“Queers for Palestine”. Ομοφυλόφιλοι  για την Παλαιστινη.

Πανό σε διαδήλωση ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.

“Το Ισραηλ και η υποκριτική  Δύση δολοφονεί”.

Καλά τους έκανε η Χαμάς.

Βέβαια μόνο στην υποκριτική Δύση ένα μέλος της gay κοινότητας μπορεί διαδηλώσει ενάντια σε ότι θέλει και να δηλώσει περήφανα την σεξουαλικη του προτίμηση.

Να παντρευτεί, να γίνει αρχηγός κόμματος, πρωθυπουργός.

Ισως όχι Αρχιεπίσκοπος αλλά που θα πάει κι αυτό;

Στα  κρατη κι οργανώσεις του θεό κρατούμενου Ισλαμικού τόξου η έννοια «ομοφυλόφιλος μαχητής της Τζιχαντ» θα ηχούσε σαν σύντομο ανέκδοτο αν δεν συνοδευόταν από την κρεμάλα ή  τον  λιθοβολισμό.

Οι γυναίκες γλιτώνουν γιατί ο προορισμός τους είναι «να γεννούν άντρες».

Εκτός αν είναι άτακτες.

Θα μου πείτε…μπορεί αυτό να κρίνει το δίκαιο ή το άδικο ενός αγώνα;

Σκέφτομαι ότι σε ένα πόλεμο όλες οι πλευρές κάποιο δίκιο επικαλούνται.

Ο Χιτλερ ασφυκτιούσε από τον κλοιό της συνθήκης των Βερσαλλιών, ο Ετσεβίτ αντέδρασε στο χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο, ο Πούτιν ήθελε να προστατεύσει τον ρωσοφωνο πληθυσμό από τους ναζί Ζελένσκιδες.

Το πολύ πολύ να κατασκευάσεις ένα δίκιο και να βομβαρδισεις το Ιράκ.

Αυτό όμως που δικαιώνει την επιλογή του στρατοπέδου, αδόκιμα το ονομάζουμε «σωστή πλευρά της ιστορίας», δεν είναι η αφορμή του πολέμου αλλά η κατάληξη του.

Και η προοπτική που έδωσε στις κοινωνίες, την ευημερία, την προοδο, την δημοκρατία.

Κάπως έτσι κρίνεται κι η αγριότητα των εμπόλεμων.

Απέχθεια για τις ναζιστικες φρικαλεότητες, που ξεπέρασαν κάθε αρρωστημένη φαντασία, μιλήσαμε ελάχιστα για την καταστροφή της Νυρεμβεργης ή για την εκκωφαντικά σιωπηλή απανθράκωση των Ιαπωνικών πόλεων.

Απάνθρωπο κι όμως τόσο ανθρώπινο.

Πρυτανεύει το ένστικτο της επιβίωσης και της κοινωνικής προοπτικής.

Ο ανελέητος σημερινός πόλεμος ξεπερνά τους άμεσα εμπλεκόμενους.

Δεν αγνοώ τον πόνο, τους ομήρους, τους δολοφονημένους, το δράμα των πολιορκημένων αμάχων, την εκατόμβη των νεκρών.

Αλλά αν δεν δούμε την μεγάλη εικόνα θα παγιδευτούμε σε ένα μέλλον σκοτεινό.

Δυστυχώς απέναντι στο Ισραήλ, που συχνά στο όνομα της επιβίωσης σκληρά αδίκησε, δεν είναι μόνο οι κατατρεγμένοι Παλαιστίνιοι.

Αλλά ένας συνασπισμός Ισλαμικών κρατών και οργανώσεων που αντιπροσωπεύουν την επιστροφή στον σκοταδισμό.

Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ταλιμπάν, Ισις, Χαμάς, Χεσμπολά.

Ειρωνία της ιστορίας για τον Αραβικό πολιτισμό που όταν η Ευρώπη βυθιζόταν στον μεσαίωνα ανέπτυξε την σκέψη, την φιλοσοφία, την επιστήμη, τα μαθηματικά, την ποίηση.

Έδωσε την σκυτάλη στην Αναγέννηση και τον ευρωπαικο διαφωτισμό.

Πριν κυλήσει στον δικό της μεσαίωνα.

Και σημερα απειλεί.

Όχι μόνο στην περιοχή αλλά και στις χώρες μας.

Οι τζιχαντιστες διεισδύουν μέσα στο ειρηνικό σώμα των μουσουλμάνων μεταναστών.

Και σκοτώνουν επειδή Αλλαχού Ακμπάρ.

Άβολη αλήθεια, δοκιμάζει τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες. Και η ακροδεξιά δυναμώνει και καραδοκεί.

Ένα μεγάλο κομμάτι των δικών μας κοινωνιών συντάσσεται με τους ισλαμιστές στο όνομα ενός ιστορικού δικαίου.

Κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς.

Διαδηλώνει μαζί με τους ισλαμιστές χωρίς να διαχωρίζει τη θέση της από την Χαμάς και ότι αυτή εκπροσωπεί.

Διακατέχεται από την απόλυτη έννοια ενός Δικαίου που αγνοεί την πολυπλοκότητα των καταστάσεων.

Κοινό χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών ιδεολογιών που χωρίζουν τον κόσμο σε καλούς και κακούς.

Και το μίσος για όποιον αμφισβητεί την μονολιθικότητα των ιδεών τους.

Την Δύση, την χωρα του διαλόγου,

Όπου το τι είπε η Βίβλος, το Κοράνι ή ο Μαρξ δεν αποτελει ακλόνητο πια επιχείρημα

Σχόλιο στην Εκπομπή «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη στο Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