Τα success stories ήταν ιστορίες της πλάκας. Ολοι πλην (ολίγων) Μεσσηνίων το γνωρίζαμε. Οταν ανέλαβε καθήκοντα η κυβέρνηση, η χώρα ήταν παγιδευμένη λόγω του βραχύτατου της παράτασης που είχε επιδιωχθεί, η οικονομία σε διαδικασία αποεπένδυσης, το πρωτογενές πλεόνασμα εν πολλοίς λογιστικό και φθίνον, ενώ το κράτος ήταν σε αποσύνθεση, οι διεθνείς αγορές κλειδωμένες, η αδυναμία πληρωμής μιας δόσης στους πιστωτές ή μισθών και συντάξεων στους δικαιούχους ήταν ο άμεσος κίνδυνος. Η σύναψη συμφωνίας με τους εταίρους ήταν επιτακτικά αναγκαία. Βεβαίως, η διαπραγμάτευση θα γινόταν με μια ευρωπαϊκή ηγεσία που ζει στην εποχή του νεοσυντηρητικού παγετώνα.
Τούτων δοθέντων, σε συνθήκες πραγματικής, μεγάλης αδυναμίας, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, τι ΔΕΝ κάνεις;
Δεν επιδίδεσαι σε ρητορείες ότι η επιτυχία σου θα πυροδοτήσει το τέλος του «μερκελισμού» στην Ευρώπη και ριζικές ανατροπές σε Ισπανία, Ιρλανδία κ.λπ. ηρωικά. Φροντίζεις τα του οίκου σου – μόνο. Γιατί, αν τις απειλείς, το καλύτερο που μπορείς να προσδοκείς είναι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να σε αγνοήσουν. Διότι, αν σε πάρουν σοβαρά, δεν θα περιμένουν με σταυρωμένα χέρια την ανατροπή τους. Προφανώς, θα αντιδράσουν.
Δεν διακηρύσσεις στα funds στο Λονδίνο ότι με τη μείωση του χρέους σου θα ανοίξει ο δρόμος για τη μείωση του (τεράστιου) χρέους της Ιταλίας κι άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Αν το κάνεις, το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να σε αγνοήσουν. Γιατί, αν σε πάρουν σοβαρά, οι ισχυροί δανειστές θα βρεθούν απέναντί σου. Θα έχεις δυσχεράνει την επίλυση του προβλήματός σου.
Δεν διακηρύσσεις ότι είσαι χρεοκοπημένο κράτος, που ανασαίνει επειδή οι τράπεζές του δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να αγοράζουν έντοκα γραμμάτια, διότι αυτός είναι ο ορισμός της νομισματικής χρηματοδότησης, που απαγορεύεται από τις Συνθήκες. Κι αν το διακηρύξεις, φροντίζεις να το μαζέψεις, αντί να στοχοποιείς τον Ντράγκι. Διαφορετικά, το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να σε αγνοήσει. Γιατί, αν σε πάρει σοβαρά, θα εισπράξεις πλαφόν στον ELA και περιορισμούς.
Τι κάνεις, λοιπόν, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο; Κοινώς (αλλά σύμφωνα και με τις διδαχές του Β.Ι. Λένιν…) κάνεις την πάπια, δηλαδή κάτι σαν κι αυτό: Καταπίνεις τα παχιά λόγια, επικεντρώνεσαι στη σωτηρία της χώρας σου (διότι η επιτυχία σου θα επιταχύνει την αλλαγή στην Ευρώπη και όχι το αντίστροφο), αποσαφηνίζεις τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις, λες την αλήθεια στον λαό (όχι παραμύθια ότι η λιτότητα έληξε…) και σπεύδεις να κλείσεις μια συμφωνία για να σταθείς στα πόδια σου και να έχεις την ευκαιρία να προχωρήσεις. Συμφωνία με υποχωρήσεις, ακόμα και επώδυνες, για να κερδίσεις το μείζον: (α) Σταθεροποίηση της χώρας εντός της Ευρωζώνης και (β) ρευστότητα για να κινηθεί η οικονομία και να σταματήσει η καταστροφή θέσεων εργασίας. Τώρα – τον Ιούνιο θα είναι αργά.
Διότι άνευ τούτων, ανεργία και λιτότητα θα εντείνονται, η κοινωνία θα απειλείται με ρήξη συνδέσμων, η κλεπτοκρατία θα σαρκάζει τις βροντερές απειλές, η κατάρρευση θα συνεχίζεται δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία…