Το ξέσπασμα του κορωνοϊού φαίνεται πως αντιστρέφει την πορεία της Ιστορίας…

Φαίνεται να έχουν ξεχαστεί οι σκέψεις και οι ιδέες για την παγκοσμιοποίηση ή και την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. 

Λες και βρισκόμαστε και πάλι στην εποχή του ηρωικού αγώνα των κρατών για εθνική επιβίωση… 

Όλο και περισσότερο διακρίνουμε τάσεις, που ήταν ήδη ισχυρές, για περισσότερο προστατευτισμό στις εθνικές οικονομίες…

H «μονοκαλλιέργεια» με τις μάσκες που κατασκευάζονται σχεδόν αποκλειστικά στην Κίνα, η πλειοδοσία με μεθόδους που θυμίζουν «πειρατεία» για την αρπαγή των πολύτιμων φορτίων, η αγωνία για το μέχρι πού μπορούν να αντέξουν τα συστήματα υγείας, είναι μερικές από τις καθημερινές επωδούς που βιώνουμε σε αυτήν την πρωτοφανή υγειονομική κρίση.

Από την αρχή αυτής της υγειονομικής κρίσης, που εξελίσσεται σε μια από τις πιο σημαντικές οικονομικές κρίσεις της ιστορίας, μεγάλος αριθμός αναπτυγμένων χωρών έθεσαν θέματα προστασίας και ελέγχου για κατηγορίες προϊόντων και υλικών (προστατευτικών και πρώτες ύλες για υγειονομικά προϊόντα και φάρμακα) που σε κάποιο βαθμό εξάγονται ή και εισάγονται από άλλες χώρες. Είδαμε, σε πραγματικό χρόνο, τι γίνεται όταν οι αλυσίδες παραγωγής και τα συστήματα διανομής και logistics διαταράσσονται. H ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της τείνει να μεταβληθεί σε ένα είδος πολεμικού συστήματος οργάνωσης της παραγωγής γύρω από τέσσερις βασικούς κλάδους: διατροφή, υγεία, ενέργεια και ασφάλεια/άμυνα.

Μια κρίση που ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο πως το οικονομικό μοντέλο που θέλει όλα να τα λύνει «το αόρατο χέρι της αγοράς» έχει φθάσει στα όριά του.

Αυτή τη στιγμή στα πλαίσια των διαμορφωτών των αποφάσεων για τις παγκόσμιες εξελίξεις, φαίνεται να επαναπροσδιορίζεται η μέχρι σήμερα μορφή παγκοσμιοποίησης, όπως την βιώσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. 

Εξελίξεις που σηματοδοτούν ίσως και το τέλος της “πρώιμης εποχής” της παγκοσμιοποίησης. 

Ίσως να έφθασε η στιγμή για διαρθρωτικές αλλαγές στην διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, σε μια κατεύθυνση εκδημοκρατισμού της.