Η ΔΗΜ.ΑΡ. συμμετέχει στην Τρικομματική Κυβέρνηση Συνεργασίας με το επιχείρημα ότι εκτός από την Αριστερά των Μετώπων και των Κινημάτων υπάρχει και η κυβερνώσα αριστερά. Η «Αριστερά της Ευθύνης» που στηρίζει μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία, να παραμείνει στην Ευρωζώνη, να διαπραγματευτεί τη διαγραφή των επαχθών όρων του Μνημονίου, να αγωνιστεί για την προστασία των αδυνάτων και τη σταδιακή απαγγίστρωση από το Μνημόνιο… Η επιλογή αυτή δικαιώθηκε ως προς την παραμονή στην Ευρωζώνη. Δεν έγινε όμως καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση για τη διαγραφή των επαχθών όρων, δεν υπήρξε καμία μέριμνα για την αποφυγή της Χρεοκοπίας των Νοικοκυριών και των Επιχειρήσεων…
Με την Προγραμματική Συμφωνία στο … συρτάρι, ο κ. Σαμαράς, μολονότι είναι Πρωθυπουργός «ελέω» ΔΗΜ.ΑΡ., κυβερνά με την αυταρχικότητα μιας μονοκομματικής, και την αναλγησία μιας Νεοφιλελεύθερης Κυβέρνησης. Και πολιτεύεται στο εσωτερικό σαν απόλυτος άρχων, αλλά στο εξωτερικό σαν υπάκουος υπήκοος στα κελεύσματα της Τρόϊκα! Γι αυτό άλλωστε κέρδισε τις επιδοκιμασίες της κ. Μέρκελ και της Γερμανικής εφημερίδας “Welt”, που τον αποκαλεί «νικητή»! Και σαν να βαδίζουμε προς τη Σωτηρία, νουθετεί τους Έλληνες να συνεχίσουν να δέχονται αγόγγυστα τα βαριά δημοσιονομικά μέτρα που επιβάλλουν οι δανειστές, έστω και αν οι εκπρόσωποι της Τρόϊκα παραδέχονται ότι η … συνταγή ήταν λάθος! Και οι άλλοι κυβερνητικοί «εταίροι» κινούνται πάνω σε τεντωμένο σχοινί για χάρη της κυβερνητικής σταθερότητας, για χάρη τη απρόσκοπτης χρηματοδότησης απ’ τους δανειστές! Και επαναλαμβάνουν μονότονα το αίτημα για επικαιροποίηση της Προγραμματικής Συμφωνίας, διεκδικώντας να έχουν λόγο και ρόλο στην Κυβέρνηση … Συνεργασίας! Αλλά, αν μέχρι τώρα το αίτημα ήταν η Συμμετοχή και των τριών κομμάτων στη λήψη των αποφάσεων μιας … Τρικομματικής Κυβέρνησης με ορίζοντα Τετραετίας, το Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το ΜΑΥΡΟ στην Ε.Ρ.Τ. έδειξαν ότι δεν μπορεί πλέον να βρεθεί «Κοινός πολιτικός Τόπος» μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων. Ούτε η Αριστερά να είναι «κυβερνώσα» σε μια Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά! Η αποχώρηση από μια κυβέρνηση που γίνεται ολοένα και πιο αυταρχική, πιο αντιλαϊκή, πιο Μνημονιακή, είναι επιβεβλημένη.
Επιβεβλημένη είναι και η Ενότητα της Αριστεράς, αν στ’ αλήθεια υποφέρει μαζί με το λαό εξαιτίας της Μνημονιακής λαίλαπας, αν στ’ αλήθεια νοιάζεται για την Ευημερία των πολιτών, για τη Λαϊκή κυριαρχία, για την Εθνική Ανεξαρτησία, και αν την προβληματίζει το γεγονός ότι στην Εποχή της οικονομικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και της άλλοτε ευημερούσας Μεσαίας Τάξης, ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν εμφανίζεται σαν Κίνημα Αλλαγής, σαν το Κόμμα – Ελπίδα για … «του Μνημονίου τους κολασμένους»!
Είναι πλέον καιρός τα κόμματα της Αριστεράς να ξεφύγουν από τις θεωρίες της Μοναδικότητας, της Ιδεολογικής Καθαρότητας, του Αλάθητου και του Ρεβανσισμού! Και να πάρουν πρωτοβουλία για τη δημιουργία Πολιτικού Μετώπου μαζί με τις Σοσιαλιστικές – Δημοκρατικές, Κεντρώες και Οικολογικές Δυνάμεις του Τόπου στην προοπτική Κυβερνητικής Συνεργασίας. Και να συγκροτήσουν ένα Κυβερνητικό Πρόγραμμα Συλλογικά σχεδιασμένο, Επιστημονικά μελετημένο, τεχνοκρατικά τεκμηριωμένο και χρονικά προσδιορισμένο που θα αντιμετωπίζει άμεσα και αποτελεσματικά την Οικονομική Κρίση και θα ζωντανεύει το Όραμα για Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ευημερία, για Κοινωνική Πρόοδο με Δημοκρατία. Και να δώσουν τέλος στην «τσαπατσουλιά», και νόημα στις διακηρύξεις για «επανίδρυση», «ανασυγκρότηση», «αναδιοργάνωση», που θα φέρουν την πολυπόθητη Αναγέννηση του Ελληνικού Κράτους, που θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια της Τουρκοκρατίας, τις Ίντριγκες της Ξενοκρατίας, στα αποκαϊδια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, όπως «εκσυγχρονίστηκε» στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και … συνεχίζεται μέχρι σήμερα!