Στην Αγίου Κωνσταντίνου έχουν σε περίοπτη θέση τη φωτογραφία-πορτρέτο του Λεωνίδα Κύρκου. Ωστόσο, με την πρόσφατη αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, φοβάμαι πως ο ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής αριστεράς θα δείχνει ιδιαίτερα ανήσυχος, συνοφρυωμένος, αν όχι και «μέχρι δακρύων» περίλυπος.
Xονδρικά, για να μην μπλέξουμε με λεπτομέρειες, και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 η ΔΗΜΑΡ είχε ποσοστό περίπου 6%. Όμως, μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου, οι ψηφοφόροι της άλλαξαν περίπου κατά το ήμισυ. Τον Ιούνιο, ένα 3% μετακινήθηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ «προσήλθε» ένα άλλο 3%. Επρόκειτο για μεταρρυθμιστές, εκσυγχρονιστές, αδιαπραγμάτευτα ευρωπαϊστές, και γενικά για πολίτες πεισμένους ότι η χώρα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού και έπρεπε να αποκτήσει πάση θυσία κυβέρνηση. Αυτοί λοιπόν οι ψηφοφόροι, τους οποίους ας μου επιτραπεί να πω ότι γνωρίζω αρκετά καλά ως «χώρο» και ως τρόπο σκέψης, αποφάσισαν να ψηφίσουν ΔΗΜΑΡ μόνο όταν ο πρόεδρός της δήλωσε ρητά «δεν θα αφήσουμε τη χώρα χωρίς κυβέρνηση».
Τούτο και έπραξε η ΔΗΜΑΡ, δεχόμενη να συμμετάσχει σε συμμαχική κυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένο το παρελθόν της ηγετικής της ομάδας ήταν μια γενναία πολιτική πράξη εκ μέρους της, η οποία ασφαλώς και της πιστώνεται. Αυτό, όμως, που σίγουρα δεν θα της πιστωθεί, πολιτικά αλλά και εκλογικά, είναι το μπρος-πίσω, μέσα-έξω, ναι-μεν-αλλά, θέλω και δεν θέλω. Διάβασα προσεκτικά όλες τις αναλύσεις που συνόδεψαν την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να βγει από την κυβέρνηση. Δεν υπάρχει ούτε μία στην οποία το εκλογικό της μέλλον να προδιαγράφεται ευοίωνο. Άλλοι κάνουν λόγο για πορεία προς την εξαέρωση, στα πρότυπα του ΛΑΟΣ, άλλοι εκτιμούν ότι δύσκολα θα επιβιώσει, ενώ κάποιοι δεν αποκλείουν την προσέγγισή της με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Με δεδομένο το κομμουνιστικό παρελθόν μεγάλου μέρους του στελεχικού δυναμικού της ΔΗΜΑΡ, κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Βέβαια, υπάρχουν μέλη, στελέχη, και κυρίως ψηφοφόροι, που με τίποτα δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τη ΔΗΜΑΡ σε περίπτωση επαναπροσέγγισής της με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπάρχουν και στελέχη που αποχώρησαν ήδη. Αναμφίβολα, στο κόμμα του Φώτη Κουβέλη υπάρχουν δυνάμεις βαθιά ποτισμένες από τον κρατισμό, το συντεχνιασμό και τη «δημοσιοτομεολαγνεία» της παραδοσιακής αριστεράς.
Αυτές οι δυνάμεις δεν είναι διόλου απίθανο, μετά τη σύντομη(;) σταδιοδρομία τους ως «αριστερά της ευθύνης», να νοσταλγήσουν τη γλυκιά θαλπωρή του καταγγέλλειν και του διαμαρτύρεσθαι. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ενδεχόμενο να «φύγει» έστω και ένας (που λέει ο λόγος) δημόσιος υπάλληλος, προκαλούσε δέος στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ. Επιπλέον, στελέχη που έζησαν πολιτικά στον τότε ΣΥΝ, επί μια δεκαετία περίπου, υπό την ηγεσία του κατ’ εξοχήν εκφραστή του σοσιαλδηληγιαννικού πολιτικαντισμού, καθώς και άλλα πέντε-έξι χρόνια με επικεφαλής έναν αριστεριστή, οπαδό του αντιευρωπαϊκού απομονωτισμού, πόση δυσκολία θα έχουν, άραγε, να (ξανα)βρεθούν παρέα με τους Τσιπρολαφαζάνηδες;
Και κάτι τελευταίο, μιας και θυμήθηκα τον Κύρκο. Ακόμα περισσότερο και απ’ ό,τι για τις επιλογές της ΔΗΜΑΡ, είμαι σίγουρος ότι θα «έκλαιγε» για την κατάντια της «Αυγής». Είναι, πράγματι, θλιβερό η εφημερίδα του ίδιου του Λεωνίδα, του Αντώνη Μπριλλάκη και του Γρηγόρη Γιάνναρου, της Ελίζας Παπαδάκη και του Σοφιανού Χρυσοστομίδη, του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Τίτου Πατρίκιου, των «Ενθεμάτων» υπό τον Γιάννη Βούλγαρη, και τόσων και τόσων άλλων, να έχει καταντήσει διασταύρωση της «Αυριανής» της δεκαετίας του 1980 και του «Ριζοσπάστη», με τον μπρούτο λαϊκισμό, το φτηνό «αντισυστημισμό» και το στείρο καταγγελτισμό να κυριαρχούν.