Όσοι διαθέτουν σχετικά καλή μνήμη θυμούνται τον πρώην πρόεδρο του ΠαΣοΚ κ. Γ. Παπανδρέου, πριν την ατυχή πρωθυπουργική θητεία του, να επικαλείται συχνά – πυκνά τον άλλοτε πρόεδρο της Βραζιλίας κ. Λούλα Ντα Σίλβα για τις επιτυχίες του στην οικονομία, για τα σχήματα απελευθέρωσης των αγορών εργασίας, ενέργειας και εμπορίου που προώθησε, για τις οργανωμένες ιδιωτικοποιήσεις, για το γεγονός ότι μέσω αυτής της φιλελεύθερης στροφής κατάφερνε να ενσωματώνει μαζικά τους φτωχούς των παραγκουπόλεων στην επίσημη οικονομία και να επιτυγχάνει, διά αυτής της μεθόδου, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Και ακόμη θυμούνται πως προάσπιζε τις διεκδικήσεις του βραζιλιανού προέδρου για την ελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου και υποστήριζε το αίτημα για άρση των ευρωπαϊκών γεωργικών επιδοτήσεων, οι οποίες νοθεύουν τον διεθνή ανταγωνισμό και καταδικάζουν τους αγρότες της Λατινικής Αμερικής στη φτώχεια.
Για τον κ. Παπανδρέου ο κ.Λούλα ήταν πρότυπο μετεξελιχθέντος αριστερού ηγέτη σε μοντέρνο σοσιαλδημοκράτη, ο οποίος είχε απορροφήσει τα αγαθά της απελευθέρωσης και του διεθνούς ανταγωνισμού και προφανώς ήθελε να του μοιάσει.
Λίγα χρόνια μετά, φαίνεται ότι το υπόδειγμα της Βραζιλίας, που διαμόρφωσε ο Λούλα και εξελίσσει σήμερα η διάδοχός του, άλλοτε αντάρτισσα πόλεων, κυρία Ρούσεφ, γοητεύει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ.Τσίπρα.
Έτσι εξηγείται και το χριστουγεννιάτικο ταξίδι στη Λατινική Αμερική.
Ήλπιζε να βρει εκεί το άλλο μοντέλο, ώστε να το αντιπαραθέσει σε εκείνο της «γερμανικής» Ευρώπης.
Μόνο που ο Λούλα ήταν ψυχρός μαζί του, η Ρούσεφ το ίδιο και η Βραζιλία από τις εχθρικότερες απέναντί μας στις συνεδριάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επειδή απλώς θεωρεί πολυτέλεια τη χρηματοδότηση μιας προηγμένης ευρωπαϊκής οικονομίας, όπως της ελληνικής, από ένα οργανισμό που, κατά την άποψή τους, θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένος στην επίλυση προβλημάτων φτωχών χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Ο κ. Τσίπρας αναζήτησε συμμάχους πολύ μακριά, σε πολύ διαφορετικούς τόπους. Όσο και αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απέκτησε την απεχθή φήμη του στη Λατινική Αμερική, η περίπτωσή μας δεν ταιριάζει. Άλλη χώρα, άλλα ήθη, άλλα προβλήματα. Και επίσης δεν μέτρησαν ούτε αυτός, ούτε οι συνεργάτες του ότι η Βραζιλία επωφελήθηκε τα μέγιστα από τον κύκλο της παγκοσμιοποίησης και το κύμα της απελευθέρωσης που αυτή προκάλεσε.
Με άλλα λόγια, η έμπνευση του ταξιδιού δεν ήταν η καλύτερη.Ο κ.Τσίπρας υπέθετε ότι θα συζητήσει προβλήματα του σοσιαλισμού και έφθασε να ακούει συστάσεις για μετριοπάθεια και υπομονή. Και μην μπορώντας να κάνει οτιδήποτε άλλο προτίμησε να αποκρύψει το φιλελεύθερο πρόσωπο του κ.Λούλα και να κρατήσει μόνο το κοινωνικό αποτέλεσμα της φιλελεύθερης πολιτικής που ακολούθησε.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα.Ο κ.Λούλα και η κ. Ρούσεφ δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτικοί, με αριστερές καταβολές κι αναφορές, οι οποίοι όταν έφθασε η ώρα να κυβερνήσουν και να χειρισθούν μεγάλες κρατικές υποθέσεις εγκατέλειψαν ιδεολογικές και άλλες αγκυλώσεις και επέλεξαν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και μόνο με αυτό.
Για κακή του τύχη και στον δεύτερο σταθμό του ταξιδιού του, στην Αργεντινή, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Συνέπεσε η παραμονή του εκεί με κοινωνικές εντάσεις, συγκρούσεις και λεηλασίες καταστημάτων, οι οποίες επανέφεραν μνήμες της πτώχευσης του 2001. Και χρειάσθηκε ο κ.Τσίπρας να ανασκευάσει και να δηλώσει ότι πρέπει να αποφευχθεί μια ελληνική πτώχευση.
Είναι η πολιτική τέχνη βαριά. Θέλει πρόνοιες και επεξεργασίες. Δεν είναι παιγνίδι εύκολο, όπως ορισμένοι νομίζουν.
Ας το έχουν υπ’ όψιν τους εκεί στην Κουμουνδούρου όταν επιλέξουν τον επόμενο προορισμό.