Ο Κώστας Σημίτης το έλεγε. «Οι ευκαιρίες δεν είναι απεριόριστες». Και ευτυχώς για τη χώρα, δεν άφησε καμία να πάει χαμένη.

Έστω και αν έχασε προσωπικά διότι, προκειμένου να πετύχει τους στόχους που έθεσε, έπρεπε να συμβιβαστεί με ένα κόμμα – κράτος, που τον υπονόμευε συστηματικά.

Και η ιστορία θα τον τιμήσει όχι με βάση τις αγοραίες εκδηλώσεις φθόνου και μνησικακίας όσων ακόμη δεν μπορούν να ανεχθούν την προσφορά του αλλά με βάση το έργο που άφησε.

Σκεφτόμουν λοιπόν – ας μου επιτραπεί το πρώτο πρόσωπο - τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή την διαχείριση του δυστυχήματος των Τεμπών:

Λες το ΠΑΣΟΚ να θυμηθεί την περίοδο Σημίτη; Λες να μιλήσει θεσμικά και με όρους πραγματικότητας;

Κάτι που θα το οδηγούσε να καταγγείλει την κυβέρνηση, όχι με τα παραληρήματα της   συνωμοσιολογίας που  παράγεται σωρηδόν στα έγκατα της λούμπεν ακροδεξιάς και υιοθετείται αυτούσια από όλη την σταλινογενή Αριστερά,  αλλά με όρους πραγματικότητας;

Δηλαδή να καταγγείλει την κυβέρνηση επειδή, μετά το δυστύχημα δεν έκλεισε τον ΟΣΕ για να τον επανασυστήσει με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, χωρίς το πελατειακό προσωπικό που μεταφέρει τις νοοτροπίες του παρελθόντος.

Αλλά  και για κάτι ακόμη πιο σοβαρό, το οποίο επέβαλλε η στιγμή: Το γεγονός ότι κάθε χρόνο ξεκληρίζεται μία ολόκληρη πόλη με νεκρούς και αναπήρους από αυτοκινητιστικά ατυχήματα και το αντιμετωπίζουμε σαν κανονικότητα.

Κάτι που θα μπορούσε να πράξει το ΠΑΣΟΚ, αν είχε θυμηθεί  ότι υπήρξε το κόμμα που την περίοδο Σημίτη επιχείρησε να εκσυγχρονίσει τη χώρα. Οπότε θα εισέφερε  όχι μόνον καταγγελίες αλλά και προτάσεις;  Όχι για να ευχαριστήσει το ακροατήριο αλλά για να γίνει και δυσάρεστο.

Έτσι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να προτείνει την αναμόρφωση του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τις παραβάσεις το ΚΟΚ από τις οποίες προκαλούνται θανατηφόρα ατυχήματα.

Έτσι ώστε να μην  «συμφέρει», όχι το ατύχημα – όλοι, όταν οδηγούν ως μελλοθάνατοι ή υποψήφιοι φονιάδες, ελπίζουν να αποφύγουν το ατύχημα - αλλά η παράβαση καθ’ εαυτήν που οδηγεί στο ατύχημα. (Αυτό θα σώσει πολλές ζωές).

Αν τα κάνει αυτά, σκεφτόμουν, το μέρος εκείνο της κοινωνίας που σκέφτεται ορθολογικά, θα αισθανθεί ασφάλεια. Και θα πάει κοντά του.

Και όχι μόνον, αλλά θα οδηγήσουν και άλλους.

Διότι, όσο ανορθολογισμό και αν εκδηλώνει μία κοινωνία όταν εκφράζεται συλλογικά στους δρόμους,  άλλο τόσο, τα ίδια ακριβώς μέλη της, για την δική τους  τύχη, απαιτούν απόλυτο ορθολογισμό.

Γι’ αυτό δεν αποζητούν έναν ηθοποιό που υποδύεται τον αρχηγό, σε μία «αρχηγία αδρανείας».

Ούτε έναν «αυτιστικό» απολιτικό μηχανισμό, που  έχει μοναδικό σκοπό την αυτοαναπαραγωγή του, για την σίτιση των στελεχών του.

Αλλά τον ηγέτη και το κόμμα που υλοποιούν την αρχή ότι πολιτική είναι η φροντίδα για τον κοινό μας κόσμο.

Αντ’ αυτού το ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με ό,τι πιο αντιπολιτικό, συντηρητικό ή και αντιδραστικό, διαθέτει η χώρα. (Δεξιάς και αριστεράς).

Εν ονόματι μάλιστα του προοδευτισμού.

Για να μας βεβαιώσει με τον πιο εμφατικό τρόπο, ότι ξέχασε τον Σημίτη.

Πηγή: www.tanea.gr