Ο Σαμαράς πίστευε πως θα κυβερνήσει και μαζί με τους φίλους του προκάλεσε εκλογές. Για να τις χάσει σε σχέση με το στόχο του.
Ο Τσίπρας έκανε ό,τι μπόρεσε για να προκαλέσει δεύτερες εκλογές, ενώ τα σημερινά δεδομένα (θα αλλάξουν;) δείχνουν ότι το 16,7% της 6ης του Μάη, μπορεί να γίνει 26,7 στις 17 του Ιούνη, αλλά για να κυβερνήσει θα χρειαστεί το κουκουέ, τη ΔΗΜΑΡ και ίσως μερικούς άλλους από κάθε καρυδιά, πράγμα που μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί.
Στο μεταξύ, η Ελλάδα έκανε όχι μόνο ένα τεράστιο βήμα προς την πτώχευσή της, τη στάση πληρωμών και την αποχώρησή της από τη Ζώνη του Ευρώ, αλλά και επιδείνωσε στο έπακρο τα οικονομικά της.
Το βήμα αυτό συντελέστηκε με τις ακραίες επιλογές των πολιτών στις 6 του Μάη και αμέσως μετά, με τον υπερσυντηρητικό (αλλά ανθρώπινα λογικό) πανικό τους για το κομπόδεμα, που τους οδήγησε να αδειάσουν τις τράπεζες.
Ο πανικός δεν είναι παράλογος. Τα κόμματα (δυστυχώς, όλα, χωρίς εξαίρεση) προχώρησαν σε ένα απίστευτο φεστιβάλ ανευθυνότητας, την ώρα που η χώρα βούλιαζε ακόμα πιο πολύ. Υπήρχαν λύσεις για νέο κυβερνητικό σχήμα, αλλά δεν επικράτησαν. Προτιμήθηκε μια μεγαλύτερη ακόμα κρίση, που προσέλαβε μάλιστα και διεθνείς διαστάσεις σε μια στιγμή (αχ, αυτό το αυτοκτονικό ένστικτο της πανέξυπνης χώρας μας) που κάτι αλλάζει και στη Ευρώπη και στις ΗΠΑ, με στόχο όχι νέα θαλασσοδάνεια, αλλά συλλογικές επενδύσεις για την ανάπτυξη.
Ένα τεράστιο μέρος της ευθύνης ανήκει στο Σίριζα, το κόμμα του ό,τι λάχει, άμα λάχει. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να καταλάβω τη λογική της λογικής του. Ξεχάστε τους τσιπρικούς λαϊκισμούς και αναλύστε ψύχραιμα τις προτάσεις για τη χώρα, σε σχέση με την κρίση και την Ευρώπη. Είναι πιθανό ότι θα διαπιστώσετε και παράνοια, παράκρουση και απίστευτη παραπληροφόρηση. Και πάντως, πλήρη άγνοια της διεθνούς και ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Είναι προφανές ότι στην πλατεία Κουμουνδούρου κυριαρχεί η ομφαλοσκοπική πλατεία Εξαρχείων.
Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να ξεχάσουμε τη λαϊκή δυστυχία; Όχι βέβαια. Πρέπει να δούμε πώς θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε πολλά, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους φίλους, αλλά και με κουράγιο εδώ, μεταξύ μας, για να υπάρξει επιτέλους δικαιοσύνη στον καταμερισμό των ευθυνών και τόλμη στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Τις εκλογές της 6ης του Μάη, τις επέβαλε ο Σαμαράς και οι εξωθεσμικοί φίλοι του και τις έχασαν. Η ευθύνη τους είναι συνεπώς επίσης τεράστια. Μας έλεγαν με πείσμα ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα γιατί τα πάντα λύνονται από το λαό. Και να που δε λύθηκαν.
Η ευθύνη για τους ναζί, ανήκει στους πάντες και κυρίως σε όλους εκείνους που από χρόνια «καταλαβαίνουν τις αντιδράσεις κατοίκων» λόγω μεταναστών και έτσι δικαιώνουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό, χωρίς όμως να κάνουν κάτι, εκτός από στρατόπεδα, φράχτες και μπλόκα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στις πραγματικές και όχι στις μυθικές του διαστάσεις.
Με τον ίδιο τρόπο, η ευθύνη για την οργή των πολλών ανήκει σε όσους παραμύθιασαν τους πολίτες με λόγια κενά περιεχομένου, αντί να λένε την αλήθεια και να δείχνουν εφικτούς στόχους.
Δυό λέξεις, τέλος, πονεμένες και φιλικές, για τις ευθύνες της ΔΗΜΑΡ. Ήταν υποχρεωμένη από τα πράγματα και από την ίδια της τη φύση να εκφράσει με σαφήνεια ένα τολμηρό, αλλά λογικό πολιτικό λόγο. Προτίμησε δηλώσεις που η μια λέει άλλα από την προηγούμενη. Έπρεπε να έχει το θάρρος μιας υπό όρους συμμετοχής σε μια συμμαχική κυβέρνηση. Δεν το έπραξε. Με άλλα λόγια, η ΔΗΜΑΡ δεν έπρεπε να μας αφήσει στα χέρια του αδίστακτου Τσίπρα, αλλά δυστυχώς σε αυτά τα χέρια μάς άφησε. Τώρα, προτείνει έναν τρίτο πόλο. Αν και αργά, μακάρι…
O Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος