Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του στα ΝΕΑ της προηγούμενης Δευτέρας (29- 7 – 2013) ο Αχιλλέας Γραβάνης προχωρά ένα βήμα παραπέρα την πρόταση για συγκρότηση ενός νέου μεταρρυθμιστικού φορέα που θα εμφανιστεί στις ευρωεκλογές. (Θα πρόσθετα σε όποιες εκλογές γίνουν πρώτα). Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ζητείται υπερβατικός Βενιζέλος» θέτει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και αναδεικνύει το πρόβλημα της στήριξης από μέρους του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά του Βαγγέλη Βενιζέλου της Επιτροπής Πρωτοβουλίας που θα επωμιστεί την υλοποίηση του εγχειρήματος. Παραθέτω αυτολεξεί το πιο χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Η δημόσια ειλικρινής και έμπρακτη υποστήριξη του Βαγγέλη Βενιζέλου θα δώσει ουσιαστική δυναμική στην όλη προσπάθεια. Το μήνυμα κορυφής για συμμετοχή των μελών του ΠΑΣΟΚ θα κάνει την διαφορά. Η πολιτική του αυτή κίνηση θα δώσει σε όλους και περισσότερο στην κοινωνία, το μήνυμα ότι για την ανασύνταξη της πατρίδας για την έξοδο από την κρίση χρειάζονται προσωπικές υπερβάσεις και θυσίες. Το έμπρακτο πέρασμα από το εγώ στο εμείς θα είναι εξαιρετικά ισχυρό για όλους. Στους άλλους πολιτικούς του χώρου με σημαντικές προσωπικές πολιτικές διαδρομές θα λειτουργήσει ως παραδειγματικό κάλεσμα για μια νέα συλλογικότητα στην πολιτική, για ουσιαστική ανασύσταση και εκσυγχρονισμό του μεσαίου χώρου… Μπορεί την υπέρτατη αυτή προσωπική υπέρβαση ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Εάν ναι, θα γράψει Ιστορία».

Επειδή για κοντά ένα χρόνο ασχολούμαι – μαζί με άλλους φίλους και συντρόφους – συστηματικά με την συναρπαστική (ου μην αλλά και ψυχοφθόρα) υπόθεση της συγκρότησης του νέου φορέα, ενός Μετώπου Λογικής από σοσιαλδημοκράτες έως Φιλελεύθερους, θέλω και εκ πείρας να συμβάλω στην δημόσια συζήτηση, τώρα που η κλεψύδρα έχει σχεδόν αδειάσει και βρισκόμαστε μπροστά στις κρίσιμες και οριστικές αποφάσεις.

Η υπέρβαση του Βενιζέλου…

Προσυπογράφω λοιπόν, την πρόταση – έκκληση του Αχιλλέα Γραβάνη προς τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Με μια ουσιώδη προσθήκη: η πλευρά που θίγει είναι σημαντική αλλά υπάρχουν και άλλες εξίσου κρίσιμες. Μία δε από αυτές είναι η αντιστροφή της κατεύθυνσης της ίδιας πρότασης. Δηλαδή, όσοι ζητάνε από τον Βενιζέλο να κάνει την υπέρτατη υπέρβαση, ποια υπέρβαση είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι ίδιοι; Και είναι προφανές ότι δεν αναφέρομαι στον Γραβάνη. Χωρίς μισόλογα και δεύτερες σκέψεις ας ξεκινήσω από το τελευταίο ερώτημα: Μπορεί την υπέρτατη αυτή υπέρβαση ο Βαγγέλης Βενιζέλος; Θα μπορέσει να υπερβεί τον στενά κομματικό αρχηγικό του ρόλο και να στηρίξει με την καρδιά του μια ευρύτερη προσπάθεια; Η απάντηση είναι ότι δεν το γνωρίζω Και ότι αν δεν ξεκινήσουμε ,ποτέ δεν θα το μάθουμε. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι αν ξεκινήσουμε καλά και αναπτύξουμε δυναμική είναι περισσότερες οι πιθανότητες να γίνει η υπέρβαση. Εξ άλλου η συγκρότηση του νέου φορέα δεν θα ξεκινήσει ζητώντας την άδεια από οιονδήποτε. Η Επιτροπή θα καλέσει τους πάντες να συμβάλουν, αλλά δεν θα εξαρτήσει την πρόοδο του εγχειρήματος από την απόφαση τους. Απόφαση που μπορεί να έρθει αργότερα, στην πορεία. Το καραβάνι θα ξεκινήσει και συνεχώς θα μπαίνουν άμαξες στον βαθμό που πείθει ότι πορεύεται με σχέδιο και αυτοπεποίθηση. Η άμαξα που οδηγεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν είναι όπως στο παρελθόν όταν περίπου αυτοδικαίως θα έμπαινε στην κορυφή της πομπής. Για λόγους που είναι σε όλους – ελπίζω – κατανοητοί αυτό θα ακύρωνε εξ αρχής την προσπάθεια. Ούτε όμως ο αποκλεισμός του ΠΑΣΟΚ – εν είδει λεπρών η αποσυνάγωγων – αποτελεί λύση. Γιατί τότε δεν θα έχουμε κάλεσμα συσπείρωσης αλλά πρόταση διαίρεσης. Ο κόσμος που ακολουθεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ, το οποίο συνεχώς απαλλάσσεται από τα βαρίδια του λαϊκισμού , αξίζει της προσοχής μας και δικαιολογημένα απαιτεί μια θέση στην ευρύτερη προσπάθεια , θέση ανάλογη της σημερινής του δύναμης και στάσης. Την ίδια προσοχή και σεβασμό αξίζει ο κόσμος της ΔΗΜΑΡ και εκείνο το στελεχικό δυναμικό που στήριξε την συμμετοχή του κόμματος στην τρικομματική κυβέρνηση και είδαν σε ένα βράδυ να φεύγει το έδαφος και οι ψηφοφόροι κάτω από τα πόδια τους. Όλοι έχουν θέση και ρόλο στον νέο φορέα.

