«…και των φαντασμένων τα μεγάλα λόγια

 με μεγάλες συμφορές πληρώνονται

.όταν είναι πια πολύ αργά.»

(Αντιγόνη, Σοφοκλής)

Με άκρατο λαϊκισμό και με μεγάλα λόγια οι άρχοντες μας ανεύθυνα και ανερυθρίαστα μας οδήγησαν σε ένα δημοψήφισμα χωρίς νόημα.Χωρίς περίσκεψη για τις συνέπειες των πράξεων τους, χωρίς λύπη για τη δυστυχία που θα προκαλούσαν, χωρίς αιδώ για τα ψέματα που είπαν, προκάλεσαν μία απρόσμενη για καιρό ειρήνης οικονομική καταστροφή.

Με λόγια κούφια και μεγάλα ταπείνωσαν και απομόνωσαν τη χώρα από φίλους και συμμάχους. Κάποιοι από αυτούς σχεδίασαν και προσπάθησαν να μας σύρουν έξω από την Ευρώπη. Δεν είχαν αυτή την εντολή, δεν την διεκδίκησαν κι όμως προσπάθησαν.

Με τις τράπεζες κλειστές και την οικονομία να καταρρέει, ένα βήμα πριν από την ολική καταστροφή, επεκράτησε αυτό που έλειψε όλο αυτό το διάστημα, η λογική.

Και τώρα τι; Πως θα πορευθούμε; Θα συνεχίσουμε στο δρόμο του λαϊκισμού, της ανοησίας και της ψυχοπάθειας του πολιτικού λόγου «τινών» των ηγετών και των ηγέτιδων μας, της εκκολαπτόμενης διχόνοιας και της απελπισίας; Θα στήσουμε λαϊκά δικαστήρια για προδότες πολιτικούς και δημοσιογράφους;

Ώρες αλήθειας, νηφαλιότητας και αποφάσεων για όσους μπορούν να βοηθήσουν αντιμετωπίζοντας τη πραγματικότητα χωρίς ψευδεπίγραφα επιχειρήματα και ανόητες ονειροφαντασίες.

Οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε απεργίες, ούτε καταλήψεις, ούτε διαδηλώσεις, ούτε τηλεοπτικές κοκορομαχίες θα δημιουργήσουν εθνικό πλούτο και θέσεις εργασίας και δεν θα αλαφρύνουν τη δυστυχία που θα χτυπήσει ακόμη περισσότερο τη χώρα.

Ώρες αλήθειας και αποφάσεων για να αναγεννηθούμε, να αλλάξουμε και να σταθούμε στα πόδια και στις δυνάμεις μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας.

Πάει πολύς καιρός που αφήνουμε λαοπλάνους πολιτικούς να χαϊδεύουν τα αυτιά μας με λόγια ψεύτικα. Καιρός να σκεφθούμε τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε, τι να διορθώσουμε, με ποιο κόστος και ποια προσπάθεια.

Οι εταίροι μας, αφού αποδειχθήκαμε αναξιόπιστοι, ζητούν και επιβάλουν δημοσιονομικές προσαρμογές που όταν μπορούσαμε να εφαρμόσουμε με λογικό κόστος, τις αρνηθήκαμε. Όμως αν θέλουμε όμως να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης, αυτές οι αλλαγές, δεν φθάνουν. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια.

Ότι σάπιο και λάθος χτίσαμε τα τελευταία χρόνια πρέπει να το αλλάξουμε.

Τώρα πρέπει να βρούμε τη δύναμη για τις δομικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ας μη τρέφουμε αυταπάτες. Αρκετά.

Στη δημόσια διοίκηση και στην οικονομία, στη παιδεία και στο πολιτισμό πρέπει με θάρρος και ειλικρίνεια να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τις αλλαγές που τόσο καιρό αρνηθήκαμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, παγιδευμένοι από «μεγάλα λόγια, μικρών ηγετών».

Αν μπορεί να υπάρξει συμφωνία στην ανάγκη ισόρροπης σχέσης μεταξύ της ευθύνης και του δικαιώματος του πολίτη στη άσκηση της δημοκρατίας πρέπει να επανεξετάσουμε τις βασικές αρχές που διέπουν τον θεσμικό χάρτη της χώρας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο Σύνταγμα, πιο ευέλικτο, με λιγότερες αγκυλώσεις και προνόμια για τους πολιτικούς μας άρχοντες.

Από τον τρόπο εκλογής και τις υποχρεώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας έως τον εκλογικό νόμο, τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, της δημόσιας τάξης και τα κρίσιμα θέματα της παιδείας πρέπει να συζητήσουμε και να ξανασκεφθούμε αν οι λύσεις που δώσαμε στο παρελθόν μας ικανοποιούν ή πρέπει να αλλάξουν.

Αυτή η συζήτηση, με συντεταγμένο τρόπο, πρέπει να αρχίσει, χωρίς καθυστέρηση, ώστε όταν ωριμάσει τα συμπεράσματα της να κληθούν οι συνταγματολόγοι να τα μετατρέψουν σε νομικό κείμενο κι όχι αντίστροφα, όπως έγινε στο παρελθόν.

Πως μπορούμε να προχωρήσουμε αν δεν συζητήσουμε για τον τρόπο εκλογής, το ρόλο και τα καθήκοντα των εκπροσώπων μας στο κοινοβούλιο; Τι ακριβώς θέλουμε από τους βουλευτές που εκλέγουμε; Να νομοθετούν; Να είναι υπάκουοι στον αρχηγό τους; Να κάνουν «ρουσφέτια»; Να αντιλαμβάνονται τις διεθνείς προκλήσεις;

Θα συνεχίσουμε να έχουμε αχανείς εκλογικές περιφέρειες χωρίς επαφή μεταξύ βουλευτών και ψηφοφόρων; Βουλευτές που αποκλειστικό τους προσόν είναι το όνομα του πατέρα βουλευτή-υπουργού ή η συμμετοχή τους σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές;. Βουλευτές που εκπροσωπούν ανύπαρκτους ψηφοφόρους;

Πως μπορούμε να θεσμοθετήσουμε ότι η δημόσια διοίκηση θα παύσει να αποτελεί το «λάφυρο» της κάθε κυβερνητικής πλειοψηφίας; Ποια συνταγματική ρύθμιση θα προστατεύσει τη δημόσια διοίκηση και οικονομία από τις στρατιές των αποτυχόντων βουλευτών και φίλων που καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης που δεν δικαιούνται;

Χωρίς αμφιβολία το πολίτευμα είναι Δημοκρατία και δεν είναι Αριστοκρατία. Καθώς όμως η διαδικασία του «εξοστρακισμού» έχει καταργηθεί κάθε συζήτηση που αποσκοπεί στην αναβάθμιση της ποιότητας της ασκούμενης εξουσίας αποτελεί “sine qua non” προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική μεταρρυθμιστική προσπάθεια, πέραν των μνημονίων και των επερχόμενων δημοσιονομικών προσαρμογών.

Αρκετά συζητήσαμε για το παρελθόν. Αρκετά αναλύσαμε τα θεωρητικά οικονομικά και πολιτικά κείμενα. Αρκετά αναλωθήκαμε σε διαπληκτισμούς της καθημερινότητας. Μήπως έφθασε ο καιρός να αναζητήσουμε και να κρίνουμε για τους τρόπους και τα μέσα ανασυγκρότησης της χώρας;

Αν δεν είναι ανώφελη μία τέτοια συζήτηση, άραγε πόσο εφικτή είναι;