στον Πέτρο Κουναλάκη

Το αίμα είναι πάντοτε κηλίδα, ποτέ λεκές. Από αφορισμούς αυτόν επιλέγω. Η σχετικότητα, η τεκμηρίωση, ο συγχρονισμός που ανέδειξαν παράλληλα με την ανθρωπινότητα η ομηρική ποίηση, οι Ιστορίες, ο Ρουσώ κι ο Καντ δε συγγενεύει, βρίσκεται σε ανηλεή πόλεμο με την απάνθρωπη σχετικοποίηση. Ο ορθός λόγος είναι ανθρωπιά γιατί αναδεικνύει την ισότητα, δεν την καταργεί, δεν την προσδιορίζει, δεν την προϋποθέτει, δεν την αρνείται.

            Για αυτό δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου, όταν η ανθρώπινη ζωή ζυγιάζεται σε διαφορετικούς ζυγούς σαν έργο ζευγολάτη. Είτε είναι ο Αϊλάν, ο Ζακ, ο Πατί, οι άμαχοι του Κοσόβου, οι βιασμένες γυναίκες της Ινδίας και της οικουμένης όλης, οι Γεζιδί της Συρίας, τα γυναικόπαιδα της Τριπολιτσάς, τα θύματα του Ολοκαυτώματος ή η Αγία Αικατερίνα και οι βομβαρδισμένοι της Κοφίνου, στη ζωή όλων τους υποκλίνομαι. Δίχως υποσημειώσεις. Τη μυστική αλήθεια που χωρίζει τους ανθρώπους σε άξιους και ανάξιους της μοίρας τους την αποστρέφομαι, γιατί απλώς δεν υπάρχει. Της οφείλω επομένως το βδέλυγμα.

            Όποιος πριν θρηνήσει για το θύμα αναγνωρίζει ελαφρυντικά στο δυνατό και υπερισχύσαντα θύτη αρνείται τη ζωή, δικαιολογεί τη βία, ετοιμάζεται για το Καθαρτήριο. Όποιος αναφέρεται στα λάθη του μαρτυρήσαντα, του αδύναμου, είναι ο ίδιος που δικαιώνει το βιαστή επειδή ο βιασμένος δεν ήταν άσχημος ή επειδή απλώς δεν έκρυψε το σώμα. Κι ας τον λένε τον αβοκάτο Μουλά Ομάρ, Σόκο Ασαχάρα, Χίτλερ, Γκρας, Γκάντι, Σαίξπηρ, Τρότσκι, Όργουελ, Σολωμό, Σαΐντ, Χάρις, Τορκουεμάδα, Λέων Α? Ίσαυρο κ.τ.τ.

            Οι Παπουλάκοι που ενοχοποιούν τα θύματα δε διαφέρουν και πολύ από όσους εκστομίζουν το χιλιοακουσμένο «τα ήθελε κι αυτός/ή», μισογύνηδες, μισάνθρωπους, κρυφοβιαστές, ανορθολογικούς, θρασύδειλους, μια φάρα με όσους παίρνουν μάτι στις αθώες του κόσμου τούτου όπως την Τοπαλούδη.

            Η Ελευθερία δε σκοτώνει, ενώνει: τον Πατί με το Λουκμάν, την Τιμτίκ με τον Μπελογιάννη. Η Νέα Κίος, η πλατεία Βικτωρίας, οι Καστανεές και η Λέσβος, ο δεκαοκτάχρονος Τσετσένος μαζί και οι στρατιές των προσβεβλημένων με το δίκιο τους, των αυτοδίκαιων ενόψει των Ουρανών ή της πομφόλυγας των επίγειων Παραδείσων μάς χωρίζουν. Στα ορύγματα που άνοιξαν οι δολοφόνοι χωρισμοί ας εγκατοικήσουν οι Αρνητές κι ας ιδρύσουν τη διεθνή τους. Αυτοί ξέρουν πως είναι ένα. Εμείς θα σταθούμε ποτέ αντάμα;