Κάποιοι μεταξύ των οποίων ο Φώτης Κουβέλης έχουν ανακαλύψει την συνταγή της σκορδαλιάς χωρίς σκόρδο. Ή έχουν μετατρέψει το μίσος τους για ένα πρόσωπο σε πολιτική η άλλοθι απραξίας. Καλούν σε συσπείρωση όλους εκτός από το σημερινό ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο. Γιατί όπως λένε βαρύνονται από την άσκηση όλα αυτά τα χρόνια της «καθεστηκυίας» (sic) πολιτικής. Και τα λένε αυτά άνθρωποι που για χρόνια συμπορεύτηκαν μαζί του στο ΠΑΣΟΚ και ο Φώτης Κουβέλης που επί τρία χρόνια αγνοούσε επιδεικτικά τον όρο σοσιαλδημοκρατία η κεντροαριστερά και επί ένα χρόνο συναποφάσιζε με τον Βενιζέλο για μια πολιτική που δεν θα την πεις και επαναστατική. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε πλυντήριο για το πιο βαθύ και αντιμεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς βρίσκει μιμητές. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται το μέγεθος της υποκρισίας. Παρά ταύτα ακόμα και ως πρόσχημα, το πρόβλημα της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στο νέο εγχείρημα παραμένει και την λύση πρέπει να την δώσει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος έχει μια έντονα αντιφατική πολιτική διαδρομή . Δεν είναι ο επισπεύδων μεταρρυθμιστής και συνέδεσε στο παρελθόν το όνομα του με συντηρητικές πολιτικές. Αυτό από μόνο του δημιουργεί σωρεία επιφυλάξεων ως προς τις μελλοντικές του προθέσεις και ως προς την δυνατότητα να προσχωρήσει από ένα ισχυρό εγώ σε ένα πανίσχυρο εμείς Ταυτοχρόνως και οι πιο φανατικοί του αντίπαλοι του αναγνωρίζουν ότι κατά την κρίση και κυρίως από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ πορεύτηκε με πολιτική υπευθυνότητα. Δύο φορές όταν η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ με αβάσταχτη ελαφρότητα έθεσαν σε κίνδυνο όχι μόνο την συνοχή της κυβέρνησης αλλά συνολικά την πορεία της χώρας στην ΕΕ, πήρε δύσκολες αποφάσεις που είχαν μεγάλο πολιτικό και προσωπικό κόστος. Όσοι με μεγάλη ευκολία ζητάνε την αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ εδώ και τώρα, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει το εγχείρημα του Μετώπου Λογικής (ο τίτλος ενδεικτικός για τις ανάγκες του άρθρου) πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι παράλληλα με την συγκρότηση του χώρου πρέπει να μεριμνούμε για την σταθερότητα της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της χώρας. Σταθερότητα που στηρίζεται σε 153 ψήφους. Με τα δείγματα γραφής που δίνει ένα μικρό (πλην επαρκές αν μάλιστα αθροιστεί με τους νεοδημοκράτες «αντιστασιακούς» βουλευτές) τμήμα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, είναι βέβαιο ότι μια τέτοια διαδικασία θα τροφοδοτήσει ένα προσχηματικό κομματικό πατριωτισμό και θα μας φέρει όλους πολύ κοντά στο ατύχημα. Όλοι όσοι πασχίζουμε για αυτήν την υπόθεση πρέπει να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Να δημιουργήσουμε το νέο, να ενσωματώσουμε ότι δημιουργικό υπάρχει από το παλιό και ταυτόχρονα αυτή η συσπείρωση ενώ θα προτείνει ένα σχέδιο για το μεταμνημονιακό μέλλον της χώρας να μην αποσταθεροποιεί αυτή την στιγμή την κυβέρνηση.

Πώς προχωράμε;

Μια ολιγομελής Επιτροπή από πρόσωπα κύρους ξεκινά την προσπάθεια και καλεί τους πάντες να δηλώσουν συμμετοχή : προσωπικότητες, κινήσεις , κόμματα. Μια μικρή ομάδα επεξεργάζεται τις αρχές λειτουργίας και το πρόγραμμα με το οποίο το Μέτωπο Λογικής , η Ελληνική Ελιά η όπως αλλιώς θα το πούμε τελικά θα διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού στις ευρωεκλογές η , αν μας συμβεί το ατύχημα, στις πρόωρες εθνικές εκλογές. Καλεί σε πανστρατιά χωρίς όρους και προϋποθέσεις και την ευθύνη της συμμετοχής η της απουσίας την αναλαμβάνουν οι αποδέκτες της πρόσκλησης. Το εγχείρημα προχωρά ούτως η άλλως. Τα υπάρχοντα κόμματα του χώρου στην πορεία αποφασίζουν αν θα χωνευτούν στο νέο σχήμα.

Και η υπέρβαση των άλλων..

