Η εθνικοφροσύνη ήταν παραδοσιακά δεμένη με μιαν εκδοχή της ελληνορθοδοξίας, με την οποία από κοινού δημιούργησαν στα επαναστατικά χρόνια του 1821, συλλογικά στερεότυπα, όπως το κρυφό σχολειό, η ιαχή «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», κ.ά. Και πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο εδράστηκαν οι πρώτες διαμορφώσεις του Κράτους , που ασφαλώς κι από τα πριν, περιελάμβανε και τις ρεμούλες, από τις ομάδες των επαναστατών των δανεικών του εξωτερικού. Ιστορικά , πολύ λίγες είναι οι φορές που ο αγωνισθείς ελευθερωτής, αν στο μεταξύ επιζήσει των μαχών, δεν θα παλέψει και για την μετέπειτα υλική του διασφάλιση, με μεσεγγύηση τους προηγηθέντες αγώνες του. Βέβαια, εν προκειμένω, χωρίς την εμπλοκή των κουτόφραγκων στο Ναυαρίνο, ο ανορθολογικός φατριασμός των προγόνων μας ίσως να μην ήταν παρά μια πατημένη τρίχα από την ρόδα της Ιστορίας.
Σιγά – σιγά η ανορθολογική έδραση ενός ετερογενούς μείγματος – πατριδολατρεία κατά το δοκούν, επιλεκτική θρησκοληψία και αρχόμενο μίσος έναντι των όποιων ξένων, μηδέ του Καποδίστρια εξαιρουμένου – εδόμησαν μιαν ισχυρή θεμελίωση ιδεολογημάτων, που με τις αναγκαίες παραλλάξεις τους, ισχύουν ως σήμερα.
Η εθνικοφροσύνη συνδέθηκε με κάθε λογής ιδεολογικοπολιτικό ξέβρασμα και συνήθως , από κοινού με το ανύπαρκτο ελληνοχριστιανικό ιδεώδες – μιας και οι θρησκείες μα κυρίως ο Χριστιανισμός δια του Παύλου είναι διεθνικές- , στάθηκαν καθηλωτικά , απέναντι σε κάθε τι, που εκτιμούσαν πως τις υπερέβαινε, όπως στα Ευαγγελικά , στον αφορισμό του Ελευθ. Βενιζέλου ή στον σταδιακό μετασχηματισμό της καθαρεύουσας.
Πάντοτε υπήρχε ένας κάποιος τρόπος , ώστε να συνδέεται η θρησκεία με τα πολιτικά μέσω συμμαχιών, όπως πχ. με τους προτεστάντες βασιλείς της χώρας. Αργά –αργά αυτή η θεμελίωση αυτονομήθηκε από την λοιπή κρατική λειτουργικότητα, και με την άθροιση τόνων αρχαίου και βυζαντινού κλέους στο πλαίσιο μιας ανιστόρητης αμιγούς φυλετικής συνέχειας, αποτέλεσε τον πυλώνα μιας αυθύπαρκτης κοινωνικής και πολιτισμικής οντότητας, παρόλο που ο Ι. Μεταξάς, δεν μπόρεσε να την επιβάλλει οριστικά, ως συστατικό του 3ου Ελληνικού Πολιτισμού.
Το ανέλεγκτο αυτό φονταμενταλιστικού τύπου ιδεολόγημα, υπήρξε ουσιώδης παράγοντας ανάσχεσης της εκμετάλλευσης των οριστικών γεωγραφικών ορίων της χώρας.
Η οιονεί διοίκηση του κράτους από τις συνιστώσες δυνάμεις του ελληνο-φονταμενταλιστικού δημιουργήματος , οδηγήθηκε μερικές φορές σε διπλωματικές ή και οικονομικές ήττες, ενώ ο ίδιος ο θεμελιωτισμός μετεξελίχτηκε σ΄έναν ισότιμο παρακρατικό μηχανισμό. Η απάντηση ήλθε, χρόνια αργότερα με την υποτιθέμενη διόρθωση των συνεπειών της εθνικοφροσύνης και την ένταξη των αντιεθνικοφρόνων σ’ ένα διαρκώς επεκτεινόμενο Κράτος – ομπρέλα, προκειμένου αυτοί να στεγαστούν. Η χρήση μιας ριζοσπαστικής διεκδικητικής ρητορικής ως αντίδοτο και γιατρειά των συνδικάτων έναντι του παρελθόντος, αλλοίωσε βάναυσα αυτή καθαυτή την ουσία του κεντρικού πολιτικού λόγου. Έτσι ανάμεσα, στην φθίνουσα πορεία του εθνικόφρονος ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, ως φονταμενταλιστικής παρακαταθήκης, παρεισέφρυσε – σχεδόν – στερεωμένος πιά ο λαϊκισμός των συντεχνιακών ενώσεων κάθε μορφής, κι έτσι λίγο-λίγο αποτέλεσε με τα πολλά χρόνια, κατασκευαστική υπόσταση θεμελίου της συλλογικής ύπαρξής μας.
Γύρω στο 1980, ο υπαρχηγός της Αλληλεγγύης στην Πολωνία Α. Μίεχνιτσκ, έδωσε τον εξής επαρκή ορισμό για τον ποπουλισμό: η κατίσχυση της απλοϊκότητας απέναντι στο ιεραρχημένο και σαφές. Μού φαίνεται , πως κάπου εκεί είμαστε.
Παλιά το Κράτος γίνονταν παρακράτος, κυρίως, εξαιτίας της εθνικοφροσύνης και όλων όσων αυτή περιείχε. Σήμερα η διαχρονική ανθεκτικότητα του ποπουλισμού και η στερεή χρήση του ως πολιτικού λόγου, κυριολεκτικώς ακόμα και στις παρούσες στιγμές, δείχνει πως αυτός έχει αναχθεί πια σε σκληρό φονταμενταλισμό, που αντέχει παρά τις μερικές αποκαθηλώσεις του .
Ένα νέο αντιφεντεραλιστικό παρακράτος , που από χρόνια πολέμησε τον ευρωπαϊκό διεθνισμό, διαπλέκεται διεφθαρμένα με το Πολιτικό Συλλογικό – σχεδόν εκβιάζοντάς το – της Ελλάδας, φτιάχνοντας ένα τοξικό παράγωγο με πολλούς μέσα, ας πούμε συνδικάτα, συντεχνίες , λειτουργούς υπεράνω υποψίας.
Το παρακράτος της εποχής του Λαμπράκη, ως αιτιατό του τότε πολιτικού φονταμενταλισμού , έχει δώσει προ πολλού και αθόρυβα την θέση του στους θυλάκους του λαϊκισμού.
Ο τωρινός πολιτικός φονταμενταλισμός μας, ρίχνει αργά και καταστρεπτικά τις οβίδες στο πολιτικό και οικονομικό σύστημά μας, αρκετά αλλιώτικα από τις ρουκέτες των ραβίνων – κυρίως- και των Χαμάδων.