Οι δυνάμεις καταστολής συνεχίζουν με σθένος τις επιχειρήσεις «Ξένιος Ζευς» στο κέντρο της Αθήνας, για να απωθήσουν τους εισβολείς που απειλούν τη χώρα όσο δεν την απείλησε κανείς από τα αρχαία χρόνια. Δεν έχουμε να κάνουμε με τον εφεδρικό στρατό της Χρυσής Αυγής με αρχηγό τον Μιχαλολιάκο, αλλά με τη νόμιμη αστυνομία της χώρας, με υπεύθυνο τον κ. Δένδια, υπουργό «προστασίας του πολίτη».
Ο πρώτος υπουργικός απολογισμός είναι εντυπωσιακός. Συνελήφθησαν χιλιάδες άνθρωποι: μετανάστες χωρίς χαρτιά και άλλοι με νόμιμα χαρτιά, πολλοί Έλληνες και κάθε λογής άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, που τα όργανα της τάξης θεώρησαν, έτσι στο δρόμο, ύποπτα τέλεσης κάθε λογής παραβατικής πράξης. Πολλοί θα βρεθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλοι ελπίζω ότι επέστρεψαν στα σπίτια τους μετά από κάποιες ώρες αγωνίας.
Φυσικά, η εντυπωσιακή αυτή επιχείρηση, προκαλεί ερωτήματα. Το πρώτο: Αποφασίστηκε με τη σύμφωνη γνώμη του Βενιζέλου και του Κουβέλη, ή μόνο με πρωτοβουλία του Σαμαρά και κάτω από την πίεση της Χρυσής Αυγής; Το ΠαΣοΚ και κυρίως η ΔΗΜΑΡ, οφείλουν να μας το πούνε.
Ερώτημα δεύτερο: Με βάση ποιο νόμο ξεχύθηκαν στους δρόμους τόσοι αστυνομικοί κυνηγώντας πολίτες, που όλοι, και οι λαθρομετανάστες, έχουν στην Ευρώπη που ανήκουμε τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα;
Ερώτημα τρίτο: Με εξαίρεση κάποιες αποτυχημένες απόπειρες «σκούπας», π.χ. επί Παπαθεμελή του Χριστιανού Ορθοδόξου, θυμάται κανείς τα πραγματικά προηγούμενα, πολιτικά και ιστορικά διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά ως προς τη μεθοδολογία και την «ιδεολογία» τους τόσο συγγενικά; Ας τα υπενθυμίσουμε.
Έχουμε λοιπόν τα «μπλόκα» της κατοχής, έργο της Γκεστάπο και των γηγενών συνεργατών της στην περιφέρεια της Αθήνας, όπως στην Κοκκινιά, το 1944. Στόχος ήταν η αποκατάσταση της τάξης και της κυριαρχίας των «αρχών», όπου είχαν αντικατασταθεί από τη νικηφόρα Αντίσταση. Υποθέτω ότι πολλοί φιλήσυχοι πολίτες είπαν τότε: «Μα και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν οι αρχές για να μην κυβερνούν πια οι αναρχο-κομμουνιστές;» …
Έχουμε στη συνέχεια μια από τις πράξεις του εμφυλίου, όταν ο Ζέρβας, υπουργός όπως ο Δένδιας, προχώρησε μέσα σε μια νύχτα σε χιλιάδες συλλήψεις «υπόπτων» που βρέθηκαν μετά στα νησιά. Μα θα μπορούσαν οι «αρχές» να τους ανεχτούν όλους αυτούς, ενώ οι αντάρτες έφταναν ως την Πάρνηθα;
Ακολούθησε το ανθρωπομάζεμα της 21ης του Απρίλη 1967, ανθρώπων που ήταν μεν «σταμπαρισμένοι», αλλά δεν είχαν προλάβει να κάνουν κάτι. Οι περισσότεροι φιλήσυχοι λογικό το βρήκαν, ώσπου να καταλάβουν.
Τα όσα συμβαίνουν τώρα (με την ανοχή ή τη συνενοχή των δημοκρατικών ανθρώπων), προκαλούν ξανά αντιδράσεις κατανόησης, γιατί «έχει χαθεί ο έλεγχος στο κέντρο της πρωτεύουσας», αυξάνεται η εγκληματικότητα που αποδίδεται αυθαίρετα και σχεδόν αποκλειστικά «στους ξένους», έχει γεμίσει οι Αθήνα «ναρκομανείς» και εκδιδόμενα πρόσωπα και πολλά άλλα.
Το γεγονός είναι ότι η Πολιτεία απέτυχε ως τώρα να βρει και να υλοποιήσει δημοκρατικές και ανθρώπινες πολιτικές αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων, περιοριζόμενη συχνά να «δείχνει» ψευδόμενη ως υπεύθυνους τους ξένους, λες και ταυτίζεται με τους νεοναζί. Αλλά αν οι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να χαράξουν και να εφαρμόσουν πολιτικές δημοκρατικά αποδεκτές και νόμιμες, που δεν έχουν καν να τις συζητήσουν με κάποια «τρόικα», να επιστρέψουν στο σπίτι τους.
Ποιές πολιτικές; Το πιο απλό: Οι συνοριοφύλακες στον Έβρο να μη στέλνουν στην Αθήνα και ουσιαστικά στην Ομόνοια, όσους περνάνε από τα σύνορα, αλλά, σε αναμονή για την εξέταση της αίτησης ασύλου που όλοι σχεδόν καταθέτουν, να τους κατανέμουν παντού όπου θα μπορούσαν προσωρινά να δουλέψουν για να ζήσουν. Να προτάξουν οι αρχές το μεταναστευτικό στις ως τώρα χλωμές συζητήσεις με την Τουρκία, από τη μια μεριά, και με την Ευρωπαϊκή Ένωση από την άλλη. Να υποχρεώσουν τις πρεσβείες και τα προξενεία μας που λειτουργούν στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, να τους ενημερώνουν για το αδιέξοδο που θα σημαίνει γι’ αυτούς η άφιξή τους στην Ελλάδα. Να προωθήσει μια ουσιαστική πολιτική, με τα απαραίτητα κίνητρα, για τον επαναπατρισμό όσων το μπορούν, εξασφαλίζοντας με διακρατικές συμφωνίες ότι δεν θα υποστούν αντίποινα. Να υποχρεώσουν τις αρμόδιες υπηρεσίες να διεκπεραιώνουν τις αιτήσεις ασύλου και παραμονής, όσο το δυνατόν ταχύτερα.
Τι από αυτά είναι δύσκολο; Ένα: Να ξαναγίνουμε άνθρωποι..