Μείζονος εθνικής σημασίας θέματα , τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την βόρεια γείτονα χώρα, φέρεται να αποφασίζονται από τα κοινοβούλια και των δύο χωρών με οριακές πλειοψηφίες.
Εναγωνίως τόσο η Κυβέρνηση Ζαεφ και των κυβερνητικών του εταίρων, όσο και η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ψάχνουν απεγνωσμένα αυτή την μία ψήφο, που θα δώσει την «πολυπόθητη» πλειοψηφία, με προφανείς πιέσεις και ευκαιριακές συμπράξεις με μεμονωμένους βουλευτές. Ο κ. Ζαεφ τελικά την βρήκε.
Και βέβαια το τι κάνουν οι γείτονες είναι δικό τους θέμα. Σε ότι αφορά στα καθ’ ημάς, ο χρόνος θα δείξει τόσο την αγνότητα των προθέσεων, όσο και την πατριωτική ευαισθησία, όλων αυτών που προστρέχουν στις πλέον ετερόκλητες συμμαχίες. Ξαφνικά στην ίδια κάλπη αναγνώρισης μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας θα βρεθούν τα κουκιά, αριστερών διεθνιστών, που βλέπουν την ιστορική τους δικαίωση, αλλά και κεντροαριστερών μέχρι πρότινος στελεχών και κάποιων ακροδεξιών που συμπίπτουν στο να τα δίνουν όλα για μια καρέκλα εξουσίας. Μαζί θα βρεθούν και τα κουκιά, «κεντρώων» , «ανανεωτών», «μεταρρυθμιστών» και «ανατροπέων» που αναδείχθηκαν καταγγέλλοντας το «παλαιό» κομματικό σύστημα, ασυνέπειες, αποστασίες και ιδεολογικά παραστρατήματα, δίνοντας μάλιστα μαθήματα για μια νέα πολιτική ηθική.
Τελικά είναι αυτοί, όλοι με ονοματεπώνυμο, και όχι οι εν πολλοίς άγνωστοι 145, που θα πάρουν το βάρος και την ευθύνη επικύρωσης μιας συμφωνίας, που αφού προετοιμάστηκε πίσω από κλειστές πόρτες, προσυπέγραψαν οι κ. Τσίπρας και Κοτζιάς, Μια συμφωνία που διαφύλαξαν επι μήνες ως ιερό μυστικό από όλα τα κόμματα και τον Ελληνικό Λαό, κάτω από την ασπίδα κυβερνητικής προστασίας του κ. Καμμένου, μέχρι να φτάσουν στις Πρέσπες .
Πρόκειται για μία κακή συμφωνία, και δεν χρειάζεται να είσαι μακεδόνας για να το καταλάβεις. Αρκεί να ξέρεις γραφή και ανάγνωση, να διαβάζεις πριν βάλλεις την υπογραφή σου, και να έχεις μια ελάχιστη αίσθηση της ιστορίας μιας πολύπαθης και μόνιμα σε αναταραχή περιοχής, όπως τα Βαλκάνια.
Μια συμφωνία, χωρίς καν διασφαλίσεις πιστής εφαρμογής και μόνο σαφές στοιχείο αυτό που 30 χρόνια πάλευαν οι γείτονες – δηλαδή την αναγνώριση γλώσσας και εθνότητας από την Ελλάδα – είναι από μόνη της η βάση για δύσκολες καταστάσεις στην περιοχή. Μια συμφωνία επικυρωμένη από τεχνητές και όχι καθαρές πολιτικές πλειοψηφίες και στις δύο χώρες και επιπλέον οριακές με 80 ή 150, μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης και ανατρεπτικής προοπτικής, «εν ευθέτω χρόνω και χωρίς συντεταγμένο τρόπο». Για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τι σαφείς εγγυήσεις έχει εξασφαλίσει ο κ. Τσίπρας για την Ελλάδα, από τους ηγέτες που τον πιέζουν και τον κατευθύνουν, κολακεύοντας την ματαιοδοξία του; Πως θα αποτρέψει το ΝΑΤΟ μία κόντρα μεταξύ κρατών μελών του; (βλέπε Κυπριακό!); Πως θα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση όρους καλής γειτονίας; (βλέπε μεταναστευτικό!) Πως θα αντιμετωπίσουν τον εκάστοτε κ. Ζάεφ που μιλάει για Μακεδόνες στη χώρα του, αλλά προχθές αναφερόταν στους Αλβανούς της Μακεδονίας? Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα.