Το τέλος του ?13 φτάνει με τη Δημοκρατία και τη χώρα σε νευρική κρίση. Η ΧΑ στη φυλακή, άφησε πίσω της «συντρίμμια», αλλά είναι ακόμη ζωντανή. Ο κ. Τζιτζικώστας μας έσπασε τα νεύρα αλλά διασώθηκε, βάζοντάς με σε σκέψεις. Ο κ. Καμμένος τον μιμείται ξεσπαθώνοντας ανέξοδα κατά ενός πολιτικού πτώματος. Ο κ. Κρανιδιώτης έπιασε στασίδι στον ΣΚΑΪ, από όπου δραπέτευσε ο κ. Παπαδημούλης. Εστειλε στη θέση του έναν κύριο που μάλλον βαριακούει και λέει με dead pan face, ότι «δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά… διευθυντής της Αυγής». Το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε… πλανήτη, για να συναντήσει τη ΔΗΜΑΡ και όλοι περιμένουν το ντέρμπι. Οχι το «el clasico», αλλά το πολιτικό endgame της άνοιξης.
Σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, κάποιοι «μικροί» εμφανίσθηκαν, όχι για πρώτη φορά, αλλά σε νέο ρόλο. Δήλωσαν αριστεροί, κάτι «σέξι», αλλά και αυτονόητο.
Στην Ελλάδα ή είσαι αριστερός ή φασίστας. Ακόμη και αν κυβερνάς με δημοκρατική εκλογή. Παραμύθι χιλιοειπωμένο και κουρασμένο, η «αριστεροσύνη» έχει σχέση με life-style, όχι με πολιτική αποτελεσματικότητα. Δεν υπάρχει αριστερή ή δεξιά λύση στην αμορφωσιά, την έλλειψη ανοχής για το διαφορετικό, τη ροπή στην παρανομία και την αντικοινωνική συμπεριφορά. Τυχαία αλλά καίρια χαρακτηριστικά της κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής μας πραγματικότητας, σημεία της σημερινής και διαχρονικής μας παρακμής.
Το μόνο που μετράει σήμερα είναι δύο διαχρονικά καθολικά και τραγικά διδάγματα του 20ού αιώνα, που θα έπρεπε να μας έχουν κάνει, όλους, και τους? αριστερούς, σοφότερους. Το πρώτο είναι ότι οι διάφοροι «-ισμοί», όχι ως ιδεολογίες αλλά ως πολιτικές πρακτικές, απέτυχαν παταγωδώς, με μέτρο την ευημερία των πολλών. Το δεύτερο είναι ότι η Πολιτική έχει ελάχιστη ως καμία σχέση με την Ηθική. Η ιστορία δεν έχει παραδείγματα όπου η πολιτική ήταν οτιδήποτε άλλο από άσκηση εξουσίας, με όλα τα μέσα, ακόμη και με τον πόλεμο.
Μια δεκαετία ανήθικης πολιτικής, υψηλής και χαμηλής, έφερε καταστροφή και δυστυχία. Τώρα δεν είναι ώρα για ιδεολογίες και θεωρίες, αλλά για απελευθέρωση δυνάμεων, παραγωγή εισοδήματος, προστασία των αδυνάμων και δημιουργία προοπτικής. Μοναδικά μας όπλα είναι η γνώση, η εμπειρία, η εντιμότητα και η δουλειά. Ας τα ψάξουμε όπου υπάρχουν, όχι μόνο εκεί που «μας αρέσει».