πηγή: thesocialist.gr 

Τελικά δεν το αποφύγαμε. Για δεύτερη φορά τους τελευταίους οχτώ μήνες βρισκόμαστε σε καθεστώς lockdown, με ό,τι αυτό σημαίνει για την Οικονομία, τις Επιχειρήσεις, την ζωή και ψυχολογία χιλιάδων εργαζομένων στον Ιδιωτικό τομέα. Ασφαλώς, πάνω απ΄ όλα τίθεται η Υγεία, η Ζωή των ανθρώπων και πρώτιστο καθήκον της Πολιτείας είναι να προστατεύει αυτά τα πολύτιμα αγαθά. Όπως ήρθαν οι καταστάσεις μάλλον ήταν αναπόφευκτο, πολύ περισσότερο που ο αριθμός των κρουσμάτων ακολουθούσε πια γεωμετρική αύξηση, αλλά και ο αριθμός των Μ.Ε.Θ δεν θα αρκούσε πια. 

Όλα έδειχναν ότι οι γιατροί στην χώρα σύντομα θα έπρεπε να μιμηθούν τους συναδέλφους τους στην Ιταλία, να επιλέγουν ποιοι ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση θα μπουν σε Μ.Ε.Θ και θα έχουν ελπίδες σωτηρίας και ποιοι θα αφήνονταν στην τύχη τους. 

Γι? αυτό και οι επιστήμονες φέρεται να πρότειναν άμεσα, κατεπειγόντως lockdown.

Το πρώτο ωστόσο ερώτημα που τίθεται είναι: Ήταν μονόδρομος αυτό που θα ζήσουμε;

Στο ερώτημα αυτό κάποιοι σπεύδουν να σημειώσουν: Μα δεν βλέπεις τι γίνεται στην Ιταλία, την Ισπανία και την Γαλλία και πάλι; Δεν βλέπεις τι γίνεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, σχεδόν σ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης ; Μα τι νομίζατε; Ότι η Ελλάδα θα ήταν μόνιμα μία όαση; Δεν έχουν άδικο σ΄ αυτούς τους ισχυρισμούς, ωστόσο το ερώτημα παραμένει. 

Πιστεύω με σιγουριά ότι θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε ή έστω να το καθυστερήσουμε σημαντικά, αν το τρίγωνο Κυβέρνηση – επιστήμονες – κοινωνία λειτουργούσε με τα ίδια αντανακλαστικά, όπως στην περίοδο του πρώτου κύματος. Δεν συνέβη όμως αυτό. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν θα σταθώ τόσο στο Καλοκαίρι, όχι γιατί δεν υπήρξαν λάθη και ολιγωρίες από την Κυβέρνηση. Θέλω να περάσω στο διάστημα της μετάβασης από τον Αύγουστο στον Σεπτέμβρη και μετά που από τότε μέχρι σήμερα οι καμπύλες διάδοσης τρομάζουν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο thesocialist.gr