Ξαναέγινε ακουστή η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, πρώην αρχισυνδικαλίστρια των δικαστικών και πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός. Την είχε γνωρίσει το πανελλήνιο όταν, αναφερόμενη στις ιδιαίτερα σημαντικές αποδοχές των δικαστικών, τις είχε χαρακτηρίσει επαρκείς για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Ξεστόμισε κάτι τέτοιο στην χώρα όπου ένας νεοπροσλαμβανόμενος πτυχιούχος ΙΥ παίρνει 486 ευρώ, μικτά. Η ίδια κυρία ήταν ο ιθύνων νους πίσω από την πολύμηνη άτυπη αποχή των συναδέλφων της (ως γνωστό δικαστικοί, στρατιωτικοί και εργαζόμενοι στα σώματα ασφαλείας δεν έχουν νόμιμο δικαίωμα απεργίας), κατά την οποία αμείβονταν κανονικά ενώ οι πολίτες ζημιώνονταν βαρύτατα. Διορίστηκε από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην σημερινή της θέση χωρίς τήρηση της επετηρίδας, προφανώς χάρη στο υψηλότατο αγωνιστικό της φρόνημα. Η ικανότητα της στην συνολική εποπτεία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης διαπιστώθηκε προχτές, με την αποφυλάκιση του χρυσαυγίτη δολοφόνου Ρουπακιά, γεγονός που φυσικά η κυρία Θάνου απέδωσε στην τωρινή αποχή των δικηγόρων, ασχέτως αν η δίκη της ΧΑ τραβάει για πάνω από 18 μήνες. Και μέσα στα πολλά κατορθώματα της, βρήκε κάποια στιγμή χρόνο για να απευθυνθεί στους αρχιδικαστές όλης της Ευρώπης, ώστε να υποστηρίξει τα…. δίκαια αιτήματα όσων ελλήνων επιμένουν πως πρέπει να ζουν εις βάρος των συμπολιτών τους και των κουτόφραγκων. Κι έτσι βρήκε το μπελά του ο Σταύρος Τσακυράκης.
Συνταγματολόγος με κύρος ο καθηγητής Τσακυράκης, τόλμησε να χαρακτηρίσει αφελή την πρωτοβουλία διεθνών σχέσεων της ανωτάτης δικαστικού, με αποτέλεσμα εκείνη να τον μηνύσει για προσβολή και άλλα τέτοια, προστάζοντας ουσιαστικά κάποιον αθώο υφιστάμενο της να τον κυνηγήσει αλύπητα. Αν αυτό δεν αποτελεί κατάχρηση εξουσίας δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί. Έλα μου όμως που κανείς δεν μπορεί να συνετίσει κάπως την κυρία Θάνου, διότι αν το έκανε θα έθιγε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, μια ιερή πρόνοια του διαχωρισμού των εξουσιών. Κι έτσι, η Δικαιοσύνη λειτουργεί πρακτικά όπως οι υπόλοιπες ανεξάρτητες αρχές, με δυνατότητα να ορίζει την εσωτερική μισθοδοσία της και να μην λογοδοτεί πουθενά, αλλά υποχρεωμένη να διαπλέκεται με την εκάστοτε κομματικοποιημένη εκτελεστική εξουσία ώστε να διορίζεται η διοίκηση της. Και πέρα από την περίπτωση της κυρίας Θάνου, η σημερινή κυβέρνηση μάς έχει δείξει με πολλαπλά παραδείγματα το πώς χειραγωγούνται οι ανεξάρτητες αρχές και άλλοι ανάλογοι θεσμοί από μια αδίστακτη ομάδα στο Μαξίμου. Το ΕΣΡ παρακάμφθηκε, και η κύρια αρμοδιότητα του μεταφέρθηκε σε κάποιον υπουργό. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Συμβάσεων αγνοείται συστηματικά από την διοίκηση. Οι προβλέψεις του ΑΣΕΠ καταστρατηγούνται κατά κόρον. Η ΡΑΕ είναι μνημείο αναποτελεσματικότητας, σε επίπεδο υποψιών για διαφθορά. Οι προσπάθειες διαδοχικών κυβερνήσεων για τοποθέτηση «δικού» τους ΓΓ Δημοσίων Εσόδων είναι παροιμιώδεις. Ο κάθε προεδρεύων του ΤΑΙΠΕΔ συναντά συνεχώς πάσης φύσεως εμπόδια στην εκτέλεση των καθηκόντων του.
