Δε μου κάνει καρδιά να προκαλώ, να προβοκάρω επεισάγοντας ιατρική γλώσσα. Διορθώθηκα αυτερμηνευόμενος αμέσως στον τίτλο. Δε μου πάει. Αν αυτό είναι μονήρης ιδεομανία, τότε έχω προσληφθεί άνευ του μισθού.
Δε μιλούμε την ίδια γλώσσα. Αυτό είναι κοινώς προφανές. Ίσως πάντοτε ήταν έτσι. Και μεταξύ μας ακόμη. Θέμα προθέσεων αντιτάσσουν ορισμένοι. Όπως αφέθηκε και η σεβαστή ΠτΔ να εξαπατηθεί πριν αποσυρθεί στην πρόσφατη περίπτωση της άκαρπης γονιμότητας των άγονων πατριαρχών όσων κηρύσσουν για τους άλλους, ιδίως τις άλλες. Σαν έκθεση ιδεών στις πανελλαδικές ή αμφιθέατρο πάλαι ποτέ συνδικαλιστικής επίδειξης προτού αρχίσει η βία δεξιόθεν ή από ζερβά. Σαν όπως καταλήξαμε να μη μιλιόμαστε οι ανανεωτές αριστεροδεξιοί τού εκσυγχρονισμού: φαντάσου! «Και ημείς προσδοκούμε εαυτούς, αλλά δεν κάνουμε έτσι».
Γράφω σαν το Μιχάλη Τριανταφυλλίδη: το μόνο ύφος που αξίζει στο τελειωμένο άχρονο γράφημα των ψηφιωημερών. Ο λόγος είναι η ορολογία που μας σκιάζει. Δε χρειάζονται συνθήματα: η ορολογία είναι εδώ, να ανακατευτεί, να εκταμιευθεί, να χαλκευτεί εκμαυλισμένη. Η προπαγάνδα τών οιονεί δημοκρατών. Ο εξουσιαστικός λόγος τής «δημοκρατίας» τών αντιδημοκρατών.
Δεν είναι ανάγκη να παραπλανά κανείς. Δεν είναι ανάγκη να μισεί, να υπαινίσσεται. Δεν υποχρεούται συνεπώς στο ψεύδος. Δεν υπόκειται στην πίστη. Γιατί; Εδώ πρόχειρες είναι η αμφιβολία, η άρνηση και μεταστροφή των λέξεων. Των όρων. Δεν πρόκειται για το 1984 τού Όργουελ. Η διαδικασία δεν είναι ενσύνειδη ούτε προέρχεται από τα πάνω (οι τροτσκιστικές εμμονές του μεγάλου προφήτη Όργουελ τον οδήγησαν στην αποκάλυψη όχι στο ψυχογράφημα −Πώς αλλιώς από ένα θαυμάσιο άνθρωπο ο οποίος διερωτάται στο Φόρο Τιμής στην Καταλονία γιατί δεν γκρεμίζουν το ανοσιούργημα που λέγεται.. Σαγράδα Φαμίλια). Δεν είναι ο εύκολος στα στόματα όλων γκεμπελισμός. Δεν είναι μανιχαϊσμός. Δεν είναι άσπρο μαύρο. Πρόκειται για άφεση στην ανεπάρκεια. Αγγίζω και όπως μπορώ σε λίγες γραμμές θα περιγράψω τον εχθρό της λογικής που παρασταίνεται στα λόγια και τις υπομνήσεις ένθεν κακείθεν σήμερα και εχθές, εκκινεί από την αντινοηματοδότηση των εννοιών καταλήγει όμως σε μια «από τα κάτω» υπόσκαψη, άφατη, ανόριστη ασάφεια υπό τη χρήση, την επίφαση και τη μονοκοπανιά του άωρου επιχρίσματος της πολιτικής ομιλίας με κάτι «σαν ορολογία».
