Ο ποιητής Μικελάκης Άβλιχος, γεννημένος στο Ληξούρι το 1844, ήταν ο αναρχικός ποιητής του 19ου αιώνα.

Γνωρίστηκε με τον Μπακούνιν στην Ελβετία, έγινε μέλος της Α Διεθνούς και στη συνέχεια πήρε μέρος στην Παρισινή Κομμούνα του 1871.

Είχε μία η «αριστοκρατική αποστροφή» για κάθε τι που του θύμιζε μάταιο θόρυβο. Έτσι φέρθηκε και στα ποιήματά του. Τα οποία, λίγο πριν πεθάνει, τα έδωσε σε φίλο του για να τα πετάξει στα σκουπίδια, αλλά εκείνος τα φύλαξε.

Είχε το τέλος που κάθε ρομαντικός αναρχικός εκείνης της εποχής θα προσδοκούσε: Ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο στα τελευταία του, του πήγαν δώρο ανθοδέσμη. Θεωρώντας λοιπόν ότι αυτή έπρεπε να προσφερθεί σε μία νοσοκόμα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πηγαίνοντας προς το μέρος της για να την προσφέρει, είπε «Το φως μου σβήομαι» και πέθανε.

Γιατί λοιπόν όλα αυτά; Διότι, ο Μικελάκης Άβλιχος, μετά από τη συμμετοχή του σε μία κηδεία γιατρού με ελάχιστο κόσμο, έγραψε και ένα σκωπτικό ποίημα, το πρώτο στην ανθολογία του «ΠΑΠΥΡΟΥ», που μας λέει τα εξής:

ΚΗΔΕΙΑ ΓΙΑΤΡΟΥ

Για το γιατρό που απέθανεν

ολίγοι στην κηδεία του.

Την έστειλε, για υποδοχή,

μπροστά την πελατεία του.

Και το θυμάται κανείς σήμερα, μετά τα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» που μας πέταξε ο Γ. Παπανδρέου. (Όπου βεβαίως το «προοδευτική διακυβέρνηση», για όσους μιλούν με τέτοιους όρους, σημαίνει επιστροφή στο παρελθόν και συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που προτείνει το πιο αποκρουστικό παρελθόν ως το μοναδικό μέλλον).

Έτσι ώστε, οι «διαψεύσεις κύκλων" του ΓΑΠ, μάλλον ως επιβεβαιώσεις πρέπει να ερμηνευτούν. Αφού οι οπαδοί του, όπως ακριβώς και η πελατεία του γιατρού του Μικελάκη Άβλιχου, ήδη μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι έτοιμοι να τον υποδεχθούν στο "μαγαζί".

Δεν "προλέγουν" λοιπόν μόνον το παρελθόν οι ποιητές, αλλά και το μέλλον!

*Από ανάρτηση στο facebook