Πολλά μπορεί να κρύβει, κάτω από το χαλί, η προσωπική και συλλογική σκέψη. Προβλήματα, προβληματισμούς, σκληρή πραγματικότητα, σκέψεις, δυσάρεστες εικόνες, προς ψήφιση νομοσχέδια που μετατρέπονται σε μνημόνια απειλώντας το κοινό παρόν και μέλλον, σκόρπια λόγια του κοπανιστού αέρος, υπερβολές και ψέματα τα οποία έχουν ήδη μπει στην ιστορία τής σύγχρονης πολιτικής πρακτικής, υποβάθμιση της καθημερινότητας, αβέβαιο μέλλον, αμφισβήτηση ιδεολογικών σκέψεων, ακύρωση πολιτικών και πολιτιστικών αξιών…

Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ μπροστά στο πυκνό σκοτάδι το οποίο ορθώνεται μπροστά μου. Μια σκληρή οικονομική διπλωματία η οποία γίνεται κάτω από το τραπέζι. Ένα παιχνίδι συνεννοήσεων όπου-όπως και στο ποδόσφαιρο-στο τέλος νικάνε οι Γερμανοί…
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ με τις «αναμετρήσεις» των πολιτικών αρχηγών του νέου δικομματισμού που έχουν ξανά συσκοτίσει την ψυχή μας και αποδεικνύουν πως η πολιτική αξιοπιστία όλο και περισσότερο πλησιάζει προς το ναδίρ. Πως η Βουλή μετατρέπεται, άλλη μια φορά, σε χώρο για θεατρικές κωμωδίες με πρωταγωνιστές, να τους λυπάσαι…
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ με την παταγώδη αποτυχία των τόσων υποσχέσεων ενός, δήθεν αριστερού, παλληκαρισμού τον οποίον επιδείκνυε υπό την αντιμνημονιακή και αντινεοφιλελεύθερη σημαία ο… μπροστάρης που θα ξέσκιζε τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο… Με μια ακατανόητη Αριστερά, της οποίας κάθε σύσταση κόμματος-κίνηση προκαλεί άλυτα ερωτήματα αφήνοντας ένα μελαγχολικό μειδίαμα σε όλους μας…
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ μπροστά στο πασιφανές πως η Αριστερά, στη συντριπτική της πλειοψηφία, είναι κατώτερη των περιστάσεων σε μια εποχή βαθύτατης κρίσης, κατά την οποία, λογικά, θα έπρεπε να επιδείξει ιδεολογικές και πρακτικές αρετές λύσεων των προβλημάτων, τα οποία-υποτίθεται πως-με την παρέμβασή της θα… εξαφανίζονταν και η χώρα θα έβγαινε σώα από τις μυλόπετρες της δανειακής εξάρτησης! Τώρα, για άλλη μια φορά, κοιτάζοντας τον παγκόσμιο χάρτη, συμπεραίνω πως η Αριστερά, την οποία έχουμε σχεδόν ιδεοληπτικά στο κεφάλι μας, δεν είναι διόλου προετοιμασμένη για ένα τέτοιο «ανώτερο στάδιο εξουσίας»… Μόνο λόγια, τσιτάτα και διδασκαλισμό προς τους υπόλοιπους των άλλων παρατάξεων.
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ με την επιπολαιότητα, την προχειρότητα και την άγνοια, σχετικών με τον χειρισμό των πολιτιστικών θεμάτων, των προϊσταμένων του αρμόδιου υπουργείου, το οποίο σαν να αγναντεύει κάποιο καραβάκι στη θάλασσα… Πάντα ολιγωρεί στις υποχρεώσεις του βλέποντας τα τρένα να περνούν.
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ με την απολεσθείσα αναγνώριση στις αξιακές δομές της χώρας. Το πολιτισμικό υπόβαθρο υφίσταται καθημερινά μεγάλη φθορά από την αδιαφορία και την παντελή απουσία στοιχειωδών χρηματοδοτήσεων εκεί όπου εσπευσμένα υπάρχει ανάγκη. Καλλιτεχνικοί Οργανισμοί, Ορχήστρες, Βιβλιοθήκες, Εκπαιδευτικά Σεμινάρια, Φεστιβάλ, καλλιτεχνική αποκέντρωση, ένας ολόκληρος κόσμος πνίγεται βιώνοντας βαθύτατη κρίση μέσα στην γενική κρίση…
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ και νιώθω να με λυγίζει το κυνήγι τού επιούσιου μέσα στο τόσο γκρίζο τοπίο της ερημίας και της ουτοπίας. Νιώθω κοντά στο τέλος και της δικής μου παραμυθίας, απομακρυνόμενος όλο και περισσότερο από τη δημιουργική μου δεξαμενή.
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ με την δηλωμένη αδυναμία ενίσχυσης των νοσοκομειακών αναγκών, με τις εικόνες των Νοσοκομείων και των πόρων τους να φτάνουν σε σημείο τριτοκοσμικής εξαθλίωσης… Οι τιμές των φαρμάκων να αρχίζουν πλέον να ανεβαίνουν στα ύψη, με αποτέλεσμα να βαραίνουν τις τσέπες των φτωχών. Η αρρώστια, έστω και η ανώδυνη, έγινε το πρώτο πρόβλημα μιας ελληνικής οικογένειας. Δίπλα σ’ αυτά οι εικόνες! Οι… οικείες πλέον εικόνες των απόκληρων άστεγων Ελλήνων, αλλά και των ανέστιων Σύριων και γενικώς αλλοδαπών, με ολοφάνερη την απόγνωση και την απελπισία τους να επιβιώσουν όπου δει, παρ’ όλη την επιθυμία να καταλήξουν σε άλλες χώρες…
Ως πολίτης αυτής της χώρας ασφυκτιώ όταν συνειδητοποιώ πως οι τόσες σκέψεις μου περί του θέματος δεν μπορούν να στοιβαχτούν στον διατεθειμένο μικρό χώρο του σχολίου μου. Τι να πρωτοαναφέρω; Ποιες ενστάσεις μου να προβάλλω; Πώς να παρουσιάσω την αγανάκτησή μου, όταν γνωρίζω πως δεν θα ληφθεί υπ’ όψη από κανέναν, παρ’ όλο που όλα τα ως άνω είναι κοινό κτήμα και κοινωνική καθημερινότητα;
Ως πολίτης αυτής της χώρας ας σταματήσω εδώ το σχόλιο διαμαρτυρίας, το οποίο νιώθω πως χρωστάω στους αναγνώστες μου, με την παραδοχή πως συνειδητά παρέλειψα ποταμό από τις κακοφορμίες που έχουν λυγίσει ολόκληρο το ελληνικό έθνος, που είναι περήφανα υποδουλωμένο…