Και σε αυτό ακριβώς το σημείο καλούνται οι πάντες να κάνουν την δική τους υπέρβαση. Γιατί επί ένα σχεδόν χρόνο – και εδώ μιλάω εξ ιδίας πείρας – σε αυτόν ακριβώς τον δισταγμό σκαλώνει το πράγμα. Εξηγούμαι: χρειαζόμαστε ένα σχήμα ομπρέλα που να ανταποκρίνεται στο σύνθημα « στην ενότητα η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα». Και όλοι έχουμε συνομολογήσει ότι στην παρούσα φάση η ανανέωση είναι πιο σημαντική και από την ενότητα. Ανανέωση και στο πρόγραμμα και στα πρόσωπα. Μόνο που για να γίνει αυτή η ανανέωση πρέπει κάποιοι που δεν ανήκουν στο παλιό πολιτικό προσωπικό να μπουν μπροστά, να βάλουν το όνομα τους και την υπογραφή τους Δεν έχει νόημα να περιγράφουμε το πρόβλημα, να ακούμε συνέχεια ότι κάτι πρέπει να γίνει σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση και όταν έρχεται η ώρα της πράξης ο ένας να περιμένει τον άλλο , να διστάζει και να μην αναλαμβάνει το ρίσκο που του αναλογεί ενώ η πραγματικότητα δίπλα μας καλπάζει. Αν αυτό συνεχιστεί θα καούμε στο ζέσταμα και δεν θα πάρουμε μέρος στον αγώνα. Θα αφήσουμε τον κόσμο έρμαιο ενός νέου και επικίνδυνου δικομματισμού με την Χρυσή Αυγή να ψαρεύει στα θολά νερά. Θα το πω με ένα θετικό παράδειγμα. Αν πενήντα άνθρωποι με κύρος και ήθος έλεγαν το πολύ απλό που είπε ο Γιάννης Μπουτάρης θα είχαμε ήδη ξεκινήσει και είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε ήδη αποκτήσει μεγάλη δυναμική. Τι είπε ο Μπουτάρης που εκπροσωπεί μαζί με άλλους τέσσερις δημάρχους το νέο στην αυτοδιοίκηση: « Ανήκω στην χώρο της κεντροαριστεράς. Αν υπάρξει πρωτοβουλία για συγκρότηση φορέα θα είμαι παρών». Όμορφα και απλά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Το κεφάλαιο της ενότητας αφορά κυρίως στελέχη από το δοκιμασμένο πολιτικό προσωπικό που θέλουν να προσφέρουν στην νέα προσπάθεια. Οι ίδιοι ακριβώς λόγοι τους οποίους επικαλείται ο Γραβάνης για να ζητήσει από τον Βενιζέλο την υπέρτατη προσωπική υπέρβαση ισχύουν και για αυτούς. Είναι πολιτικό προσωπικό από το ΠΑΣΟΚ του 48%, από την Ανανεωτική Αριστερά και τον οικολογικό χώρο που δεν υπέκυψε στις σειρήνες του λαϊκισμού και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά επιμένει στον δρόμο της μεταρρύθμισης, του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Μέσα στην παραζάλη της κρίσης, πήραν διαφορετικούς δρόμους, πειραματίστηκαν, ενίοτε συγκρούστηκαν μεταξύ τους η με τον πολιτικό φορέα προέλευσης, ακούστηκαν και λόγια βαριά. Πρέπει τώρα να αποδείξουν ότι έχουν την δύναμη να κάνουν την δική τους υπέρβαση, να συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση ξεπερνώντας αντιθέσεις και τραύματα από το πρόσφατο παρελθόν. Στο βαθμό που το κατορθώσουν και ενσωματωθούν αρμονικά στην κοινή προσπάθεια θα αποτελέσουν μια πολύτιμη δύναμη.

Δυνάμεις από τον Φιλελεύθερο χώρο – είτε ανήκουν στην «Δράση» είτε όχι – καλούνται για την δική τους υπέρβαση συμμετέχοντας σε ένα Μέτωπο Λογικής που οι περισσότερες δυνάμεις εξ αντικειμένου θα προέρχονται από τον χώρο της κεντροαριστεράς. Πρέπει στην πράξη να πειστούν ότι σημασία δεν έχει η ονομασία προέλευσης αλλά η νέα πολιτική και προγραμματική σύνθεση. Και αυτό είναι υποχρέωση πρωτίστως ημών των υπολοίπων

Τέλος την πιο σημαντική υπέρβαση, υπέρβαση συμμετοχής, πρέπει να την κάνουν οι πολίτες που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο εγχείρημα. Γιατί μόνο η συμμετοχή τους θα δώσει υπόσταση και δυναμική στον νέο φορέα.

Νομίζω ότι η συζήτηση έχει πλέον εξαντληθεί. Δόθηκε και η αναγκαία παράταση. Ήρθε η ώρα της δράσης. Όσοι πιστοί…