Η πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών έφερε ξανά στην επιφάνεια, με τον πιο δραματικό τρόπο, τις αδυναμίες, τις καθυστερήσεις και τις χρόνιες παθογένειες ενός κράτους που αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε προσπάθεια που αποσκοπεί στη μεταρρύθμισή του και στην αμφισβήτηση των διαχρονικών κεκτημένων του. Ωστόσο, το ξέσπασμα της λαϊκής οργής όπως εκφράστηκε μέσα από τις μαζικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, δεν κατάφερε να ταρακουνήσει τα νερά του πολιτικού συστήματος όπως φάνηκε κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή. Οι άγονες αντιπαραθέσεις, τα επικοινωνιακά τρικ και τα προκλητικά χειροκροτήματα ήταν ασυμβίβαστα με το πένθος για τις ανθρώπινες απώλειες και το αίτημα για απονομή δικαιοσύνης.
Αντίθετα με τα παραπάνω, θα περίμενε κανείς η συζήτηση να επικεντρωθεί στις θέσεις των κομμάτων για την εξυγείανση του ΟΣΕ και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων ώστε να αποκλειστεί κάθε κίνδυνος η τραγωδία να επαναληφθεί. Επίσης θα έπρεπε να κατατεθούν, σε συναινετικό πνεύμα, προτάσεις για τη θωράκιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης αλλά και της αξιοπιστίας των κοινοβουλευτικών διαδικασιών ώστε να μην επαναληφθούν στις μελλοντικές επιτροπές φαινόμενα όπως εκείνα που απαξίωσαν την εξεταστική επιτροπή για τα Τέμπη. Όταν το κάθε κόμμα καταλήγει να παρουσιάζει ξεχωριστά τα δικά του συμπεράσματα σε κάθε επιτροπή, το πολιτικό σύστημα ευτελίζεται.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να επαναπαυθεί στην επιβίωσή της από την πρόταση δυσπιστίας. Ο Πρωθυπουργός γνωρίζει καλά ότι η εκλογική πλειοψηφία που του εξασφάλισε την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία δεν υφίσταται πλέον. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσει ότι οι ανασχηματισμοί προσώπων δεν αρκούν για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς την εξουσία. Απαιτείται ανάληψη πολιτικών ευθυνών και συγκρουσιακή μεταρρυθμιστική πολιτική. Ότι δεν έκανε δηλαδή μέχρι σήμερα και ειδικά στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την τραγωδία. Την ίδια στιγμή, η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να εκπέμψει καθαρό πολιτικό μήνυμα και πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Οι μαζικές παλλαϊκές συγκεντρώσεις γέννησαν την ελπίδα ότι το αίτημα για πλήρη διαφάνεια και απονομή δικαιοσύνης για την φονική τραγωδία των Τεμπών μπορεί να γίνει η κινητήρια δύναμη για την ενίσχυση του κύρους και της αξιοπιστίας των δημοκρατικών θεσμών. Ταυτόχρονα όμως, ελοχεύει ο κίνδυνος το κίνημα αυτό να ενταφιαστεί μέσα στη λάσπη του λαϊκισμού που δηλητηριάζει καθημερινά την πολιτική ατμόσφαιρα. Οι ακραίες φωνές που ακούστηκαν τις προηγούμενες μέρες μέσα και έξω από τη Βουλή αλλά και οι πράξεις βανδαλισμού των έργων τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη είναι ενδεικτικές των προκλήσεων και των απειλών κατά των αξιών της δημοκρατίας.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις, μετά την πρόταση δυσπιστίας, δείχνουν παντελή, σχεδόν, έλλειψη εμπιστοσύνης στο έργο της Δικαιοσύνης και θεαματική άνοδο των ακραίων κομμάτων που φαίνεται να επιλέγονται από το ένα τρίτο σχεδόν των πολιτών. Η άποψη ότι ο ακραίος χώρος είναι διάσπαρτος στο πολιτικό φάσμα είναι παραπλανητική αφού οι δυνάμεις του λαϊκισμού δεν μπορεί να διαχωρίζονται με βάση την «ονομασία προέλευσης» - την οποία άλλωστε αρνούνται και οι ίδιες - ούτε και έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, αν γινόντουσαν σήμερα εκλογές και με δεδομένη την αδυναμία επίτευξης αυτοδυναμίας, η επόμενη κυβέρνηση της χώρας θα έπρεπε να προκύψει από τα δύο τρίτα περίπου του εκλογικού σώματος. Κι αυτό θα αποτελέσει την επόμενη μεγάλη πρόκληση για το πολιτικό σύστημα.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 15/03/2025
Πηγή: www.tanea.gr