Τα σαραντάρια και σαρανταδυάρια της θερμοκρασίας Ιουλίου/Αυγούστου, το «λιώσιμο της ασφάλτου», η σκόνη της Αφρικανικής Ηπείρου, η αλλαγή των κλιματικών θερμοκρασιών, η «μελλοντική» Σαχαροποίηση της Μεσογείου, η… επιστημονική «απεικόνιση» της «καταστροφικής» μετεξέλιξης του τόπου μας, τα εφιαλτικά σενάρια του μέλλοντος με τις αυξανόμενες θερμοκρασίες, σε συνδυασμό με την πύρινη κόλαση των πυρκαγιών της Σιβηρίας που κατέκαψε 30.000.000 στρέμματα δασών (Έθνος, «Ξέμεινε ο πλανήτης από φυσικούς πόρους» στις 29/7/2019) με συνέπεια τον βομβαρδισμό των νεφώσεων (!!!) της περιοχής μήπως και βρέξει, οι τεράστιες φωτιές στον Καναδά και την Αμερική, στη Γροιλανδία που έλιωσαν 10.000.000.000 (μετρήστε τα μηδενικά) τόνοι πάγων· από πηγές ιντερνετικές διαβάζουμε πως: «Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι το 56% του παγοκαλύμματός της βρίσκεται σε κατάσταση τήξης και πως αυτά τα 10 δισεκατομμύρια τόνοι πάγου έλιωσαν μόνο την Τετάρτη. Μάλιστα, το σύνολο του όγκου πάγου που έχει λιώσει τον Ιούλιο αγγίζει τα 197 δισεκατομμύρια τόνους».
Όλα αυτά και άλλα τόσα απίστευτα, προφανώς και είναι γεγονότα αναμφισβήτητα· εκτός αν είναι μια παραπλανητική «στρατηγική» των ισχυρών και κάποιο σατανικό σχέδιο που, προς το παρόν, δεν έχουμε υποψιαστεί… Η κλιματική αλλαγή οφείλεται στην χωρίς τέλος οικονομική απληστία των ισχυρών κρατών, όπως και στην μυωπική διαχείριση της παγκόσμιας βαριάς βιομηχανίας, η οποία παράγει χωρίς μέτρα και σταθμά, κυριολεκτικά αδιάφορά και τυφλά, με μοναδικό στόχο το τεράστιο κέρδος και την εξουσία.
Τα διαβάζουμε και ανησυχούμε αναζητώντας παράλληλα την αύρα και το δροσερό νεράκι της θάλασσας. Έτσι είναι: μέσα απ’ την καταστροφή, θα πρέπει να σκεφτούμε «αλλιώς» πάνω σε όλα όσα μας αφαιρούν δυνάμεις, δυνατότητες, γύρω από όσα προκαλούν απώλειες και βιβλικές καταστροφές.
Το σχολιάκι αυτό το γράφω με 39 βαθμούς, προφανώς με την τεχνική υποστήριξη του ηλεκτρικού κλιματιστικού για να αποφύγω την αποχαύνωση. Πριν λίγες μέρες, με παρόμοιες συνθήκες, η ΔΕΗ μας έκοψε το ρεύμα για τρεις ώρες και ακινητοποίησε τους κατοίκους της περιοχής από κάθε παροχή ενέργειας. Τρελαθήκαμε! Βγήκαμε από τα σπίτια μας σαν τα ποντίκια όταν παίρνει φωτιά η φωλιά τους. Σκορπιστήκαμε. Άλλοι στις καφετέριες, άλλοι στα αυτοκίνητα, άλλοι σε συγγενικά σπίτια… Συνειδητοποιήσαμε πως η ύπαρξή μας εξαρτάται, κατά κύριο λόγο, από τον ηλεκτρισμό! Το ότι ζούμε με τεχνική υποστήριξη είναι γεγονός των μεγάλων τεχνολογικών κατακτήσεων που «επέτρεψε» στις Επιστήμες και τις Έρευνες να αναπτυχθούν σε απίστευτα επίπεδα. Έτσι, ο ηλεκτρισμός μαζί με τις πρώτες ύλες παραγωγής του, εκτός από το νερό, είναι η παγκόσμια κραταιά δύναμη που επιτρέπει την ανάπτυξη των χωρών σε όλα τα επίπεδα.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο το γεγονός πως η άσφαλτος λιώνει από τα σαραντάρια, βάζει σε βαθύτερες σκέψεις τον κόσμο. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, φτιάξαμε σπίτια για να στεγαστούμε. Οι περισσότεροι τα έφτιαξαν για να έχουν «ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους»· δεν φρόντισαν όμως να το προστατέψουν τόσο ώστε να τους εξασφαλίζει προστασία από τις θερμοκρασίες, τις υγρασίες και τις παγωνιές. Τα έφτιαξαν με βάση τις οικονομίες τους και τις οικοδομικές παραβάσεις, τόσο περί αντισεισμικότητας, όσο και κλιματιστικών συνθηκών. Έτσι, τα περισσότερα σπίτια, σε όλη την επικράτεια, είναι προβληματικά και ευάλωτα γύρω από το θέμα των θερμοκρασιών, αφού οι αρμόδιες Υπηρεσίες έκαναν τα στραβά μάτια για συμφεροντολογικούς και οικονομικούς λόγους, επειδή: «είναι πολλά τα λεφτά, φίλε μου». Η μηχανική υποστήριξη (καλοριφέρ-aircondition) είναι ένα γεγονός που πλέον επιβάλλεται να υπάρχει σε κάθε σπίτι… Φαύλος κύκλος δηλαδή….
Όταν λιώνει η άσφαλτος όλα περνούν από το μυαλό. Όταν με το καλό ο καιρός θα δροσίσει και θα υπάρξει η πολυπόθητη… κανονικότητα, ίσως για τους πολλούς ξεχαστούν ή παραμεριστούν τέτοιου είδους προβλήματα… Η σκέψη πως το παγκόσμιο κλίμα εξαρτάται και αφορά τον καθένα μας, να φαντάζει ουτοπικό· ίσως οι πολλοί να σκέφτονται πως αυτά τα… παγκόσμια να αφορούν «τους μεγάλους» και όχι τον απλό κόσμο.
Δεν γνωρίζω την εξέλιξη· απλώς, όταν λιώνει η άσφαλτος, το μυαλό και το σώμα μπαίνουν στον αστερισμό της καλοκαιρινής διάλυσης ή ραστώνης. Όλα τότε αναβάλλονται, αναζητώντας δροσερές ελπίδες, έστω σε ένα ποτήρι νερό (από το ψυγείο βεβαίως, παρακαλώ…)