαία διαρκή αποτίμηση του Κράτους Δικαίου που απολαμβάνουμε βιώνουμε το βόρβορο να ακυρώνονται θέσεις και απόψεις τών Μανωλεδάκη (†), Διαμαντούρου, Αλιβιζάτου, Τσακυράκη (†), επειδή στο δημόσιο άλογό μας λόγο κυριαρχεί η μισάνθρωπη στενοκεφαλιά που εκλύει η γραφίδα κριτικών κινηματογράφου.
Ι. Κάπου πρέπει μια γραφικά αντιπαθέστατη φιγούρα της ρεπομπλικανικής Ρώμης, τον πρεσβύτερο Κάτωνα να τον αντιγράψουμε (φυσικά διόλου στις αντιαφρικανικές καταστροφικές προτροπές): στην επιλογή φορτικής αυτεπανάληψής μας. Κλείνουμε άλλη μια φορά τα λόγια μας διατυπώνοντας την ίδια παραινετική πρόταση: μοναδική διέξοδος για την παγκόσμια δημοκρατική προοπτική είναι η σύναψη μηχανισμού σταθερής ισοτιμίας Ευρώ Δολαρίου.
Επιμένουμε. Όπως την τελευταία τριετία επαναλάβαμε πολλές φορές το να υπογραμμίζουμε την επιεικώς άκομψη στάση τών ελληνικών κυβερνήσεων να μη στέλνουν αεροπορική δύναμη σε συνδρομή της επιτήρησης και φύλαξης του εναέριου χώρου των Βαλτικών μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ εταίρων, όπως δεν ήταν μόνο μία φορά στο ίδιο διάστημα που είχαμε καλέσει σε ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ. Ίσως δεν είναι παράδοξο που το συμπαθές υποζύγιο με τα επιμήκη ώτα πράττει το ίδιο παραμένοντας συναφές τής δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού. Κλωτσάει κιόλας. Δε χύνει το πολύτιμο γάλα και δεν ασχολείται με καρδάρες. Στην Ελλάδα δυστυχώς τελευταία (για να το διασώσουν από την εξαφάνιση) διαβιοί σε άσυλα. Το ίδιο και στην Κύπρο.