Μια ανάγνωση και μόνο των «ειδήσεων» της τελευταίας βδομάδας στην Ελλάδα και την Ευρώπη επιβεβαιώνει πλέον ότι οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης έκρυψαν τις αλήθειες και τα ζητούμενα της διεξόδου από την κρίση.
Είτε γιατί στις χώρες που πλειοψηφούν δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού την αντιμετώπισαν ως ευκαιρία προώθησης των επιδιώξεων σε βάρος των αδυνάτων είτε γιατί οι άλλες πίστεψαν ότι θα φορτώσουν τις επιπτώσεις στον πλέον αδύναμο κρίκο δηλαδή στην Ελλάδα για να διαχειριστούν πιο ανώδυνα την δικιά τους κρίση.
Στην ουσία βιώνουμε το απότοκο της νεοφιλελεύθερης εμμονής των δυνάμεων που και αρνούνται με ιδιοτέλεια να αποδεχθούν ότι η λύση στο πρόβλημα είναι πολιτική και η αντιμετώπιση της προϋποθέτει όχι μόνο την νομισματική αλλά και την οικονομική, πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Το πρόβλημα της Ελλάδας γίνεται φαύλος κύκλος όσο στην λεγόμενη ‘’τεχνοκρατικά’’ αξιοπιστία της λύσης δεν προστίθεται αποφασιστικά η πολιτική διαπραγμάτευση.
Είναι λοιπόν ώρα της ευθύνης μιας αριστεράς της εμπροσθοφυλακής να αναμετρηθεί με την ‘’διαπραγμάτευση’’ που περιορίζεται μόνο στη δημοσιονομική εξυγίανση και αφορά περικοπές. Γιατί είναι ένα ‘’βαρέλι δίχως πάτο’’. Γίνεται εργαλείο μιας βίαιης ανακατανομής οικονομικής εξουσίας, ανατροπής του κοινωνικού μοντέλου και εμπορευματικοτοποίησης των κοινωνικών αγαθών της υγείας, της παιδείας, της διοίκησης κτλ. Είναι μια βαθύτατα κοινωνικά διχαστική παλινόρθωση της δεκαετίας που επαναφέρει τη χώρα σε περιόδους πριν τις μεγάλες αλλαγές του Α.Γ. Παπανδρέου.
Για παράδειγμα την εβδομάδα που διανύσαμε περίσσεψαν 2 κοινωνικοοικονομικές υποκριτικές κριτικές που πιέζουν την κοινή γνώμη να τις «καταπιεί»
—Η πρώτη αφορούσε το υπαρκτό γεγονός της ακρίβειας. Όπου οι θιασώτες της αχαλίνωτης αγοράς και της αυτορρύθμισης της εγκαλούσαν με κροκοδείλια δάκρυα τη διοίκηση που απαξιώνεται από τους ίδιους για την έλλειψη ελέγχων!! Αλήθεια γιατί να δείχνουν ως παράδεισο την εμπορευματικοποίηση του ρόλου του κράτους;
—Και το δεύτερο είναι το δημόσιο και ο ρόλος του.
Στις μέρες μας ασκούνται δήθεν κριτικές από δύο αντίθετου πολιτικής προέλευσης δυνάμεις. Από τη μια μεριά οι νεοφιλελεύθεροι γιατί έχουν στόχο να προετοιμάσουν το έδαφος στο να εκχωρήσουν σε ιδιώτες αντικείμενα του αδιαφορώντας ότι αυτό υψώνει τείχη στη πρόσβαση των πολιτών της μεσαίας τάξης, των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων κτλ.
Και απ την άλλη πλευρά η αριστερά της οπισθοφυλακής που στο όνομα του εκλογικού οφέλους δεν αποδέχεται την λογική ότι η δημόσια διοίκηση πρέπει να γίνει επιτελική, διαφανής, μιας στάσης, αξιολογήσιμη, κοινωνικά δίκαιη και ευέλικτη.
Με αφορμή αυτές τις εικόνες είναι η ώρα για τους σοσιαλιστές να επαναφέρουν το θέμα στην βάση του και να υπογραμμίσουν ότι η έξοδος από την κρίση είναι Πολιτικό θέμα που υπερβαίνει τους τεχνοκράτες της τρόικας.
Το «βαρέλι δίχως» πάτο των δημοσιονομικών μέτρων, που αποτελεί την συνταγή των νεοφιλελεύθερων πρέπει να αντικατασταθεί από μια άλλη συνολική Ευρωπαϊκή στρατηγική που μεταξύ των άλλων πρέπει να εμπεριέχει
• Δίκαιη δημοσιονομική εξυγίανση με 4ετή περίοδο και ισοβαρούς επιμερισμού των μέτρων
• Εκταμίευση ρευστότητας για την τόνωση της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας
• Πακέτο αναπτυξιακών πόρων για την σταδιακή υπέρβαση της κρίσης
• Ελάφρυνση δηλαδή μετεξέλιξη του χρέους και των χρεών της Ευρώπης σε βιώσιμα
• Υπεράσπιση του κοινωνικού Ευρωπαϊκού μοντέλου με συλλογικές συμβάσεις και δίκτυα κοινωνικής προστασίας
Για τις δυνάμεις της αριστεράς της εμπροσθοφυλακής το μήνυμα πρέπει να είναι καθαρό.
Η Ελλάδα έχει κάνει θυσίες αξιόπιστες προκειμένου να ανασυγκροτήσει την οικονομία της και προχωρά σε αλλαγές σε χρόνους που καμιά χώρα δε τόλμησε. Είναι η ώρα λοιπόν να ξαναγίνει η πολιτική εργαλείο μιας νέας κοινωνικής συμπόρευσης. Και αυτό χρειάζεται προοδευτικές συμμαχίες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Συμμαχίες που οι σοσιαλιστές και γενικότερα η κεντροαριστερά έχουν λόγους και αντικειμενικές προϋποθέσεις να προχωρήσουν.