Όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτιά μας, με την παραίτηση Κοτζιά και την υποστήριξη Καμμένου από Τσίπρα, ή και αντιστρόφως, έχουν έντονο το στοιχείο της γελοιότητας.

Μοιάζουν με μια Όπερα Μπούφα, μια κωμική όπερα, που τα φινάλε της, μερικές φορές, είναι τόσο μεγάλα που μπορεί να καταλαμβάνουν τη μισή και παραπάνω διάρκεια της κάθε πράξης. Είμαστε μάρτυρες μιας διολίσθησης στο γελοίο που ξεπερνάει τις περιγραφές του Κούντερα για τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Είναι σίγουρο ότι ο μελετητής της ελληνικής κρίσης, ύστερα από πολλά χρόνια, θα χρειαστεί μεγάλη δόση ηρεμιστικών για να κατανοήσει πως γίνεται, ύστερα από ένα δεκαήμερο ομοβροντιών από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του Πάνου Καμμένου, ύστερα από δηλώσεις για την «τραυματική εμπειρία της συνύπαρξης με τους ΑΝΕΛ», να έρχεται ο πρωθυπουργός και να υποστηρίζει τον Καμμένο, αρνητή της Συμφωνίας των Πρεσπών, και να αδειάζει τον πρωταγωνιστή της Νίκο Κοτζιά.

Για να διευκολύνουμε τον μελετητή του μέλλοντος, παραθέτουμε το ερμηνευτικό κλειδί για αυτή την ασυνάρτητη πολιτική, έτσι όπως το συμπύκνωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος: «Το κυβερνητικό σχήμα, και τα δύο κόμματα, οι εταίροι, αυτοί οι άνθρωποι που ασκούν την εξουσία, δεν είναι σε στερεά κατάσταση, δεν πιστεύουν πουθενά, δεν έχουν ραχοκοκαλιά, δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει αξιακό κριτήριο, δεν υπάρχει συνειδησιακή ευαισθησία, δεν είναι ούτε καν ένα υγρό το οποίο, εν πάση περιπτώσει, έχει μία σαφή μορφή, είναι αυτό το υδαρές πράγμα, το οποίο παίρνει τη μορφή του δοχείου στο οποίο κάθε φορά τοποθετείται. Διότι το μόνο κριτήριο είναι η συνέχιση της παραμονής στην εξουσία, και μάλιστα με έναν τρόπο που παραβιάζει κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής και ευαισθησίας. Διότι εδώ διαφωνούν στα ουσιώδη, προετοιμάζουν το πολιτικό διαζύγιό τους, αλλά βεβαίως παραμένουν και ασκούν την εξουσία». Πρόκειται για μια κυβέρνηση, με διατύπωση του ιδίου, «με απεριόριστη ελαστικότητα, ένα είδος ‘θεσμικού Τιραμόλα’».

Γνωρίζουμε, από τα θεμελιώδη της Πολιτικής Επιστήμης, ότι το τελευταίο στάδιο πριν από την κατάρρευση μιας κυβέρνησης είναι ο διασυρμός της, η γελοιοποίηση και η αυτογελοιοποίηση. Ακριβώς όπως είχε γίνει την τελευταία περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας, με τα ανέκδοτα σε βάρος των δικτατόρων να είναι κοινός τόπος.

Σε αυτό το πλαίσιο, η δική μας συμβολή στον σχολιασμό της ιλαροτραγωδίας, είναι η καταφυγή στις διδασκαλίες της καθ’ ημάς Ανατολής, στις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, προκειμένου να εξηγήσουμε την ιδιότυπη Αυτοκεφαλία του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ.

Ίνα πληρωθή το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος:

Ο?ς ? Θεός συνέζευξεν, ?νθρωπος μή χωριζέτω

Τίμιον α?το?ς τόν γάμον ?νάδειξον? ?μίαντον α?τ?ν τήν κοίτην διατήρησον? ?κηλίδωτον α?τ?ν τήν συμβίωσιν διαμε?ναι ε?δόκησον

?,τι ?ν λέγ? ?μ?ν, ποιήσατε

?θηκας ?π? τήν κεφαλήν α?τ?ν στεφάνους…

Σύ, Κύριε, φυλάξαις ?μ?ς καί διατηρήσαις ?μ?ς

?ψωσον α?τούς ?ς τάς κέδρους το? Λιβάνου

?ποστόλων καύχημα, Μαρτύρων ?γαλλίαμα

Υ.Γ.

Θα έχει πλάκα να αλλάξει γραμμή

για το Μακεδονικό ο Τσίπρας και να το

φορτώσει στον Κοτζιά, όπως έκανε

με το Βαρουφάκη, καλή του ώρα.