H Σουηδία είναι μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Και δεν διέρχεται οικονομική κρίση. Στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου, πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο όμως σχημάτισε  κυβέρνηση μειοψηφίας μαζί με τους Πράσινους και την στήριξη του Αριστερού κόμματος, με συνολικά 158 έδρες, έναντι των 349 που διαθέτει το Σουηδικό Κοινοβούλιο. Τον περασμένο μήνα καταψηφίστηκε ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης, ενώ υπερψηφίστηκε και με τις ψήφους των Ακροδεξιών ο προϋπολογισμός της Κεντροδεξιάς Συμμαχίας που κυβέρνησε τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Όλα έδειχναν πως η χώρα όδευε προς πρόωρες εκλογές… Όμως οι Σουηδοί πολιτικοί είναι σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι και νοιάζονται πρωτίστως για τη χώρα τους και κατά δεύτερο λόγο για τα κόμματα και τους εαυτούς τους.

Κάθισαν λοιπόν όλα δημοκρατικά τα κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα,  σε ένα τραπέζι και αποφάσισαν ότι δεν είναι καλό για τη χώρα και την οικονομία της να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Αποφάσισαν ακόμη να ισχύσει ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε με ορισμένες τροποποιήσεις που ζήτησε το κυβερνητικό κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, το οποίο θα κυβερνήσει σε συνεργασία με τους Πράσινους έως το τέλος της τετραετίας… Αποφάσισαν, τέλος, να αποκλείσουν και να μην δεχτούν σε καμιά πολιτική διεργασία την συνεργασία των ακροδεξιών, οι οποίοι, ειρήστω εν παρόδω, δεν έχουν καμιά σχέση με τους δικούς μας χρυσαυγίτες νεοναζί. Είναι ένα ξενοφοβικό κόμμα.

Αυτά συμβαίνουν σε μια κανονική χώρα.

Εγώ ζω, δυστυχώς, σε μία μη κανονική χώρα. Όπου οι πολιτικοί της δεν νοιάζονται για τη χώρα τους, αλλά μόνο για την πάρτη τους… Όπου έχουν σβήσει από το λεξιλόγιό τους τις λέξεις φιλοπατρία, συναίνεση, δημοκρατική συνείδηση και καθήκον.  Ζω σε μία χώρα η οποία διέρχεται βαθιά οικονομική κρίση, από τις χειρότερες στην ιστορία της. Όπου για 5 χρόνια ο λαός της πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει το βαρύ κόστος της κρίσης. Όπου η ανάγκη για συναίνεση  είναι αναγκαία όσο ποτέ. Παρόλα αυτά ζει άλλη μια φορά τον Μεγάλο Διχασμό. Τον τρίτο, τα τελευταία  εκατό χρόνια. Οι δύο προηγούμενοι οδήγησαν σε εθνικές τραγωδίες, τη Μικρασιατική καταστροφή και τον Εμφύλιο. Ωστόσο δεν φαίνεται να βοήθησαν  τους πολιτικούς μας, δεξιούς κι αριστερούς, να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη της εθνικής συναίνεσης.

Ζω σε μια χώρα, όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση -και κυρίως η αντιπολίτευση η οποία υποστηρίζει ότι εκφράζει την Αριστερά- δείχνουν τη μεγαλύτερη ανευθυνότητα σε τόσο κρίσιμες στιγμές.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος αντί να κοιτάξει ως πρωθυπουργός το συμφέρον της χώρας και τις διεθνείς δεσμεύσεις της, κάνει τους δικούς του μικροκομματικούς σχεδιασμούς. Μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, αποφάσισε να περάσει και πάλι στο στρατόπεδο των… αντιμνημονιακών, σχίζοντας κάθε μέρα το μνημόνιο, όπως έλεγε, βάζοντας μάλιστα και τους ανάλογους λαϊκιστές υπουργούς στην κυβέρνησή του. Αλλά και την ύστατη στιγμή, παρά τα προσχήματα, επενδύει στον διχασμό, εκτιμώντας πως η πόλωση θα τον ευνοήσει. Εξάλλου, τον ενθαρρύνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι κλείνει συνεχώς η ψαλίδα…
Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, όλη αυτή την περίοδο της κρίσης επενδύουν στον διχασμό, την έλλειψη συνεννόησης και συναίνεσης, με όπλο τον άκρατο λαϊκισμό, οποίος ευνοεί τον Αλέξη Τσίπρα, όταν μάλιστα απευθύνεται σ’ έναν λαό που έχει λυγίσει και είναι ευάλωτος στα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις.

Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του, δεν έχουν φραγμούς και κανέναν ενδοιασμό, φτάνοντας στα όρια του αμοραλισμού. Με αφορμή την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, έριξε μπόλικη λάσπη στον ανεμιστήρα, κάνοντας  λόγο για αποστασίες, αργυρώνητους και κουμπαράδες και έσπευσε πρώτος να επικροτήσει την ιλαροτραγωδία των χαϊκαλολαζόπουλων … Δημαγωγεί τον λαό, υποσχόμενος τα πάντα, ενώ γνωρίζει πως η χώρα δεν έχει αυτές τις δυνατότητες… Απειλεί τις αγορές με νταούλια και πεντοζάληδες, ενώ γνωρίζει πως τέτοιου είδους μαγκιές θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες στη ελληνική οικονομία. Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του, δε νοιάζεται για το μέλλον της χώρας, αλλά πως θα κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία, αν και γνωρίζει πως το κόστος για τον λαό θα είναι τεράστιο, την συγκεκριμένη συγκυρία..

Δεξιά και Αριστερά, γνωρίζουν πως η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές δεν συμφέρει τον τόπο, αλλά δε νοιάζονται.. Επιλέγουν να ξανακυλήσει ο βράχος του Σίσυφου πίσω, προκειμένου να γαντζωθούν στην εξουσία…

Υπάρχουν και κάποιοι βουλευτές που  δεν διαφέρουν στην ανευθυνότητα από τους άλλους. Π.χ., ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Θωμάς Ψύρρας. Δηλώνει πως «… η συναίνεση είναι η πρώτη και σταθερή επιλογή». Και προσθέτει πως «η μόνη λύση προς το συμφέρον της χώρας είναι να ενεργοποιηθούν οι διαδικασίες συναίνεσης. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που μπορεί να “πεθάνει” από άκρατο λαϊκισμό, είτε «δεξιό», είτε «αριστερό». Και όμως, με την ψήφο του αποφάσισε να συμβάλλει στη μη συναίνεση και  στον «θάνατο» της χώρας. Μια άλλη περίπτωση είναι ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη συναίνεσης και καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό, αλλά ομολογεί πως δεν τολμά να αναλάβει τις ευθύνες του, διότι δεν προτάσσει το συμφέρον της χώρας, αλλά τι θα πουν μερικοί εκεί, στον ΣΥΡΙΖΑ…

Αυτές είναι δύο ενδεικτικές περιπτώσεις. Υπάρχουν βουλευτές, ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που γνωρίζουν πως η χώρα, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο οδηγείται σε πρόωρες εκλογές και θα αρχίσει μια εφιαλτική περίοδος για την οικονομία και τους πολίτες, αλλά δεν τους νοιάζει. Εν γνώση τους επιλέγουν το ατομικό και κομματικό συμφέρον, παρά το συμφέρον της χώρας. Διότι δεν έχουν τα χαρακτηριστικά των Σουηδών πολιτικών, οι οποίοι έχουν έντονη εθνική συνείδηση, βαθιά δημοκρατική νοοτροπία και ως άτομα, αγαπούν πολύ τη χώρα τους! Διαθέτουν επίσης υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, σύνεση, τιμιότητα και αφοσίωση.