Και το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται και σε άλλους χώρους του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Κυβερνητικά στελέχη οργάνωναν νομισματικό πραξικόπημα και επακόλουθη έξοδο από την Ευρώπη. Η πρακτικά αυτόνομη Εκκλησία της Ελλάδος εισπράττει αδιάκοπα από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να συνεισφέρει. Η ελπιδοφόρα αρχικά «Διαύγεια» έχει πλέον θολώσει. ΝΠΔΔ, όπως οι δικηγορικοί και ιατρικοί σύλλογοι και το ΤΕΕ, διαθέτουν το αποκλειστικό προνόμιο να παρέχουν δικαιώματα άσκησης επαγγελμάτων και ταυτόχρονα τους επιτρέπεται να λειτουργούν σαν κυνικά συνδικαλιστικά όργανα. Με αδιαφανή κριτήρια αντικαθίστανται παγίως και οι διοικήσεις των σωμάτων ασφαλείας. Η νυν πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών είναι γνωστή κόλακας της κυβέρνησης, ιδιότητα που χαρακτηρίζει και τον πρόεδρο του «Ελ.Βενιζέλος». Ο ΥΕΝ νομοθετεί εναντίον της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Η τωρινή κυβέρνηση πρώτα απέλυσε παράνομα ικανούς μάνατζερ, και τώρα νομοθετεί για να επιβάλλει κομματικά ενεργούμενα της με υποχρεωτική πενταετή θητεία. Μέχρι και ο υπεύθυνος για την κρισιμότατη θέση της διαχείρισης του ΕΣΠΑ είναι ένας ουρανοκατέβατος αριστεριστής λογογράφος. Δήμαρχοι, περιφερειάρχες και πρόεδροι κρατικών ΝΠΙΔ σπαταλούν ποσά και ερμηνεύουν τους νόμους κατά το δοκούν, εκμεταλλευόμενοι την ασυλία που τους προσφέρει η αδυσώπητη σύγκρουση των κόμματων για την εξουσία. Οι δύο τελευταίοι υπουργοί Παιδείας έχουν κάνει όργια σε έναν τομέα όπου η υπερκομματική συναίνεση είναι παραπάνω από επιβεβλημένη. Όλοι μαζί, νομοθέτες, δικαστές και υπηρεσιακοί παράγοντες, δήθεν συνταγματικά διαχωρισμένοι, αξιοποιούν ανενόχλητοι το κουβάρι της πολυνομίας προς όφελος τους και εις βάρος των ελλήνων, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το κράτος μας είναι μόνο κατ’όνομα ενιαίο. Η κατάσταση αυτή είναι απλά αδύνατον να συνεχιστεί.
Οι κάθε μορφής ανεξάρτητοι φορείς πρέπει να είναι κυριολεκτικά ανεξάρτητοι. Για να συμβεί όμως αυτό καταρχήν επιβάλλεται να διαχειρίζονται τα δικά τους-νομοθετικά ή συνταγματικά προσδιορισμένα-έσοδα. Και ταυτόχρονα ο διορισμός των διοικήσεων τους θα πρέπει να πραγματοποιείται με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όρος που οφείλει να ισχύει και για τους ΓΓ των υπουργείων όπως και για τους αρχηγούς των ΕΔ και των σωμάτων ασφαλείας. Κάποιες υπηρεσιακές θέσεις απαιτείται πλέον να καταστούν υπερκομματικές, ώστε να έχουμε επιτέλους ομαλή συνέχεια του κράτους. Και φυσικά η Εκκλησία ορθό είναι να αναλάβει η ίδια το κόστος της λειτουργίας της αλλά και το προνόμιο της διαχείρισης της περιουσίας της. Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά εφόσον ισχύσουν, ποιος θα μας προστατεύει από ανεπαρκείς κρατικούς λειτουργούς σαν την κυρία Θάνου? Ποιος θα εξασφαλίσει διαφάνεια, αξιοκρατία και λογοδοσία για όλους αυτούς τους φορείς που δεν μπορούν να κριθούν δια την ψήφου των πολιτών?
Η απάντηση είναι προφανής. Ένας ισχυρός ΠτΔ, ο οποίος θα ελέγχει με τον δικό του τεχνοκρατικό μηχανισμό κάθε ανεξάρτητη κρατική δομή και που-εν ανάγκη-θα μπορεί να επιβάλει ή και να αντικαθιστά την διοίκηση της. Ένας κραταιός Πρόεδρος που θα εκλέγεται μεν απευθείας από τον λαό, μα μέσα από μια αυστηρά προσδιορισμένη διαδικασία καθαρή από όλες τις γνώριμες υπερβολές των κομματικοποιημένων κοινοβουλευτικών εκλογών. Ένας Πρόεδρος όλων των ελλήνων που δεν θα οφείλει την θέση του στην εύνοια κάποιου πανίσχυρου πρωθυπουργού, μα στο δικό του ανάστημα, όπως θα την διαπιστώσει ο λαός μέσω ενός νηφάλιου διαλόγου μεταξύ των ανθυποψηφίων. Αν κάτι σήμερα χρειάζεται η χώρα είναι ένας …αιρετός μονάρχης, ένας Πρώτος Πολίτης με καθήκοντα παρόμοια με εκείνα που διαθέτουν αρκετοί κληρονομικοί άρχοντες της βόρειας Ευρώπης. Κι επιτρέψτε σε έναν συνειδητοποιημένο αντιβασιλικό να θέσει το εξής προβοκατόρικο ερώτημα: υπήρχε ποτέ περίπτωση να υλοποιηθεί κάτι δυσάρεστο μα αναγκαίο, σαν το μακρόπνοο πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης των Ζολώτα-Μαρκεζίνη, εάν δεν τύγχανε της διαχρονικής προστασίας του Στέμματος?