Αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι
από πηλό πλασμένοι.

Παυλίνα Μπεχράκη, Παίγνιο του χρόνου

Η υπόθεση «Ελληνικό Κράτος» χάθηκε ήδη τουλάχιστον τρεις φορές. Η πρώτη όταν δημιουργήθηκε το 1830, όπου στην ουσία απλώς συγκολλήθηκαν τα διάφορα «καπετανάτα» (Ρούμελης, Μοριά) και συμμάχησαν (δι’ ολίγον) οι διάφοροι προύχοντες.

Η δεύτερη μετά την απελευθέρωση (1944), όπου αντί να ενωθούν οι δυνάμεις της αντίστασης και του πολύπαθου λαού για να διαμορφώσουν όρους ενός δυτικού Κράτους, προτίμησαν να αλληλοσκοτωθούν και στη συνέχεια η Δεξιά, ως νικήτρια, να ιδρύσει το μετεμφυλιακό (παρα)Κράτος.

Η τρίτη μετά την πτώση της Χούντας (1974), όπου ο λαός διψούσε για λευτεριά, κοινωνική ειρήνη, προοδευτική διακυβέρνηση κι αντ’ αυτού έλαβε ως ψευδεπίγραφη ευνομούμενη πολιτεία ένα παλίμψηστο ομοσπονδιακό μόρφωμα, συναποτελούμενο από τα κρατίδια των πολιτικών, των πανεπιστημιακών, των αγροτών, των συνδικαλιστών, των δικαστών, των κλαδικών… κοκ.

Δεν ξέρω αν αυτή η αίσθηση (και διεκδίκηση) του μερικού (τοπικού, συντεχνιακού, κομματικού) έχει πλέον εγγραφεί στο πολιτισμικό μας κεκτημένο.

Αν ναι, τότε γιατί διαμαρτυρόμαστε για όσα μας συμβαίνουν (στην πραγματικότητα: για όσα προκαλούμε);

Αν όχι, ιδού, η έστω μέσα από τα συντρίμμια της κρίσης, νέα ευκαιρία να ξαναφτιάξουμε Κράτος και κοινωνία.

Υ.Γ. Τι άραγε να θέλουμε κατά βάθος ως ημι-δυτική, ημι-ανατολίτικη και εν γένει ημι-ολοκληρωμένη Δημοκρατία;

*O Καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι Βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.