Καθυστέρησα,  «να πάρω θέση»  για τις μετεκλογικές εξελίξεις.  Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μου φαινόταν ανοικτό σε  κάθε εκτίμηση. Τα πράγματα τώρα είναι πιο καθαρά. Κι όσο περνάει ο καιρός παγιώνεται η εικόνα μιας χώρας κουρασμένης στην οποία καμιά κοινωνική ή πολιτική ομάδα δεν δείχνει διαθέσεις να πάρει την κατάσταση  στα χέρια της.

.

Ήρθε κι έδεσε κι ο  ανασχηματισμός – με την τοποθέτηση  του  Γκ. Χαρδούβαλη για τα μάτια της Ευρώπης  και των γνωστών υφυπουργών και κυρίως του Α. Λοβέρδου για το εσωτερικό ακροατήριο- . Ο ανασχηματισμός  αν πάρουμε υπόψη τους αντίστοιχους της μεταπολίτευσης, προμηνύει σαφείς διαθέσεις παραίτησης του σημερινού συγκροτήματος εξουσίας. Για όσους δε παρακολουθούν και την  κυβερνητική δραστηριότητα περισσότερο εξαντλείται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από αυτή την άποψη διαφαίνεται μια λογική του «συστήματος» να δοκιμάσει και την έσχατη μεταπολιτευτική και παρελθοντολογική «λύση», αυτή του Σύριζα.

.

Διαμορφώνεται στην κοινή πεποίθηση η αίσθηση ότι αφού το σύστημα δεν θέλει να αυτοδιορθωθεί  είναι λογικό να εξαντλήσει τις υπάρχουσες εκδοχές του.(Καμιά, μα καμιά μεταρρύθμιση που να αφορά το πολιτικό σύστημα δεν έχει φτάσει για ψήφιση στη βουλή. Ενώ είναι κοινός τόπος οι ελάχιστες αλλαγές του: 200 βουλευτές, περιορισμός ή απάλειψη του μπόνους των 50 εδρών, διάσπαση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, δραστική μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων και γενικότερα των εξόδων του πολυάνθρωπου και κοστοβόρου πολιτικού συστήματος…) .

.

Βέβαια το τι θα κάνει μια κυβέρνηση με πρώτο κόμμα το Σύριζα δεν είναι τόσο απλό αλλά ποιός μπορεί να την εμποδίσει; Όταν στην κοινή γνώμη επανέρχονται, από το σημερινό συγκρότημα εξουσίας,  φθαρμένα τα διλήμματα του 2012; Το δυστύχημα είναι ότι κινδυνεύουμε να υποστούμε το Σύριζα  με τα στρατηγικά αδιέξοδα  του σε πλήρη ανάπτυξη. Ο οποίος βαθμιαία μεταλλάσσεται ως η συντηρητική παράταξη του μεταπολιτευτικού ιδεολογήματος. Ένας απίστευτος αναχρονισμός.

.

Απέναντι σ αυτή την ζοφερή κατάσταση  το εκλογικό αποτέλεσμα κατέγραψε δύο αξιοσημείωτες τάσεις. Μια θετική και μια αρνητική.

.

Μια θετική , αυτή του συστεμικού κινήματος διαμαρτυρίας που αποτυπώνεται με το πολύ εύστοχο, από τακτική άποψη, σύνθημα «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να διαλύσουμε τη χώρα» δηλαδή αυτό του Ποταμιού.

.

Το Ποτάμι, και μετά το πρόσφατο συνέδριό του, συνοψίζει τις καλλίτερες τάσεις λογικής που διαπερνούν πλέον μεγάλο τμήμα των πολιτών  .  Αλλά δεν αναδείχνεται ακόμα  μια κατεύθυνση με μακροπρόθεσμες προοπτικές και επίσης δεν φαίνεται ότι μπορεί να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα.

.

Το Ποτάμι δηλαδή  στην υπάρχουσα πολιτική συγκυρία αποτελεί μια  μεσοπρόθεσμη λογική απάντηση στις ανάγκες της χώρας. Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο αν  στις ερχόμενες εκλογές υπάρχει μια νέα  πολιτική δύναμη  η οποία μέσα στην διαφαινόμενη πόλωση θα εκλέξει ένα σημαντικό αριθμό βουλευτών οι οποίοι θα προτάσσουν τη λογική της συνεννόησης.

.