Κάποτε σήκωναν τα ιερατεία τα είδωλα της Γωργούς και της Χίμαιρας, ενέπνεαν διεργασίες εσωτερικής κατακρήμνισης με πραγματικές ή νοερές Ιερές Εξετάσεις, λαϊκά δικαστήρια ή απελευθερωτικές αυτοκριτικές. Τούτα όμως θεμελιώνονταν σε έναν κόσμο αμάθειας ή σε έναν κόσμο αγαθό. Καλύτερα: υπό το ευρύ στρώμα ή κοινό μιας ανθρωπότητας που συμμεριζόταν ως φαντασιακό την απόλυτη δυνατότητα του Καλού. Ως εκ τούτου αναζητούσε άνωθεν Πίστη. Μετά την Απολογία τών Γκουλάγκ και των αιματηρών αυταρχισμών που υποτίθεται τα αντιστρατεύονταν (Πινοτσέτ και Σία) η Λογική αδικημένη από τους παράλογους αποσυνδέθηκε από το Καλό. Πάνδημη συνεπώς η ημιμάθεια πως η Γνώση είναι απάνθρωπη. Πρόσπερο αποκλειστικά. Τρικυμία.
Ωστόσο, ο Σέξπιρ αγνοούσε το Διαφωτισμό. Τον Καντ, την ορολογία. Την αντινομία αυτή, τη διάσταση αυτήν, τον έλλογο ανθρωπισμό, τον Ορθό Λόγο υπονομεύει η οιηματική βιαιοπραγία τής επίκλησης της ορολογίας διαλυμένης, ασαφούς. Ασύνειδα όμως προθετικά απάνθρωπα. Αλήθεια ποια είναι η Νέα Δεξιά που μας κυνηγά; Οι επικίνδυνοι αντιδημοκράτες Μπολσονάρου, Όρμπαν και λοιποί Κεντροευρωπαίοι; Ο νεός ναύαρχος Χόρτι στην Αυστρία που συγκυβερνά με τους Πράσίνους; Ο μετριοπαθής Κυ. Μητσοτάκης ή ο χρυσωμένος διαβατήρια Αναστασιάδης; Γενικεύσεις δίχως νόημα. Μόνο απειλές.
Νεοφιλελευθερισμός και νεοφιλελεύθερες πολιτικές: εδώ και τριάντα χρόνια στην Ελλάδα λένε εφαρμόζονται. Είναι να απορεί κανείς πώς τα προγράμματα και οι πολιτικοί αυτοί επιτρέπουν το αξιοσέβαστο ακόμη αυτό κατά κεφαλήν και το σε παγκόσμια δεδομένα μάλλον ικανοποιητικό δείκτη GINI στην Ελλάδα. Δημοκράτες Μαδούρο, Μιλόσεβιτς, σοσιαλδημοκράτισσες Φρεντέρικσεν που εμένα μού μοιάζουν με τον υπουργό εσωτερικών Πασκουά τού σχωρεμένου τού Σιράκ. Λαϊκά κινήματα με βασιλόφρονες που χαστουκίζουν κεντρώους προέδρους, αντιναζιστές αγωνιστές που τους χειροκροτούν νεοναζί ευρωβουλευτές στα γεράματα. Κι η ορολογία ορολογία.
Δεν είναι απλώς και μόνο φαινόμενα παραδρομών. Ούτε αποτελούν απρόκλητες παρανοήσεις. Δεν κατατάσσονται καν στα απόνερα των σχετικοποιήσεων. Ούτε πρόκειται για ευηθείς, αγαθές, αφελείς τσιριμόνιες. Είναι το Μηδέν και το Άπειρο που μας περικυκλώνει. Το παλτό του Νέσσου που καταλήγει στον Ηρακλή. Για να τον αποθεώσει αναγκάζοντάς τον να μας αδειάσει τη γωνιά.
Τα φαντάσματα του φάσματος της μη επικοινωνίας δεν γνωρίζω πώς να ονομάσω. Θα έλεγα επιστροφή στο ατεκμηρίωτο ύφος. Στο σαμανικό. Τόσο ανθρώπινο όσο ανθρωποφάγο. Δε χαρακτηρίζουμε. Παραθέτουμε παραλλαγμένη ορολογία. Όμως δεν είναι ποίηση και φαντασία ο πολιτικός λόγος. Αν ήταν δε θα εξανάγκαζαν κανέναν. Καθένας να πεθαίνει μόνος του. Δικαιωμένος ως τελευταίος των Μοϊκανών. Ο Ορθός Λόγος είναι Ζωή για Όλους/ες. Θέλει τεκμηριωτικό ύφος, γιατί είναι μόνος του τεκμήριο Ισότητας και Ελευθερίας Δικαιοσύνης.