Για άλλη μια φορά, το εγχείρημα ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού και ευρύτερου χώρου, κινδυνεύει με ναυάγιο. Και τούτο διότι για άλλη μια φορά, «κολλήσαμε» στις διαδικασίες.

Η Επιτροπή Αλιβιζάτου, κατέβαλλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ξεπεράσει τα τεχνικά προβλήματα σε σχέση με την ηλεκτρονική ψηφοφορία, αλλά μέχρι στιγμής δεν τα κατάφερε. Η βασική αιτία, όμως, δεν είναι τα τεχνικά προβλήματα, αλλά η δυσπιστία των υποψηφίων – και όχι μόνον. Το πρόβλημα είναι εξόχως πολιτικό.

Η δυσπιστία, οι τακτικισμοί και οι προσωπικοί σχεδιασμοί του καθένα, προκαλούν ανυπέρβλητα προβλήματα και μεταφέρονται στην Επιτροπή υπό το κάλυμμα «τεχνικών προβλημάτων».Το πρόβλημα στην ουσία δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό και έχει σχέση με την πραγματική βούληση του καθένα για την δημιουργία ένος φιλοευρωπαϊκού  μεταρρυθμιστικού κόμματος στον προοδευτικό χώρο.

Έτσι, αντί αυτήν την προεκλογική περίοδο οι πολίτες να ακούν τις προτάσεις, την πολιτική και το όραμα του κάθε υποψηφίου για την προοδευτική παράταξη, παρακολουθούν- και άρχισαν ήδη να απογοητεύονται- μια ατέλειωτη συζήτηση για διαδικαστικά θέματα.

Τα «τεχνικά» θέματα δεν αφορούν τους πολίτες του χώρου, οι οποίοι περιμένουν τα τελευταία χρόνια να δημιουργηθεί στη χώρα ένας νέος πολιτικός φορέας, προοδευτικός, μακρυά από λαϊκισμούς και παλαιοκομματικές νοοτροπίες, με πρόγραμμα και σχέδιο μεταρρυθμίσεων και έναν οδικό χάρτη ανάπτυξης της χώρας, έξοδο αό τα μνημόνια και μέσα στην Ευρώπη.

Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του νέου αυτού φορέα, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.Ήρθε η ώρα που θα πρέπει με πρωτοβουλία του καθηγητή Αλιβιζάτου, να συναντηθούν, να κλειστούν σε μία αίθουσα και να μην βγουν από εκεί εάν δεν λύσουν όλα τα διαδικαστικά θέματα- διότι είναι δική τους ευθύνη-.

Θα πρέπει, επίσης να συμφωνήσουν όλοι, ότι  θα εργαστούν για την ενότητα της προοδευτικής παράταξης και θα συνεργαστούν ώστε να πετύχει αυτό το τόσο σημαντικό εγχείρημα, όχι μόνο για τον προοδευτικό χώρο, αλλά και για την ίδια τη χώρα.