Ου λήψει το όνομα Γεωργούλη επί ματαίω

Κώστας Κούρκουλος 28 Απρ 2023

Πάντα μου ήταν μυστήριο η μαγεία των «παπατζήδων» της Ομόνοιας. Όχι τόσο για την ταχυδακτυλουργία με την οποία μπέρδευαν τα χαρτιά, όσο  για τον τρόπο με τον οποίο παγίδευαν κάθε αφελή, όταν τον καλούσαν να λύσει το «αίνιγμα»: «παπάς εδώ παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;». Διότι έμοιαζαν σαν να σαγήνευαν το θύμα τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτήν ακριβώς τη μαγική μέθοδο των «παπατζήδων» χρησιμοποίησε η ηγεσία συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης, σαν κεντρικό της μύθο. Και αποδείχτηκε θαυματουργή. Διότι κατέλαβε την εξουσία.

Γι’ αυτό, συνεπαρμένη από την επιτυχία, συνεχίζει μέχρι σήμερα πιστά την εφαρμογή της από όλες τις θέσεις. Είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Και σε όλα τα θέματα. Από την οικονομία και την πανδημία, μέχρι τις εξωτερικές μας σχέσεις.

Εκεί όμως που αποθεώθηκε η «μέθοδος του παπατζή», ήταν στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας κατά γυναικών.

Έτσι όταν αποκαλύφθηκε ότι ο πρεσβευτής της Βενεζουέλας, αγαπημένης τριτοκοσμικής τυραννίας, κακοποιούσε σεξουαλικά τις εργαζόμενες στην πρεσβεία, ο κ. Τσίπρας αντέδρασε αστραπιαία και «αποτελεσματικά»:

Έστειλε αμέσως επιστολή  προς τον τύραννο, στην οποία χαρακτήριζε «πολιτική ωριμότητα» όχι την προστασία των θυμάτων και την τιμωρία του δράστη, αλλά ακριβώς το αντίθετο: την σ υ γ κ ά λ υ ψ η του εγκλήματος.

Μόνον και μόνον γιατί ο δράστης ήταν δικός τους!

Όταν όμως, στην περίπτωση Λιγνάδη, ο δράστης δεν ήταν δικός τους, αφού ούτε πρεσβευτής κάποιας αγαπημένης τυραννίας ήταν ούτε φερόταν μέλος του δικού τους κόμματος, πρώτη πράξη τους ήταν να τον χρεώσουν στους αντιπάλους τους.

Συνέχεια στην Athens Voice