(Εν παρόδω, το Ποτάμι αποτελεί την τρίτη από τις, πιο κατ εμέ, αξιόλογες,  προσπάθειες ανασυγκρότησης δηλαδή αυτή του Κοινωνικού Συνδέσμου και των 58, που παρά τις θετικές τους συνεισφορές δεν κατάφεραν να φτάσουν ως τις κάλπες στις οποίες δίνεται η ελάχιστα απαιτούμενη νομιμοποίηση.

.

Το πρόβλημα  σήμερα δεν είναι ποιός θα ενωθεί με ποιόν, ούτε η προσαρμογή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στα καθ? ημάς. Το πρόβλημα έχει γενικότερες άλυτες  πολιτικές και ευρωπαϊκές διαστάσεις, απαιτούνται νέες  αναγνώσεις ενώ η χώρα μας επείγεται    αλλά όλα αυτά αφορούν ένα άλλο σημείωμα ).

.

Η δεύτερη τάση είναι αυτή της Χρυσής Αυγής.   Παγιώνεται στη χώρα μας αυτό το ακραίο, αντισυστεμικό φαινόμενο ανομίας, στα όρια  του εγκλήματος,  που ολοκληρώνει αντίστοιχες τάσεις που λίγο πολύ ενυπάρχουν  στο πολιτικό και κοινωνικό σώμα. Επανεμφανίζονται καταστάσεις που σε μια κοινωνία ακινησίας όπως η ελληνική, κληρονομικώ δικαιώματι, διαιωνίζονται ( οικογένειες που υπηρέτησαν την 21η Απριλίου κλπ). Αν και το κύριο ρεύμα είναι προϊόν των λεγόμενων αγανακτισμένων για το οποίο υπάρχουν πολλαπλές ευθύνες.

.

Το αντισυστημεκό μήνυμα της ΧΑ είναι κατά τι ισχυρότερο αυτού του Ποταμιού (σε μια κοινωνία αλλά και σε μια Ευρώπη που ρέπει στην αντισυστεμικότητα) αλλά το παρήγορο είναι πως και η ΧΑ έχει οριακές δυνατότητες. Λειτουργεί μέσα στο γενικότερο πλαίσιο αδυναμίας   που διαπερνά  τη χώρα μας.  Ο πολυχρησιμοποιημένος όρος τζάμπα μάγκες αφορά και την Χ.Α.

.

Κατά ένα ορισμένο τρόπο οι ερχόμενες εκλογές δεν φαίνεται ότι θα αναδείξουν μια νέα πολιτική δυναμική ανασυγκρότησης της χώρας. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε νέες ιδέες και διαθεσιμότητα.   Περισσότερο θα καταγράψουν το συνολικό αδιέξοδο του πολιτικού μας συστήματος. Οι εκλογές αυτές, αν όχι το Νοέμβριο, δεν φαίνεται να μπορούν να ξεπεράσουν τον Μάρτιο. Όχι γιατί δεν βρίσκονται 180 βουλευτές για εκλογή προέδρου, ούτε γιατί ο Σύριζα δεν θα συγκρατείται, αλλά γιατί η κυβέρνηση δεν θα αντέχει.

.

Παρακολουθώντας και τις εξελίξεις διεθνώς  αλλά και στην Ευρώπη φαίνεται να υπάρχει μπροστά μας μια ακόμα περίοδος  κρίσης  η οποία, ας ελπίσουμε, δεν θα μας οδηγήσει στα έσχατα που μέχρι τώρα αποφύγαμε. Είναι η θέση της χώρας στο πολύ δύσκολο διεθνές -και ειδικότερα της περιοχής-  περιβάλλον, είναι η ιστορία των συμπεριφορών και συμφερόντων των Ευρωπαίων και των ευρύτερα Δυτικών συμμάχων μας  αλλά και των δικών μας τελικά προσαρμογών που μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα αποφύγουμε αυτά τα έσχατα. Είναι επίσης  αυτός ο αργός  κύκλος επανόδου  στην αυτογνωσία των ίδιων των πολιτών  που μετριάζει καταστάσεις αλλά δεν θα δώσει άμεσα ριζικά αποτελέσματα.

.

Ίσως αφού περάσουμε και την επόμενη κρίση  αναδειχθεί μια νέα αφήγηση ανασυγκρότησης της χώρας.

.

ΥΓ. Απέχοντας από την τακτική αρθρογραφία είναι δύσκολο να σχολιαστεί η τόσο πυκνή επικαιρότητα. Από το φιάσκο Σύριζα (ή μήπως και της κυβέρνησης) στο θέμα της ΔΕΗ ως την (κόκκινη εδώ)φασιστική επίθεση στο Νίκο Μαρατζίδη.

.